15 มกราคม 2551 12:08 น.
ครูพิม
คือคนปั้นดินเหนียวที่เคียวเข็ญ
แม้นลำเค็ญเพียงไรไม่เคยถอย
ทุบปั้นแต่งให้งามตามดงดอย
ให้เจ้าสอยฝันงามตามใจจง
คือเรือจ้างลำหนึ่งส่งถึงฟาก
ผู้โดยสารหลายหลากมากประสงค์
สองมือคอยจ้ำพายใจมั่นคง
ยังคอยส่งผู้โดยสารมานานเนา
พอถึงฝั่งเขาถีบส่งคงถึงฝัน
เรือลำนั้นยังคงรับกับความเหงา
เห็นแววตาเด็กน้อยค่อยบรรเทา
เพียงเพื่อเจ้าถึงฝั่งดังต้องการ
เป็นแสงเทียนเล่มน้อยคอยส่องแสง
แม้อ่อนแรงยังหวังจักสืบสาน
ให้เจ้าเป็นคนดีดั่งปณิธาน
นำเจ้าผ่านสู่ฝันอันโรจน์ไกล
ถึงลำบากอย่างไรไม่หวาดหวั่น
เพื่อความฝันจะดูแลและแก้ไข
จะนำเจ้าเรียนรู้สู่หลักชัย
ภาคภูมิใจอุดมการณ์วิญญาณครู
12 มกราคม 2551 19:36 น.
ครูพิม
พี่ส่งข่าวจะลาไกลไปเมืองนอก
แจ้งมาบอกเพื่อสร้างฝันอันสดใส
ยินคำกล่าวอำลาน้องอาลัย
กลัวพี่ไกลทิ้งน้องให้หมองตรม
แม้นขอบฟ้ากางกั้นในวันนี้
ยังยินดีที่จะรอวันสุขสม
พี่อยู่ไกลห่วงนักจักระทม
กลัวแอบชมหญิงอื่นให้ขื่นใจ
รีบเก็บเงินคืนกลับมารับขวัญ
น้องรอวันร่วมฝันอันสดใส
สายตาพี่อย่าได้จ้องมองผู้ใด
ถึงอยู่ไกลใจเราเฝ้าผูกพัน
ทีทำงานมีสาวเขาอยู่ใกล้
อย่าปันใจให้เขาเฝ้าขบขัน
ยามพี่ท้อเหนื่อยกายในช่วงวัน
แบ่งทุกข์นั้นจากใจ...ให้คลายลง
ให้เดินทางปลอดภัยไร้อาเพศ
ไปประเทศมาเลเซียอย่าได้หลง
อย่าห่วงน้องคนนี้ยังซื่อตรง
วางใจปลงแนบใจพี่..นี้นิรันดร์...
9 มกราคม 2551 15:59 น.
ครูพิม
นักเรียนเอ๋ย
อย่าละเลยการเรียนเพียรศึกษา
ทักษะการคิดเพิ่มเสริมปัญญา
สร้างคุณค่าให้กับตัวไม่กลัวจน
ระเบียบสร้างคนงามล้ำเลอค่า
วินัยพาก้าวไกลให้ฝึกฝน
หากแม้นใครได้พบประสบยล
คงเกิดผลงามเลิศประเสริฐดี
ให้รู้รักสามัคคีมีจิตมั่น
รู้แบ่งปันความรักสมศักดิ์ศรี
มีน้ำใจต่อครูบุพการี
ด้วยการมีกลมเกลียวยึดเหนียวใจ
ทักษะศาสตร์ทุกแขนงแหล่งเรียนรู้
มีใจสู้ขยันอย่าหวั่นไหว
มีปัญหาขึ้นมาครั้งคราใด
ขอเจ้าใช้ปัญญาแก้ได้แน่เลย
คุณธรรมความดีมีไว้ด้วย
เป็นสิ่งช่วยคุ้มครองผองหนูเอ๋ย
แม้นทำดีชุมชนคนชมเชย
อย่าเพิกเฉยหมั่นทำดี...ดีแน่นอน...
7 มกราคม 2551 12:09 น.
ครูพิม
ลืมพี่..เถิดน้อง..
แม้นหมายปอง..เป็นคู่หมาย
นี่นะหรือ..คือน้ำใจ..คุณผู้ชาย
อ้างเหตุผล..มากมาย...มาบอกกัน
ลืมน้องเถิดพี่
ถึงวันนี้..หัวใจ..ได้แปรผัน
ลืมเถิดนะ..คำวอน...เคยอ้อนจันทร์
คงถึงวัน..อำลา..อย่าห่วงเลย..
โอ้รักเอย...เคยหวาน..น้ำตาลฉ่ำ
หวานน้ำคำ...หวานน้ำใจ..ใคร่เฉลย
รักจืดจาง..ห่างไกล..ไม่เหมือนเคย
หมดคำเอ่ย..จึงกล่าวลา..น้ำตาริน
โอ้คนไกล มีใครใคร..ไว้คอยรัก
ใจเคยภักดิ์...เคยซึ้ง...เคยถวิล
เคยคิดถึง..ห่วงหา..เป็นอาจิณ
ไยจึงผิน..หน้าลา...คราอยู่ไกล
เหมือนตัวเรา..ครูดอยดง..คงถูกทิ้ง
เมฆอ้อยอิ่ง....โบกมือลา..น้ำตาไหล
มีเด็กน้อย..ดอยดง..ที่พงไพร
เป็นหวานใจ...คอยปลอบ..ให้อดทน
มือเปื้อนชอล์ค..บนป่าเขา..เขาจึงทิ้ง
ลืมทุกสิ่ง..เคยสัญญา..เมื่อหน้าฝน
ลืมความอุ่น...ลืมใจนี้...ที่เคยยล
จึงหมองหม่น..บนดงดอย...น้อยใจจัง
3 มกราคม 2551 17:34 น.
ครูพิม
ท้อใดใดทนได้แค่ใจท้อ
หวังใจก่อกำลังเพื่อสร้างหวัง
ลบรอยท้อแทนใจให้พลัง
ความชิงชังอยากจะลบจบกับใจ
คำโกหกตามหลอนจนอ่อนล้า
ให้ผวาขมขื่นสะอื้นไห้
น้ำตารินอาบหน้าครั้งคราใด
มองหาใครไหนเล่าก็เปล่าตา
ภาพเก่าเก่าซ้อนมาอีกคราหนึ่ง
คนเคยซึ้งเขาไปไม่เห็นค่า
ระทดท้อสิ้นแรงแห่งศรัทธา
น้ำนัยน์ตาเริ่มกลบลบภาพจริง
ใจแอบหวังว่าเขาเล่ายังรัก
ใจแอบหวังแน่นหนักในรักหญิง
ใจแอบหวังว่าเขากลับรับแอบอิง
ใจแอบหวังว่าทุกสิ่ง...วิ่งกลับมา..
พบแค่ความว่างเปล่าเท่านั้นหนอ
ใจคนรอท้อเกินเดินค้นหา
เก็บซากรักเอาไว้ใช้หลอกตา
หวังใจว่า...สักวัน....ฝันคงคืน...
Calendar
Lovers
11 คน เลิฟครูพิม
หน้าส่วนตัว
12721
