7 มิถุนายน 2552 15:24 น.
ครูพิม
ที่ทุกข์ร้อนอ่อนไหวในวันนี้
อย่าได้มีอ่อนไหวไปกว่าเก่า
รักแล้วร้างสร้างแผลแก่ใจเรา
ลบรอยเศร้าให้หมดแล้วจดจำ
ถึงคราวแยกแยกทางไปต่างฝัน
ลืมคืนวันฝันร้ายนะงามขำ
ที่ผ่านมาคราก่อนสะท้อนคำ
ล้วนตอกย้ำให้เห็นเป็นบทเรียน
ชีวิตเราที่เห็นเป็นเช่นนี้
เมื่อวิถีเปลี่ยนไปสั่งใจเขียน
เนื้อหาใหม่เพิ่มค้นอย่าวนเวียน
สั่งใจเพียรเรียนรู้สู้อดทน
อย่าสิ้นหวังอ่อนแอแพ้คำเขา
ให้ยึดเอาเป็นแรงกล้ามาฝึกฝน
ข้ามสะพานสายรุ้งมุ่งกมล
ก้าวให้พ้นวนวังความชังชิง
เมื่อรักหมดความหมายอย่าได้ยื้อ
ทุกข์สุขคืออนิจจังทั้งชายหญิง
มองเถิดมองตรองดูรู้ความจริง
ว่าทุกสิ่งย่อมเปลี่ยนหมุนเวียนไป
ลุกเถิดหนาเพื่อนฉันในวันนี้
ฟ้ายังมีหลังฝนที่สดใส
เช็ดน้ำตาลาช้ำระกำใจ
แล้วก้าวไป..เถิดหนา..อย่ากังวล(อย่าอ่อนแอ..)นะ
4 มิถุนายน 2552 20:39 น.
ครูพิม
ชีวิตหนึ่งถึงสู้อยู่ทุกเมื่อ
และอยู่เพื่อถากถางสร้างฝั่งฝัน
ทั้งดิ้นรนค้นคว้าและฝ่าฟัน
กลับจาบัลย์หวั่นท้อต่อชะตา
ชีวิตหนึ่งมีแต่สุขทุกข์ห่างหาย
จะย่างกรายคล้ายเดินเหินเวหา
มีคนห้อมล้อมแลแห่กันมา
คอยตั้งตาต้อนรับคำนับตน
ชีวิตหนึ่งเคว้งคว้างบนทางเปลี่ยว
ไร้คนเหลียวเทียวแลแพ้สับสน
ไร้จุดหมายไร้ที่พักหนักกมล
ท้อทุกข์ทนจนตายมิคลอนคลาย
ชีวิตหนึ่งอบอุ่นกรุ่นด้วยรัก
ที่พิงพักรักล้อมพร้อมมิหน่าย
จะกินอยู่ดูดีแสนสบาย
เกิดจนตายไร้ทุกข์มีสุขเยือน
ชีวิตหนึ่งขาดแคลนแสนลำบาก
ทั้งจนยากมากหม่นจนเสมือน
ชิวิตแล้งแห้งกรังดังบิดเบือน
ชีวิตเปื้อนคลุกฝุ่นจนวุ่นวน
ชีวิตหนึ่งต่อสู้อยู่เพื่อฝัน
จนถึงวันฝันงามตามฝึกฝน
รู้แจ้งเหตุเภทภัยห่างไกลตน
สู้ดิ้นรนค้นเค้นเห็นแสงธรรม
ชีวิตหนึ่ง...................................
๔ มิถุนายน ๒๕๕๒
31 พฤษภาคม 2552 07:55 น.
