28 มิถุนายน 2550 14:47 น.
ครูพิม
เหน็ดเหนื่อยหนอท้อแท้แพ้ชีวิต
ไม่มีสิทธิ์คิดฝันถึงวันใส
ต้องก้มหน้าทำงานทุกวันไป
เพียงหวังไว้ว่าสักวันฝันเป็นจริง
บางครั้งท้อต้องถอยคอยตั้งหลัก
หาที่พักผ่อนกายท้อหนออกหญิง
นั่งเอนหลังยังเพ้อหาที่พักพิง
หลับตานิ่งพอผ่อนคลาย..หายกังวล
อยากมีใครเข้าใจฉันในวันนี้
ทุกข์ที่มีพอแก้ไขไม่สับสน
แค่รับฟังต่อสายใจให้กมล
ต่อสู้จนถึงเส้นชัยได้ผลงาน
ทุกค่ำคืนเดียวดายไร้ที่พึ่ง
ขอคนหนึ่งที่เข้าใจได้ประสาน
โปรดเมตตาช่วยเหลือเพื่อเป็นทาน
ให้สู้งานที่มากมีนี้อีกวัน
ตะวันรอนอ่อนแสงแรงเริ่มอ่อน
ให้อาวรณ์โหยหาใครสู่ใจฉัน
คงต้องอยู่เดียวดายไปอีกวัน
จะฝ่าฟัน..ต่อสู้..สู่เส้นชัย...
27 มิถุนายน 2550 08:05 น.
ครูพิม
มาจะกล่าวบทไป
ถึงเทวดาหนุ่มใหญ่ใจหาญ
ทิ้งหน้าที่ละเมืองแมนแดนวิมาน
มาสำราญกับน้องพี่ที่บ้านกลอน
เปิดเอ็มล่อป้อสาวคราวรุ่นลูก
เพื่อหวังปลูกไมตรีหวานผ่านอักษร
บรรเลงอ้อนอ่อนหวานผ่านคำกลอน
ทั้งเว้าวอนป้อนรักจักห่วงใย
สาวสาวต่างรื่นรมย์สุขสมยิ่ง
เพื่อนชายหญิงสนุกสนานอ่านขำไข
บ้างครั้งมีไมตรีเอื้อเจือน้ำใจ
บางครั้งใช้วาจามาเชือดกัน
ไม่คิดอ่านการณ์ใดให้ใครหม่น
ประสาคนอารมณ์ดีมีความขัน
ก็หวังให้พี่น้องปรองดองกัน
แต่สื่อนั้นสื่อผิดไปในบางครา
บางคนจึงตีความตามอักษร
เพราะอ่านกลอนไม่เข้าใจให้กังขา
จึงเกิดศึกไม่เข้าใจในวาจา
แล้วต่อว่ากันไปไม่เข้าที
แท้จริงหนอความคิดอย่าติดมั่น
ไม่สำคัญเท่าจริงใจใช่ไหมนี่
จะหยอกเอินครวญใคร่คิดให้ดี
จะได้มีความสุขกันทุกคน
ไม่อยากเห็นวาจาภาษาเดือด
ที่คอยเชือดทิ่มใจให้สับสน
เราน้องพี่รักใคร่หายกังวล
ประสาคนรักร้อย...ถ้อยสุนทร...
๒๗ มิถุนายน ๒๕๕๐
ยินดีรับฟังคำชี้แนะติชม
ปรารถนาให้เพื่อนพ้องน้องพี่มีความสุข
กับการใช้พื้นที่...ณ ตรงนี้
25 มิถุนายน 2550 15:33 น.
