25 มกราคม 2549 15:14 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
ยามครูล้าใครอาทรร่วมร้อนหนาว
ใจปวดร้าวข่าวยิงดับครูคับขัน
มือถือชอล์กสอนนักเรียนอ่านเขียนกัน
มีโทษทัณฑ์ใดเล่าเป่าชีพครู
มือครูนี้คุ้นแต่แต่งแปลงไม้ดอก
คอยพร่ำบอกสอนตามองค์ความรู้
ให้วิชาล้ำเลิศหน้าเชิดชู
การบ้านหนูตรวจทุกเล่มอย่างเต็มใจ
ครูมาถึงโรงเรียนเราแต่เช้าตรู่
เป็นนักสู้เต็มร้อยงานน้อยใหญ่
เป็นดั่งเทียนโชนแกร่งแสงอำไพ
ท่ามเปลวไฟรุมโถมคอยโรมรัน
ดอกไม้ในแจกันนั้นเพิ่งเปลี่ยน
ในโรงเรียนวันนี้ที่พรึงพรั่น
เสียงของครูกล่าวขานมานานวัน
กลับเงียบงันเพราะวันนี้ไม่มีครู
ดังเสียงเทียนอำไพในไฟใต้
จะลำเค็ญแค่ไหนใจยังสู้
ฝนไฟแห่งน้ำตาหลั่งลงพรั่งพรู
เสียงร้องกู่แผดก้องจากห้องเรียน
ขอเป็นไขให้เทียนใต้จะได้ไหม
เป็นอีกหนึ่งแรงใจไม่แปรเปลี่ยน
ด้วยศรัทธาแรงรักความพากเพียร
จากใจผู้เยี่ยมเยียนทุกข์ สุขครู
25 มกราคม 2549 14:51 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
ด้วยศรัทธาคงมั่นในคำมั่น
ด้วยรักในไฟฝันอันแรงกล้า
ด้วยกล้าแกร่งอุดมการณ์ที่ผ่านมา
ด้วยรู้ค่าคุณงามงานสร้างคน
ด้วยวิญญาณและเลือดเนื้อเพื่อผู้อื่น
ด้วยสำนึกผุดตื้นมาแต่ต้น
ด้วยเต็มใจทำมาหน้าที่ตน
ด้วยอดทนเดินทางที่ท้าทาย
ด้วยรู้ว่าภาระอันหนักยิ่ง
ด้วยทำจริงมันจึงถึงจุดมุ่งหมาย
ด้วยรู้ว่าต้องทุ่มเททั้งใจกาย
ด้วยสุดท้ายรู้ค่าราคางาน
ด้วยทั้งหมดของชีวิตอุทิศให้
ด้วยกายใจเพื่อชาติด้วยอาจหาญ
ด้วยสองมือเปื้อนชอล์กเขียนกระดาน
ด้วยวิญญาณมนุษย์ชาติสะอาดงาม
5 มกราคม 2549 14:47 น.
ครูดอยไกลแสนไกล
ยามคำนึงถึงคนดีที่ปลายฟ้า
หยาดน้ำตาจากจินต์หลั่งรินไหล
ด้วยอีกคนหมองหม่นเพราะคนไกล
มอบหัวใจเหมือนเราเศร้าตรอมตรม
ได้ยินข่าวร้าวรานสงสารเขา
ป่านนี้เหงาสับสนทนขื่นขม
รักให้แล้วยากขอคืนขื่นอารมณ์
คงจะจมห้วงทุกข์แสร้งสุขกมล
ยิ้มปากแย้มแต้มหน้าแกล้งว่าสุข
รักเป็นทุกข์ชั่วกาลพาลสับสน
เขาคงจะเจ็บหนักรักต้องทน
อีกกี่คนที่ใครเสาะเพราะรักเธอ
คิดถึงเสมอไม่ว่าเธอไปแสนไกล
อยู่แห่งไหนจงรับรู้อยู่เสมอ
ทุกเวลาฉันคนช้ำพร่ำละเมอ
อยากจะเจอแทบตายคนปลายฟ้า
หน้าส่วนตัว
1951
