14 มกราคม 2551 21:23 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
จำวันนั้นได้ไหม ?
พกพาใจเกินร้อยสอยดาวฝัน
แดงดอกจานบานท้าแสงตาวัน
คือทรงจำ...คือคำขวัญ...คือสัญญา
ดอกไม้บานที่ลานภู
มิงามหรูดูแฝงแห่งคุณค่า
คือคนด้อยโอกาสพัฒนา
รอเวลาวาระจะเบ่งบาน
เพื่อเป็นพืชพรรณแห่งแผ่นดิน
สืบทอดศาสตร์ศิลป์แห่งถิ่นฐาน
ชีวิตเติบใหญ่ไปตามกาล
เรียนรู้สู่งานผสานธรรม
เธอมิใช่หรือ ?
เคยยึดถืออุดมการณ์นานฉนำ
ไฉนเลยลืมเลือนเหมือนกลับคำ
ลืมทรงจำ...ลืมคำขวัญ...ลืมสัญญา
เหลียวหน้าแลหลังคงวังเวง
เคยเก่งฉกาจอาจสิ้นท่า
คนหาญหันเหด้วยเวลา
อ่อนล้าแหบโหยโรยแรง
จำวันนั้นได้ไหม ?
พกพาใจเกินร้อยถ้อยแถลง
เก่งกล้าคว้าฝันตะวันแดง
หรือรู้แจ้งแห่งฝัน...มันไม่จริง