24 ธันวาคม 2555 16:06 น.
คมดาบนารี
..ฉันอยู่ในมุมของฉัน..
..มีเพียงความฝันแสนเหงา..
..ฉันอยู่ในโลกสีเทา..
..มีเพียงแสงดาวส่องทาง..
..ฉันเห็นเลือดเต็มพื้นดิน..
..ฉันสิ้นสิ่งใดไปบ้าง..
..ฉันมีความหวังเลือนราง..
..วิญญาณเคว้งคว้างติดตา..
..พ่อกอดฉันก่อนล้มลง..
..กระสุนตรงพิพากษา..
..ทะลุทิ่มแทงกายา..
..แม่จ๋าและน้องก็ตาย..
..ฉันวิ่งหนีทั้งน้ำตา..
..มัจจุราชตามล่าโหดร้าย..
..นรกคงอยู่ไม่ไกล..
..พวกมันไม่ไว้ชีวา..
..ฉันคุกเข่าอย่างหวาดกลัว..
..เจ็บปวด มืดมัว อ่อนล้า..
..ครอบครัวสูญไปกับตา..
..โลกบ้าไปแล้วหรือไร..
..เสียงปืนแสนอำมหิต..
..ฉันคือชีวิตสุดท้าย..
..รอบตัวฉันคือความตาย..
..โลกฉันอยู่ในสงคราม..
........................................................................
*บทนี้เคยแต่งไว้ในชื่อเดิม RoCKiiEz
โดยครั้งนั้น ชื่อบทกลอนคือ Last life in the war
ขออนุญาตนำมาลงอีกครั้ง
ในนามปากกาที่่ใช้ในปัจจุบันค่ะ
**หายไปนานเลย
คิดถึงพี่ ๆ น้อง ๆ ที่นี่มาก ๆ เลยค่าาา ^^
17 มกราคม 2555 09:24 น.
คมดาบนารี
..เธอจะเก็บภาพฟ้าไปนอนฝัน
หรือจะกอดดวงจันทร์ในคืนไหน
จงเวียนว่ายในภาพเพ้อของเธอไป
แต่อย่าลืมฟื้นดวงใจ..เมื่อลืมตา..
..บนความจริง..ที่ขวากหนามทิ่มตำเท้า
เจ็บหรือเปล่า..พักก่อน ยามอ่อนล้า
แม้กี่กาล ร้อน-หนาว ผ่านเข้ามา
จงสู้ดั่งตะวันจ้าบนฟ้าไกล..
..เธอไม่อาจหลับฝันทั้งวันคืน
มนุษย์ย่อมต้องตื่น..เพื่อเริ่มใหม่
ปล่อยชะตา ลิขิตฟ้า ให้เป็นไป
ขอเพียงเธอรักษาใจให้อดทน..
..อุปสรรคจะสร้างเธอให้เติบโต
อาจมีบ้างที่ทรุด-โซ กลางแดดฝน
จงเชื่อมั่นพลังใจในกายตน
เธอจะพ้นผ่านคืนวันอันยากเย็น..
( 01.40 น. 11 มกราคม 2555)
17 เมษายน 2554 13:49 น.
คมดาบนารี
..เธอจะลองมาเป็นฉันบ้างไหม
ฉันที่ช้ำและเสียใจในวันนี้
ขอโทษเหรอ .. เหมือนเธอช่างแสนดี
อยากปลอบใจที่ไร้สีและซีดจาง..
..เธอทดแทนเท่าไหร่ก็ไม่พอ
ถ้าฉันขอให้เธอต้องเจ็บบ้าง
ทุกข์ระทมเศร้าช้ำในท่ามกลาง
หุบเหวแห่งความอ้างว้างอันห่างไกล..
..อย่าหวังดี..ถ้าเท้าจะก้าวเดิน
จงปล่อยฉันให้เผชิญความหวั่นไหว
ยอมเสียใจครั้งเดียว แม้เปลี่ยวดาย
คงดีกว่า หลงเชื่อในคำปลอบลวง..
25 กันยายน 2553 00:03 น.
คมดาบนารี
ขอซุกกายใต้เงาพระจันทร์ร้าง
หวังลบลืมฝันคว้างข้างขอบฟ้า
ไม่อยากให้แม้แต่ใครเห็นน้ำตา
จะแอบซ่อนความปวดปร่าใต้ราตรี
หวังบรรเทาเรื่องเศร้าอันเขลาขลาด
ที่ความช้ำซัดสาดในชาตินี้
ปีนขอบโค้งบนดวงจันทร์อันระวี
น้ำตารินดั่งนทีโถมทำลาย
ปล่อยให้เท้าเปล่าไร้ไม่ติดพื้น
แม้สองขาจะทนฝืนยืนขึ้นไหว
แต่ใจเดียวที่ร้าวล้าเกินกว่าใคร
ไร้ประโยชน์จะสั่งกายให้หยัดยืน
โบกมือลาจันทร์จ๋าบนฟ้ากว้าง
ไม่อาจจบการเดินทางเป็นอย่างอื่น
ขอคืนร่างสู่แผ่นดินถิ่นเคยยืน
ลมหายใจจะหยิบยื่นคืนนภา
เถ้าธุลีคงมีค่าขึ้นมาบ้าง
ฉันยังอยู่..ณ จันทร์ร้าง..ข้างขอบฟ้า
เพียงแต่ทิ้งทุกรอยช้ำและน้ำตา
ขอหลับไหลในนิทราตลอดกาล..
(คืนวันที่ 23 กันยา..2553)
14 สิงหาคม 2553 19:12 น.
คมดาบนารี
..ฝนพรำในคืนเหงา..
..เธอมีเขาและทิ้งฉัน..
..เคว้งคว้างสุดทางตัน..
..เคยก่อฝันกลับดับสูญ..
..วงกตบนทางใจ..
..วกวนได้โดยสมบูรณ์..
..โศกาและอาดูร..
..ทวีคูณทุกนาที..
..ฝนพรำในคืนร้าง..
..ฉันอ้างว้างอยู่ทางนี้..
..ที่รัก..เคยภักดี..
..ไยหลีกลี้และลาไกล..
..หยดน้ำจากดวงตา..
..มีค่ากว่านทีใด..
..รกทึบกว่าพงไพร..
..นั่นคือใจที่ซ่อนกล..
..กี่ฝนบนคืนร้าว..
..เธอมีเขาทุกแห่งหน..
..เพียงฉันที่ทุกข์ทน..
..จมหยาดฝนธารน้ำตา..
หน้าส่วนตัว
2791
