21 เมษายน 2552 08:40 น.
ครูพิม
ไม่อยากบอกสักนิดว่าคิดถึง
เพราะแม้ครึ่งกึ่งของใจก็ไร้สิทธิ์
แต่เกิดกดบดบังฝังความคิด
ยิ่งรอนฤทธิ์ปลิดปลงกลับคงเดิม
ถ้าหากคิดถึงล้นจนต้องบอก
พิษคงยอกตอกย้ำความช้ำเพิ่ม
ความเข้าใจไม่พอจะต่อเติม
เหมือนแรกเริ่มเดิมทีที่พบกัน
ความพอดีโลกให้น้อยไปหน่อย
ใจจึงค่อยคล้อยห่างเหมือนอย่างฝัน
ความเข้าถึงซึ้งใจมีใครปัน
และแล้วนั่นคือสิ่งขวางระหว่างเรา
ขณะที่เรามีสิทธิ์บอกคิดถึง
เราก็อึ้งซึ้งใจเหลือใจเศร้า
อยากปลุกปลอบตอบขวัญอันสั่นเทา
แต่ความเข้าใจดีกับมีเกิน
เราคิดถึงอย่างไรดูใจออก
แม้ภายนอกบอกบ้างเหมือนห่างเหิน
ความรักเจือเหลือจะมาประเมิน
แต่เราเยินยับมามีราคี
ไม่อยากบอกสักนิดว่าคิดถึง
แม้สักครึ่งกึ่งของใจก็ใช่ที่
แต่ถ้าเขาเข้าใจในเราดี
ถึงไม่มีคำคิดถึง..ก็ซึ้งพอ
๒๑ เมษายน ๒๕๕๒
17 เมษายน 2552 23:14 น.
ครูพิม
เงียบและเหงาเฝ้ามองน้ำนองหน้า
กล่าวคำลาอีกครั้งเกินยั้งไหว
เมื่อสองวันนั้นสุขสนุกใจ
สาดน้ำใส่ให้พรเลิศจงเกิดคุณ
มาเช้านี้สิหมองร่ำร้องไห้
จำจากไกลไปเมืองอย่าเคืองขุ่น
จงรีบเก็บเงินตรามาเป็นทุน
มาเจือจุนบ้านนานะหน้ามล
ให้อดทนคนหยันนั้นมีมาก
แม้นลำบากจงสู้ดูสักหน
ในเมืองใหญ่ให้ดูนะผู้คน
หากอับคนวนกลับรับคืนเรือน
แบกข้าวสารหวานน้ำใจเยื่อใยรัก
ที่ถอทักตักให้หาใดเหมือน
เป็นข้าวหอมล้อมรักคอยตักเตือน
ให้กลับเยือนบ้านนาคราฝนริน
แว่วคำสั่งพรั่งพรูรับรู้ห่วง
น้ำตาร่วงดวงใจให้ถวิล
พ่อและแม่แก่ชราห่วงอาจินต์
กลับคืนถิ่น..บ้านเรา..ท่านเฝ้ารอ
เงียบและเหงาเร้าใจใครจะเห็น
ทุกเช้าเย็นเป็นทุกข์สิ้นสุขหนอ
ต่อแต่นี้มีแต่เหงาเฝ้าเคลียคลอ
แม่กับพ่อรอวัน..นั้นกลับนา...
๑๗ เมษายน ๒๕๕๒
14 เมษายน 2552 22:46 น.
ครูพิม
เย็นสายน้ำฉ่ำใจปีใหม่นี้
ปฐพีมีสุขพ้นทุกข์เข็ญ
เหล่าพี่น้องผองเพื่อนดั่งเดือนเพ็ญ
ที่สวยเด่นเห็นอร่ามท่ามเมฆา
สาดสายน้ำฉ่ำใจรับไออุ่น
หวานละมุนกรุ่นรักเป็นหนักหนา
เหล่าลูกหลานกรานกราบซาบอุรา
หอมท้องนา...ฟ้างาม..ยามอรุณ
แว่วเพลงดังฟังหวานผ่านสายน้ำ
หวานถ้อยคำย้ำพรวอนพระหนุน
สองมือกอบก่อทรายคล้ายสร้างบุญ
ใจเจือจุนอุ่นสร้างข้างเรือนใจ
เสื้อผ้าสวยด้วยสีสันดั่งปั้นแต่ง
เป็นสีแห่งดวงตะวันเริ่มวารใหม่
เบิกดิถีชืวิตงามยามอุทัย
ทอแสงไกลใกล้อุษาจะมาเยือน
ดอกคูณบานลานตาในครานี้
เหล่าน้องพี่คืนถิ่นดินอีสาน
และทางเหนือเอื้องอร่ามงามตระการ
สุขสราญย่านประมงดงทะเล
เย็นสายน้ำฉ่ำเย็นร้อนเร้นหนี
ขอน้องพี่แดนไทยอย่าไขว้เขว
สำนึกรักบ้านเกิดเถิดทุ่มเท
พลิกพื้นเพ...ไทยร่มเย็น...เป็นสุขเทอญ
๑๔ เมษายน ๒๕๕๒
10 เมษายน 2552 15:23 น.
