13 พฤษภาคม 2552 14:59 น.

พ่อหลวงในดวงใจ...


เหงื่อหยดรดนาสา
แสงแดดกล้ามิราถอย
พระบาทนิราศรอย
ดั่งฝนปรอยร้อยเมฆบัง


ยิ้มแย้มแต้มพระเนตร
ล้างอาเพศเหตุสิ้นหวัง
ทรงธรรมภูมิพลัง
อันโถมถั่งหลั่งโลมไทย


ร้อนแรงเข้าแล้งร้าย
มอบเขื่อนฝายหายกันไป
ฝนหลวงทรงห่วงใย
ประทานให้ได้ฉ่ำเย็น


น้ำมากหลากท่วมท้น
ภูวดลทรงมองเห็น
แปรนาท่าทุ่งเป็น
ที่รับเร้นเช่นแก้มลิง


เผ่าชนบนภูเขา
ธ ทรงเอาพระทัยยิ่ง
ปลูกป่ามาหนุนอิง
มอบทุกสิ่งมิ่งมงคล


ทรงสร้างศูนย์เรียนรู้
เพื่อต่อสู่ความขัดสน 
ปลดปล่อยความยากจน
ทรงคิดค้นความพอเพียง


อาหารมีทานเหลือ
ไร้สารเจือลดความเสี่ยง
สุขภาพมาทาบเคียง
เพื่อหลีกเลี่ยงสารเคมี


สร้างทุนไว้หนุนเสริม
เหมือนดั่งเติมเพิ่มศักดิ์ศรี
ปลูกแฝกแลกดินดี
เขียวขจีด้วยพฤกษ์ไพ


พลังงานสารสร้างสรรค์
จากพืชพรรณนั่นยังไหว
น้ำมันใช่ของไทย
ประหยัดไว้ไม่ขาดแคลน


เรียงร่ายลายท้องถิ่น
สร้างงานศิลป์สุดงามแสน
อวดโอ่โชว์ต่างแดน
จากเมืองแมนแคว้นขวานทอง


พ่อหลวงห่วงไทยนัก
ทรงประจักษ์สิ่งทั้งผอง
สอนสั่งหวังปรองดอง
พระจักครองด้วยทรงธรรม


เคียงข้างย่างพระบาท
พระราชินีนาถฉลาดล้ำ
แดดร้ายสายฝนพรำ
ดำเนินย่ำนำทางไทย


โลกล้วนสรรเสริญ
พระเจริญอสงไขย
แซ่ซ้องสองไผท
สถิตไว้คู่แผ่นดิน



๑๓ พฤษภาคม  ๒๕๕๒

4045

love

comment

6 พฤษภาคม 2552 21:40 น.

น้ำค้าง..น้ำคำ

ครูพิม


ค่ำคืนเหน็บหนาวเศร้าหมอง
ใจร้องปองร่ำคำหวาน
ห่มใจด้วยคำดุจน้ำตาล
อุ่นจานเจือใจที่ให้มา

น้ำค้างค้างพรมห่มใจอุ่น
ละมุนอุ่นคำที่พร่ำหา
โอบกอดด้วยคำจำนรรจ์จา
ลบล้าลบช้ำด้วยคำคน

ร่วมคิดจิตฝันวันข้างหน้า
เหว่ว้าลาไกลไม่สับสน
หวังเอื้อมหวังออมหอมกมล
ลืมหม่นลืมหมางบนทางใจ

อรุณอุ่นวันพันแสง
ภานุมาศสำแดงแรงไข
น้ำค้างน้ำคำฉ่ำฤทัย
ไฉนเหือดแห้งกับแล้งคำ

น้ำคำอำลาก็หาไม่
น้ำใจเคยล้นมากจนฉ่ำ
กลับหายร้ายปนคนใจดำ
ลืมคำเคยอ้อนเมื่อค่อนคืน