28 มีนาคม 2553 18:48 น.
ครูพิม
วิทยุบอกข่าวถึงคราวยุ่ง
ว่าเมืองกรุงมีขบวนให้ชวนหวั่น
เป็นห่วงอ้ายหลายมื้ออยู่คือกัน
ย้านอ้ายนั้นหลงทางร่วมสร้างกล
อ้ายคนดีมีสุขหรือทุกข์หนอ
ข้อยคนรอขอวอนก่อนหน้าฝน
ให้อ้ายเมือบ้านนามาเบิ่งยล
โขงเอ่อล้นท้นฝั่งเคยนั่งเคียง
มาซ้อนปลาซิวน้อยก้อยไข่มด
มานั่งซดต้มไก่ข้างใต้เถียง
มาเบิ่งควายหลายโตร้องซ้องสำเนียง
มาฟังเสียงไก่ขันประชันคอ
ส่วนพ่อแม่แท้อ้ายจงหายห่วง
ไข้เพิ่นซ่วงดีไวได้ยาหมอ
เพิ่นบอกข้อยให้ท่าตั้งตารอ
วันเฮาพ้อพบกันเป็นวันดี
อ้ายอย่าเบิ่งสาวได๋ให้ข้อยช้ำ
สัญญาย้ำฝากไว้อย่าหน่ายหนี
ย้านอ้ายพ้อสาวงามยามราตรี
ข้อยคนนี้ขออ้ายอย่าหลายใจ
วิทยุบอกล่าวข่าวบางกอก
ส่งคำหยอกบอกก่อนอย่าอ่อนไหว
หลูโตนข้อยผู้ท่าให้มาไว
สร้างฝันไว้วันลา…เจ้าอย่าลืม..เด้อ
ภาษาถิ่น อีสาน
อ้าย หมายถึง พี่
หลายมื้อ หมายถึง หลายวัน
ข้อย หมายถึง ฉัน น้อง
มาเบิ่ง หมายถึง มาดู
ก้อยไข่มด หมายถึง ยำไข่มดแดง
เถียง หมายถึง กระท่อม
ไข่เพิ่นซ่วง หมายถึง อาการเจ็บป่วยดีขึ้น
เฮา หมายถึง เรา
พ้อ หมายถึง พบ
ย้าน หมายถึง กลัว
หลูโตน หมายถึง สงสาร
ครูพิม
๒๘ มีนาคม ๒๕๕๒
24 มีนาคม 2553 14:19 น.
ครูพิม
อ้ายคนดีมีงานที่สานก่อ
ลำบากบ่อท้อไหมใจฝากถาม
โขงยามแล้งแห้งขอดคึดฮอดยาม
โขดหินงามวามวับจับแสงจันทร์
อ้ายคนดีมีไผข่างใจบ่
น้องยังรอพ้อพบประสบขวัญ
ยามเมื่อยขาล้าท้อต่อชีวัน
ขอให้ฉันเป็นแรงแห่งศรัทธา
อ้ายคนดีมีปัญหาอย่าลืมข้อย
ผู้เฝ้าคอบปลอบขวัญแก้ปัญหา
ยามอ้ายท้อขอเพียงส่งเสียงมา
ตักน้องยารออ้ายให้หนุนนอน
อ้ายคนดีปีไหนอย่าได้เปลี่ยน
หัวใจเพียรเขียนรักส่งฝากอ้อน
ร้อยเรียงคำนำรักฝากสุนทร
บนลานกลอนแห่งนี้ที่สัญญา
อ้ายคนดีอยู่ไกลอย่าได้หวั่น
รักเรานั้นมั่นคงส่งใจหา
อดีตที่พานพบประสบมา
เป็นบทท้าสองใจให้ก้าวเดิน
อยากให้อ้ายคนดีสุดที่รัก
ได้ประจักษ์รักเราดุจเขาเขิน
พายุร้ายกรายมากล้าเผชิญ
เราจะเดิน...เพลินไป...ไม่ปล่อยมือ......
ครูพิม
๒๔ มีนาคม ๒๕๕๓
20 มีนาคม 2553 09:00 น.
ครูพิม
ตะวันล้าลาลับกับโค้งฟ้า
หวั่นผวาคราไกลหัวใจเอ๋ย
สงสารนักรักเราที่เฝ้าเชย
จำใจเอ่ยคำลาด้วยอาลัย
ตาสบตาครากล่าวถึงคราวจาก
เพราะรักมากยากข่มอารมณ์ไหว
กลืนน้ำตาบ่ารินแทบสิ้นใจ
รักกว่าใครใจข่มยอมตรมตรอม
เถอะเมื่อถึงซึ่งพร้อมยอมจำนน
ที่ทุกข์ทนพ้นสิ้นเหลือกลิ่นหอม
ยอมถอยร้างห่างไกลใช่ยินยอม
รักถนอมออมไว้เพียงใจเรา
รักยังคงตรงมั่นในฝันสวย
รักยังช่วยด้วยห่มเพื่อข่มเหงา
รักยังแรงแฝงเร้นเห็นเพียงเงา
รักยังเฝ้าดูแลแม้ห่างไกล
จูบประทับรับไว้เพียงใจนี้
ล้านวจีบันทึกผนึกไว้
ห้วงคิดถึงตรึงจิตสนิทใน
ทุกห่วงใยบันทึกจารึกรอย
ตะวันล้าลาไกลจำใจฝืน
เก็บรักคืนตื่นตนจำร่นถอย
ส่งเขาคืนชื่นรักที่จักคอย
เก็บเพียงถ้อย...;ร้อยไว้...ในสัญญา
ภาพถ่ายจากโรงแรมแอมบาสเดอร์หาดจอมเทียนพัทยา
วันที่ ๑๗ มีนาคม ๒๕๕๓
ครูพิม
๒๐ มีนาคม ๒๕๕๓
3 มีนาคม 2553 13:55 น.
ครูพิม
เพราะละครตอนรักประจักษ์มั่น
ชื่นชีวันสันต์สุขสนุกสนาน
เต็มไปด้วยความหวังสะพรั่งบาน
และตระการหวานหอมคอยล้อมใจ
เพราะละครตอนเก่าเพียรเฝ้าหวัง
ว่ารักยังดั่งดาวพราวไสว
สุขสว่างกลางวิถีมีความนัย
สื่อมาให้เราหวังตั้งตารอ
เพราะละครตอนนั้นฝันยังสวย
รักคอยช่วยต่อเติมเสริมอีกหนอ
หวานและชื่นขื่นหายหมายพะนอ
คอยเคลียคลอล้อเล่นเห็นทุกวัน
เพราะละครตอนนั้นมันยังใหม่
ทุกห้วงใจสวยงามด้วยความฝัน
คอยอาทรห่วงหาสารพัน
เกี่ยวก้อยกันนั้นเดินเพลินร่วมทาง
เมื่อละครดำเนินและเดินเรื่อง
ดูเปล่าเปลืองเวลาคราเมินหมาง
คำเคยอ้อนย้อนร้ายคล้ายอำพราง
เขาปล่อยวางอ้างเหงาเท่านั้นเอง
เมื่อละครตอนจบพบบาดแผล
จึงอ่อนแอแลเศร้าเขาข่มเหง
คำตำหนิติเตียนเล่าเขาบรรเลง
เป็นบทเพลง...รักผ่าน...ม่านน้ำตา...
ครูพิม
๓ มีนาคม ๒๕๕๓