ครูพิม
ซบไอดินกลิ่นฟางกลางท้องทุ่ง
น้ำค้างฟุ้งพุ่งลาอุษาสาง
ขอคนไกลใจหนาอย่าจืดจาง
ดุจน้ำค้างร้างลา..สุดอาลัย
ซบกับหมอนนอนเพ้อละเมอหา
ห่วงพี่ยาล้าอ่อนตอนหลับใหล
อยากดูแลแต่ร้างอยู่ห่างไกล
โอบดวงใจ..ไหวหวาม..ยามคำนึง
ขอเป็นแรงแห่งใจให้ต่อสู้
คนไกลอยู่แสนไกลส่งใจถึง
ฝากสายลมห่มใจเหงาเฝ้ารำพึง
อย่าดื้อดึง..ถึงใคร..ให้ตรอมตรม
จะกินนอนวอนพี่อย่าหนีหาย
แม้ห่างกายสายขวัญรอวันสม
ขอเคียงชิดสนิทในนิทรารมย์
รอชื่นชมดมดอมหอมดวงใจ
อย่าเหลวใหลใครงามก็ตามเขา
ให้ยึดเอาสัญญาวันฟ้าใส
จงเก็บรักไว้รอนางคนห่างไกล
แม้นบางใครใกล้ตา..พี่อย่ามอง
จะเนิ่นนานปานใดใจนี้หวัง
ทุกสิ่งยังดังเก่าไม่เศร้าหมอง
รักเต็มเปี่ยมห้องใจให้พี่ครอง
ใจเรียกร้องร่ำหา...คราห่างกาย
ซบไอดินกลิ่นฟางกลางท้องทุ่ง
ดวงใจมุ่งรุ้งร้อยเป็นสร้อยสาย
เพื่อมอบแด่คนดีคือพี่ชาย
คนสุดท้าย..หมายมั่น..นั้นคือคุณ..
๑๐ เมษายน ๒๕๕๒
8 เมษายน 2552 21:36 น.
ครูพิม
ระทางหว่างย่างเดินเนินไศล
กับหัวใจบอบช้ำย้ำใจฝืน
ระทดท้อขอจำทุกค่ำคืน
เมื่อเธอยื่นไมตรี..มีน้ำใจ
เคยเหว่ว้าคราไร้ใครเคียงข้าง
เธอกั้นกางทางเหงาเศร้าหวั่นไหว
คอยปลอบโยนจนช้ำระกำไกล
ความห่วงใย...ไปถึง...ซึ้งใจเคียง
ด้วยสองใจใฝ่ดีเป็นที่ตั้ง
รวมพลังครั้งใดได้ยินเสียง
ปรารถนาสร้างแต่ดีมีพอเพียง
สองเราเคียงประครองใจให้แก่กัน
เถอะเพื่อนเอ๋ยเดือดร้อนใดให้ส่งข่าว
หัวใจสาวพร้อมเคียงร่วมเรียงฝัน
มีทุกข์ร้อนผ่อนคลายหมายแบ่งปัน
เธอและฉันมั่นนักเพื่อนรักเอย
เรามีเราเข้าใจในวันนี้
ทุกข์ที่มีคอยย้ำพร่ำเฉลย
ยินดีรับสดับฟังดังเช่นเคย
ขอเพื่อนเอ่ย..บอกแจ้งแถลงมา
จับมือกันเอาไว้ให้มันมั่น
แม้นห่างกันแสนไกลก็ไปหา
ทุกข์และร้อนอ่อนใจส่งสายมา
รินน้ำตา..จะรอรับ..และซับแทน..
คราสุขใจไหนเลยจะเคยห่าง
ทุกเส้นทางเคียงใกล้ในอ้อมแขน
เรามีเรา..เอาใจ...ไว้เป็นแกน
ห่างกันแสน..หมื่นไมล์..ใจเคียงกัน..
๘ เมษายน ๒๕๕๒
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
1780
