27 พฤศจิกายน 2550 19:34 น.
ครูพิม
อร่ามเหลืองเรืองรองมองท้องทุ่ง
ตะวันรุ่งทอแสงทองส่องสู่หล้า
สว่างแล้วแวววับจับนัยน์ตา
ความโสภาทุ่งทองของชาวไทย
มือถือเคี่ยวเกี่ยวข้าวเว้ากันม่วน
เสียงเสสรวลเฮฮาแว่วมาใกล้
ญาติพี่น้องในบ้านสำราญใจ
ท้องทุ่งใหญ่พร้อมหน้ามาเดินเรียง
นั่นลุงมาป้าแมวน้าแววด้วย
ลุงสำรวยพี่มั่นและจันทร์เขียง
สาวบัวแววแซวทักหนุ่มสำเนียง
ที่ส่งเสียงจีบกันวันรวมพล
น้ามะลิตำหมากหุ่งกลางทุ่งใหญ่
น้าลำไยแกงผักอีกสักหน
น้าสำลีรี่ด้วยช่วยอีกคน
น้าอุบลปอกแตงโมโชว์ฝีมือ
ตะวันเที่ยงเสียงร้องบอกให้พัก
เสียงร้องทักเก็บเคียวเดี๋ยวช่วยถือ
ญาติพี่น้องทานข้าวฟังข่าวลือ
เพราะเราคือครอบครัวใหญ่ในตำบล
..............................................................
ตะวันบ่ายคล้อยคล้อยค่อยกลับบ้าน
วันนี้งานสำเร็จเสร็จอีกหน
ขอบคุณญาติพี่น้องคล้องกมล
แม้นยากจนก็ไม่ไร้....น้ำใจมี
แหงนมองฟ้าฟ้ากระจ่างกลางเวหน
ท่ามความจนแต่น้ำใจเต็มไหลปรี่
ไกลปื่นเที่ยงแต่น้ำใจนั้นมากมี
เราน้องพี่เหมือนพี่น้องคล้องสายใย....
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
24 พฤศจิกายน 2550 16:03 น.
ครูพิม
ชีวิตคนชีวิตใครตามใจอยาก
คงลำบากหากตามใจไปทุกเรื่อง
เสียเวลามากมายคล้ายเปล่าเปลือง
กับบางเรื่องเลวร้ายที่กรายมา
แม้นทุกข์ทนทนท้อต่อไปหน่อย
อย่าได้ปล่อยให้ใจร่ำไห้หา
ข่มใจหักยิ้มฝืนแล้วตื่นตา
พิจารณาอาจมองเห็นความเป็นไป
ถอยหลังก่อนเพียงหนึ่งซึ่งถนัด
อาจเห็นชัดถนัดแน่รีบแก้ไข
ช่วยตนก่อนเถิดหนาอย่ารอใคร
ตะวันใหม่ของวันนั้นจักเยือน
ปลอบใจตนอย่าท้อต่อใจล้า
ปลอบใจว่าอย่าปล่อยให้ใครเฉือดเฉือน
ปลอบใจนี้นอนพักบนตักเรือน
ปลอบใจเหมือนแม่ปลอบมอบอุ่นไอ
ชีวิตคนชีวิตใครใยเกี่ยวข้อง
ชีวิตหมองชีวิตเฉาเศร้าใจไหม
ชีวิตเราสร้างดีอยู่ที่ใจ
ชีวิตใคร...อย่าหมายข้อง...จนหมองเลย..
๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
22 พฤศจิกายน 2550 10:27 น.
ครูพิม
เป็นเพียงเทียนส่องไกลกลางไพรกว้าง
เป็นเรือจ้างลำน้อยคอยส่งท่า
เป็นคนปั้นเติมแต่งแห่งปัญญา
ส่งคุณค่าเพียงน้อยคอยห่วงใย
หวังให้เจ้างดงามตามทางฝัน
รู้ฝ่าฟันอดทนจนสดใส
อนาคตงดงามตามตั้งใจ
เมื่อเติบใหญ่เป็นคนดีศรีสังคม
ขอขอบคุณอัลมิตราอีกคราหนึ่ง
ยังซาบซึ้งน้ำใจได้สุขสม
ช่วยต่อเติมฝันงามตามคารม
เด็กชื่นชมได้เบ่งบานบนลานกลอน
๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
20 พฤศจิกายน 2550 19:14 น.
ครูพิม
ระริกกายไหวสั่น
ค่ำคืนนี้ยาวนานกว่าวารไหน
คิดถึงคนที่หวงยังห่วงใย
รอดวงใจนี้กลับรับคืนเรือน
อยู่บนดอยหนาวไหมหนอ
คนข้างล่างก็หนาวพอพ้อเสมือน
รอคอยรับคำคิดถึงซึ่งเคยเยือน
พจีพี่อย่าลาเลือนเหมือนเวลา
กอดคำรักและห่วงใย
ที่ฝากไว้ให้กันเสกสรรหา
หน้าที่มีดึงฝันนั้นไกลตา
แต่ทว่าหัวใจใคร่แนบเนาว์
ถ้อยคำหนึ่งซึ้งใจนัก
“คุณที่รักอย่าท้อต่อความเหงา”
เก็บห่วงใยแนบชิดติดใจเรา
จะไม่เศร้าและท้อ...ต่อการรอ
กำลังใจจากฉัน
พอเสกสรรกำลังใจได้ไหมหนอ
ความห่วงถึงจากเราเฝ้าพนอ
คอยเคลียคลอกอดฝัน...ทุกวันคืน....
๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
19 พฤศจิกายน 2550 06:40 น.
ครูพิม
เจ้าจะหลงวังวนจนท้อแท้...
ถ้ามัวแต่สงสารคำหวานเขา
ปล่อยให้คำออดอ้อนต้อนใจเรา
สู่มุมเหงาของหัวใจใยอ่อนแอ
หลงคำพ้อต่อว่าจนว้าวุ่น
หลงคำเอื้อเจือละมุนอุ่นกระแส
หลงเติมรักตักเติมเพิ่มดวงแด
หลงจนแพ้แท้หลงพะวงวน
จะให้ทำอย่างไรหนอใจเอ๋ย
จะละเลยกลัวผวาพาสับสน
จะรับรักหนักแน่แพ้กมล
จะอดทนใจก็ร่ำแต่คำรัก
เสียงทุ้มทุ้มกุมใจเจ้าไปหมด
เสียงหวานหยดรดใจให้ประจักษ์
เสียงท้วงติงจากใครใคร่จะทัก
เสียงก็จักเบาไปไม่ได้ยิน
ตัดใจเจ็บเพียงครั้งยังอยู่ได้
ตัดความใคร่ลุ่มหลงพะวงสิ้น
ตัดใจจากก่อนจะช้ำน้ำตาริน
ตัดให้สิ้นสู่สงบ....พบความจริง...
๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
4086
