เวลา...ความว่างปล่าว (ภาคพิเศษ 3)

คนไร้ถิ่น

เธอไม่อาจนอนหลับลงได้หรอก เพราะตอนนี้คนที่เอนกายลงข้างเธอก็คือเขาอีกครั้ง 
ทำไมวันนี้มาได้หล่ะ
     	ก็อยากมา...ทำไม มาไม่ได้เหรอ
	มาได้....ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ทั้งที่จริงก็ลำบากใจกลับการกลับมาของเขา ที่ลำบากใจก็เพราะว่าไม่อยากที่จะต้องเผชิญกับการจากไปของเขาอีก ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดอย่างนั้น
	น่ารักดีนะรูปอ่ะ 
	น่ารัก...แล้วทำไมไม่รัก
	ก็รักแล้วแหละ เขาบอกกับเธอ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอดีใจสักเท่าไรนัก อาจเพราะว่าตัวเธอเองได้สร้างกำแพงขึ้นมาระหว่างเธอกับเขา แม้กำแพงนั้นจะไม่สูงจนขนาดที่เธอจะไม่สามารถมองเห็นเขาได้ก็ตาม
	เชื่อได้เหรอ เธอตอบเขาทันที
	อ้าว! 
	แล้วแฟนหล่ะ เธอถามเขาอย่างตรงไปตรงมา เพราะเธอก็รู้ดีว่าเขาเป็นยังไง
	เลิกกันแล้ว เขาตอบ
	จริงอ่ะ  เธอถามโดยทันที ทั้งที่ใจก็ยังก้ำกึ่งอยู่กับความดีใจและไม่แน่ใจ 
	อือ...ก็จริงสิ ไม่งั้นจะมาหาได้เหรอ ใช่ไม่งั้นเค้าจะมาหาเธอได้อย่างนั้นเหรอ แต่นี่เพิ่งเปิดเทอมนี่ บางทีคนของเขาอาจยังไม่กลับมาก็ได้
	แล้วทำไมถึงเลิกล่ะ
	เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะตอบคำถามเธอ
	ก็น้องเค้าอยากอยู่กับเพื่อน แต่มองดูสีหน้ากับการตอบคำถามของเขา มันไม่ได้ทำให้เธอเชื่อเลยว่าเขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ  แต่ช่างเหอะยังไงเขาก็อยู่ตรงนี้แล้ว แล้วเธอก็ไม่อาจจะโกหกความรู้สึกของตัวเองได้
	เหงาเหรอ เขาถามเธอ  เธอได้แต่หัวเราะในใจกับตัวเอง แล้วเขาก็คว้าเธอเข้ามาแนบกาย มือใหญ่ๆ บรรจงปัดผมที่ตกมาปกบนใบหน้าของเธอ ก่อนที่จะบรรจงหอมแก้มเธอ เธอรู้สึกได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆ ที่ประทับลงบนริมฝีปากของเธอ ตอนนี้ความรู้สึกที่ทั้งรัก ทั้งไม่แน่ใจมันแล่นพลุกพล่านอยู่ภายในตัวเธอไปหมดแล้ว แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ยอมให้ความอารมณ์รู้สึกเข้ามาอยู่เหนือความถูกต้องหรอก เธอหยุดเขาไว้เพียงแค่อ้อมกอด.......
ไม่มีอะไรที่มากไปกว่านั้น..
	สายของวันใหม่ เธอปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา .... แต่เขาก็ยังคงงัวเงียอยู่ เธอจึงอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะออกไปกับเขา เขาพาเธอไปที่หอของเขาที่เช่าอยู่กับน้องอ้น ขวัญใจไอ้อ้อเพื่อนของเธอ และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาพาเธอไปหอของเขาจริงๆ ไม่ใช่ที่ๆ เขาจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่น มันทำให้เธอก็มั่นใจที่อย่างน้อยเขาก็กล้าที่พาเธอมาเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ
	เฮ้ย...เมื่อไหร่แกจะมาว่ะ ไอ้อ้อโทรหาเธอเพราะปกติวันหยุดเธอมักจะไปหา
	ได้ข่าวว่าเมื่อคืนไปทำอะไรมาว่ะ เธอรู้ว่าเพื่อนเธอจะพูดอะไรกับเธอ
	เออๆ....มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง นี่เมื่อไหร่จะโผล่หัวมาว่ะเนี่ย
	เฮ้ย....ไปเจอใครมาเมื่อคืน....ไปทำอะไรไว้
	...แกรู้เหรอ.....แกรู้ได้ไง...
	ตอนนี้ชั้นอยู่กับเค้านะ
	ใคร....ไอ้หน้าใหญ่ใช่มั้ย มันบอกแกใช่มั้ย....มึ้งเดียวเถอะอย่าให้กูเจอนะ
ฮ่าๆ....เออ เดี๋ยวจะเข้าไปหาละกาน...ตอนนี้รอรับเพื่อนอยู่ เพื่อนเก่าจะมาหา
เออ...แค่นี้แหละนังเลว แล้วเพื่อนเธอก็วางสายไป
หลังจากไปทานข้าวด้วยกันเขาและเธอก็กลับเข้ามาที่หออีก เธอใช้เวลาอยู่ห้องเขาเกือบทั้งวันจนเพื่อนเก่าของเธอโทรมา
ถึงแล้วนะ...มารับหน่อย
เออ เดี๋ยวออกไปรับนะ เธอวางสายจากเพื่อนก่อนจะหันไปบอกเขาซึ่งกำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่
นี่เดี๋ยวออกไปรับเพื่อนก่อนนะ เธอนั่งจ้องเขาที่ทำท่าไม่สนใจกับคำพูดของเธอก่อนจะลุกขึ้นยืน
ไม่ให้ไป...ไม่ต้องไปหรอก เขาคว้าแขนของเธอพร้อมกับเสียงอ้อน
ไม่ได้...เพื่อนมาต้องไปรับสิ...ไปแล้วนะ
แล้วเธอก็ออกไปรับเพื่อนของเธอ พร้อมกับความรู้สึกที่ตอนนี้ไม่อาจจะอธิบายได้เลย พอตกค่ำเธอพาเพื่อนเธอกับไอ้อ้อไปดูคอนเสิร์ตที่ใน ม.เธอมองเห็นเขาที่เดินผ่านกลุ่มเธอและเพื่อนไป เธอไม่แน่ใจว่าเขาเห็นเธอหรือปล่าว แต่เธอก็ปล่อยให้เขาเดินผ่านไปโดยไม่ทักสักคำ.....ได้แต่นั่งอยู่คนละฝาก แล้วมองดูเขา ก็เท่านั้น