คิดถึงวันที่ฝนโปรยปราย

ครูกระดาษทราย

                    โรงเรียนเปิดได้สัปดาห์หนึ่งแล้ว  ฝนตกทุกวัน  วันนี้ก็เช่นกันฉันขับรถผ่านท่อซีเมนต์ที่กำลังจะวางท่อข้างทางที่กำลังสร้าง  ทำให้หวนคิดถึงครั้งหนึ่ง ณ วันที่ฝนโปรยปรายในยามเช้าตรู่  ครูกระดาษทราย และเพื่อนครู ที่เรียกชื่อติดปากว่า พี่ตุ่ม  ครูสาวสองคนเดินลงจากรถทัวร์  กรุงเทพฯ  รัตนบุรี  เราจะเดินทางไปกลับกรุงเทพฯ พร้อมกันเป็นประจำ  
                      วันนั้นเป็นวันที่ฝนโปรยปรายเช่นกัน  พี่ตุ่มกับฉันนั่งรถจากกรุงเทพฯ มาลงที่รัตนบุรีแต่เช้า  เราไม่มีที่หลบฝน  รถสองแถวที่จะต่อเข้าไปโรงเรียนยังไม่มา  หันไปเห็นเจ้าหมาน้อยนอนขดตัวอย่างมีความสุข อยู่ในท่อซีเมนต์  เราสองคนย่องๆ เข้าไปขออาศัยกับเจ้าหมาน้อยด้วย  เจ้าของท่อไม่ได้รังเกียจหลับตาไม่รู้ไม่ชี้  ไม่ยินดียินร้ายกับแขกผู้มาเยือน  เมื่อฉันยื่นมือไปลูบหัวมันเข้า มันก็ค่อย ๆ ลืมตาแล้วยิ้มและกระดิกหางให้อย่างเป็นมิตร  ปกติแล้วฉันจะเป็นมิตรกับหมาทุกตัว แฮ่ๆ  เรามีขนมของรถทัวร์ให้เจ้าหมาน้อยกินมื้อเช้านี้ด้วย
                      ฝนยังไม่ซาลง  รถสองแถวมาแล้ว  ลาก่อนเจ้าหมาน้อย เดี๋ยวจะสายเพราะมีเด็กน้อยรอครูอีกมากมายเชียว  พี่ตุ่มกับฉันก้าวออกมาจากท่อ  ชาวบ้านเห็นครูสาวสองคนมุดออกมาจากท่อต่างก็ยิ้มทักทาย   เจ้าหมาน้อยก็มองตามเหมือนอาลัยอาวรณ์