รอพี่..ที่แก่งคุดคู้.

ครูพิม

สายลมพลิ้วห่มตะวันจนสั่นไหว
สายน้ำไหลคดโค้งโขงสุดสาย
สายธารรักภักดีมิมีคลาย
มิกลับกลายแปรเปลี่ยนเพียรจดจำ

สายน้ำวนริมแอ่งแก่งคุดคู้
ตาสองคู่จดจ้องคล้องครวญคร่ำ
รักห่วงใยท่วมท้นเกินเอ่ยคำ
ซึ้งลำนำยังไม่เท่าเราสบตา

จิบกาแฟแลตาคราบ่ายคล้อย
หวั่นไม่น้อยคราไกลจะไห้หา
จึงเอ่ยคำอ้างสัจจะวาจา
ให้ดินฟ้าเป็นพยานรักนานเนา

ณ ริมฝั่งนั่งชมลมพัดต้อง
สายตาจ้องคล้องรักพักใจเหงา
สองมือกุมเกี่ยวไว้คล้องใจเรา
พี่กระซิบเบาเบา..เรารักกัน

ตะวันลาลับลงตรงริมฝั่ง
สองเรานั่งพิงไหล่ก่อไฟฝัน
อย่าทิ้งน้องลาร้างลงกลางคัน
ให้ยึดมั่น...สัญญา...กลับมาเยือน..

สายลมพลิ้วห่มตะวันสายัณห์จาก
พี่รับปากฝากรักไว้อุ่นใดเหมือน
แก่งคุดคู้รอรับกลับคืนเรือน
อย่าแชเชือน...นะพี่...น้องนี้รอ..




ภาพบน..แก่งคุดคู้คราน้ำเต็มฝั่ง
ภาพล่าง...น้ำเริ่มแห้งขอดแล้วค่ะ...
น้ำใสไหลเย็น..เห็นตัวปลา..