ครูพิม
ยินคำตัดพ้อและต่อว่า
น้ำตาฉันหลั่งเกินยั้งได้
หญิงเอ๋ยรักจริงเหนือสิ่งใด
ทำได้ทุกอย่างช่างอดทน
ดิ้นร้นทนเศร้าเหงาลามลุก
จมทุกข์สุขหายคล้ายสับสน
รินร่ำคำพ้อท้อกมล
สับสนหม่นเหงา ..เศร้าฤดี
เพราะรักหรือหลงที่บ่งบอก
โดนหลอกชอกช้ำระกำนี่
หยาดน้ำจากตาค่าไม่มี
ฤดีทุกข์ถมระทมทรวง
หยุดเถิดใจเอ๋ยที่เคยรัก
แน่นหนักเอาไว้อย่าได้ห่วง
เก็บรักจากใจที่หมายลวง
ลาล่วงลาลับ..อย่ากลับไป
เห็นไหมใจเขาเฝ้าข่มเหง
บรรเลงเพลงหวานผ่านคำไข
ล่อหลอกยอกย้อนซ่อนความนัย
ซ่อนใครหลายคนจนวุ่นวาย
ลืมคำลืมคนที่ค้นคิด
ประดิษฐ์คิดคำย้ำใจหมาย
บอกรักบอกหวงห่วงมิวาย
กลับกลายกลับกลอก..แค่หลอกกัน
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๒
27 พฤษภาคม 2552 21:13 น.
ครูพิม
ฝันเอยฝันงามในยามรุ่ง
ใจมุ่งฝ่าฟันจิตมั่นหมาย
พากเพียรเรียนรู้สู้อยู่มิวาย
เช้าสายเรียนร่ำท่องตำรา
ข้อมูลพูนเพิ่มเติมลงช่อง
ใจหมองร้องไห้ใจผวา
Smis ที่ครูให้หนูมา
ครูขา..ข้อมูล..จูนไม่มี
พ่อทิ้งแม่ไปหลายปีแล้ว
ไร้แววไร้ข่าวหลายหนาวนี่
ขุ่นข้องหมองไหม้ในชีวี
วิถีไร้พ่อมาก่อทุน
แม่หนูเขามีครอบครัวใหม่
หายไปสิบปีไม่มีหนุน
ไร้เงินเกินไร้ไม่เจือจุน
อบอุ่นโหยหาคว้าไม่เจอ
ครูครับครูขาน้ำตาไหล
โอบไหล่ใจหมองท่องเสมอ
ชีวิตเลือกได้นะใจเธอ
อย่าเผลอจมทุกข์ปลุกใจตน
เอาทุกข์ปลุกใจให้ลุกสู้
เรียนรู้ชั่วดีมีฝึกฝน
อย่าคิดน้อยใจใส่กมล
ดิ้นรนต่อไป…อย่าได้กลัว..
หลังฝนหล่นพรมห่มฟากฟ้า
นภาแจ่มใสได้ยิ้มหัว
ก้าวหน้าต่อไปด้วยขาตัว
อย่ามัว…ท้อแท้..นะแม่(พ่อ)คุณ
๒๗ พฤษภาคม ๒๕๕๒
24 พฤษภาคม 2552 15:59 น.
ครูพิม
@ สายลมล่องต้องใจจนไหวหวาม
สายลมลามตามต้องจนหมองหม่น
ปลาว่ายน้ำเดียวดายในสายชล
ดุจกมลคนรอพ้อรำพัน
@ มองเมฆฝนบนฟ้าคราลมไหว
โอ้คนไกลใจอยู่เคียงคู่ฝัน
เมื่อไหร่หนอพ้อหน้ามาพบกัน
อย่าปล่อยฉันฝันอยู่เพียงผู้เดียว
@ ฝนหล่นแรกแตกช่อกอไสว
แทงดอกใบได้ยอดกอดลดเลี้ยว
เครือเถาวัลย์พันยอดกอดกลมเกลียว
ชะแง้เหลียวเกี่ยวฝันนั้นลำพัง
@ ดูดาวเดือนเกลื่อนฟ้าน้ำตาร่วง
ดาวล้านดวงห่วงเดือนเยือนด้วยหวัง
แต่ใจคนหม่นเหงาเศร้าประดัง
หัวใจยัง..สั่งใจ..ให้ทนรอ
@ ป่านฉะนี้เป็นไฉนใจอยากรู้
ความเป็นอยู่เงียบเหงาหรือเปล่าหนอ
ยามเหนื่อยล้าคราใดหมายพะนอ
ส่งเสียงพอบรรเทาหายเหงาใจ
@ วันไหนว่างทางใจให้นำส่ง
แวะมาลงตรงสัญญาอย่าไปไหน
จะให้หนุนตักนอนอ้อนละไม
โอบกอดไว้ในอ้อมแขน..แสนอุ่นเอย...
ขอบคุณภาพจาก
www.oknation.net/.../2008/09/20/entry-1
๒๔ พฤษภาคม ๒๕๕๒
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
2896