ครูพิม
มีเรื่องราวมากมายในโลกนี้
ล้วนมากมีปัญหามากองสุม
ครามีทุกข์ท้อทับถมระทมรุม
ใจรุ่มรุ่มร้อนรนจนวุ่นวาย
วางลงบ้างนะพี่น้องนี้ห่วง
งานทั้งปวงสะสางไว้ไม่เสียหาย
โหมงานหนักพักบ้างนะร่างกาย
ไม่สบายก็หาหมอพอบรรเทา
ทุกข์เรื่องใดใหญ่หลวงทั้งปวงนั้น
บอกกล่าวกันมาได้คงไม่เฉา
ทุกข์ครานี้มากมายหนักไม่เบา
จึงขอเอาใจช่วยด้วยยินดี
แค่อยากปันแบ่งเบาทุกข์..จากพี่บ้าง
คราอ้างว้างก็ยังคอยอยู่ที่นี่
บอกกล่าวมาเถิดหนออย่ารอรี
น้ำใจมีพอแบ่งเอื้อช่วยเหลือกัน
มีเรื่องราวมากมายในโลกนี้
ขอคนดีอย่าได้ท้อรอแต่ฝัน
สองมือพี่มีแรงแข่งตะวัน
และอีกหนึ่งใจฉันนั้นคงพอ..
20 มิถุนายน 2550 07:39 น.
ครูพิม
ร้อยดวงใจศิษย์มาคารวะ
ซึ้งวาทะท่านสุนทรล้วนอ่อนหวาน
กล่อมบรรเลงเพลงกวีด้านกลอนกานต์
เยาวชนร่วมสืบสานตำนานกลอน
ทั้งนิราศเห่กล่อมจินต์ถวิลหวัง
ทุกถ้อยยังกังวานชาญอักษร
เพลินนิทานพระอภัยให้อาวรณ์
อุทาหรณ์สอนใจใฝ่บูชา
สุภาษิตสอนหญิงให้เป็นหญิง
ถ้อยท้วงติงจริงแท้และสูงค่า
สะท้อนภาพแจ่มชัดด้วยปัญญา
ศิษย์รู้ค่าคำกลอนที่สอนใจ
การศึกษาสำคัญนั้นได้คิด
ครูประสิทธิแนวทางสว่างให้
แม้ยามนี้ท่านครูจะลาไกล
แต่ดวงใจศิษย์คำนึงถึงทุกครา
จากอดีตปัจจุบันจนวันนี้
ไม่เห็นมีผู้ใดยิ่งใหญ่กว่า
บันทึกไว้ได้เห็นเป็นอักษรา
คือปัญญาเลิศล้ำเหนือตำนาน
ร้อยดวงใจเพื่อมาสักการะ
ถ้อยสัจจะสุนทรภู่รู้ขับขาน
ยกให้เป็นหนึ่งในหล้าครูอาจารย์
น้อมดวงมาลย์ศิโรราบกราบกวี
๒๐ มิถุนายน ๒๕๕๐
18 มิถุนายน 2550 09:57 น.
ครูพิม
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ที่รู้จัก
เคยทายทัก ถามไถ่ ใคร่ห่วงหา
ยามทุกข์ท้อ คนไกล ต่อสายมา
เช็ดน้ำตา ปลอบใจ หายกังวล
มีปัญหา ใดใด ที่ใหญ่หลวง
ทุกข์ทั้งปวง จางหาย ไม่สับสน
แม้นอยู่ไกล แต่ก็ใกล้ ใจบางคน
เคยหมองหม่น กลับสว่าง ณ กลางใจ
ทุกเรื่องราว ผ่านมา คราพบเห็น
สิ่งที่เป็น เปลี่ยนแปลง แกล้งผลักไส
เมื่อมีคน ก้าวล่วง ผ่านห้วงใจ
ความห่างไกล ก็เปลี่ยนคน จนลืมกัน
ลืมสัญญา ลืมคำ จึงจำเจ็บ
ลืมจะเก็บ ลืมเสน่หา พาโศกศัลย์
ลืมเคยปลอบ ลืมเคยให้ ใจร้าวพลัน
จึงต้องหัน หลังกลับ นับวันลา
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ไม่มีแล้ว
สิ้นวี่แวว ที่เคยหวง เคยห่วงหา
แก้มนวลใส หม่นหมอง นองน้ำตา
ซ่อนคำลา ลาลับ ไม่กลับคืน
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๐
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
2268
