9 ธันวาคม 2547 18:25 น.
คนไร้ถิ่น
เวลาผ่านไปสองเดือน...มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆกับการเริ่มต้น...เขาและเธอต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านช่วงปิดภาคเรียน
ด้วยความรู้สึกดีๆที่มีอยู่เต็มหัวใจ...มันทำให้เธอส่ง massage ให้เขาทุกวัน...ตอน 5 ทุ่ม เขามักจะหัวเราะเมื่อเธอบอกกับเขาว่า "massage ที่ส่งไปให้น่ะถือว่าเป็นบริการเสริมน่ะ" ...และเธอจะโทรหาเขาทุกคืนวันศุกร์ตอนประมาณ 4 ทุ่ม
ทั้งๆที่เธออยากจะโทรหาเขาทุกวัน......ที่จริงเธออยากรู้เหลือเกินว่าถ้าวันไหนที่เธอลืมส่ง massage เขาจะรู้สึกอย่างไร...
เธอมักจะทำให้เขาแปลกใจเสมอที่เธอรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่...และเวลาที่เธอรอที่จะได้พบเขาก็มาถึง...เปิดภาคเรียน...เธอเห็นเขาจากระเบียงหอ...เขาเพิ่งกลับมา...เธอมองเขากับท่าทางที่กำลังงงๆว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขากลับมาแล้ว...และเขากำลังพยายามมองหาเธอ...^-^
วันนั้นเขาโทรหาเธอ...เขามีของฝากมาให้เธอ...เขาถือมันไว้และก็คงจะไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรจึงยื่นให้เธอแบบดื้อๆแล้วก็บอก "อ่ะนี่ของฝาก" เขาพูดด้วยอาการหน้าตาเฉยมากๆ...แล้วเธอล่ะ...เธอทั้งดีใจและตลกกับการเลือของฝากของเขา...ก็มันเป็นกบที่ทำจากไม้...เขาล้อเธอว่ามันหน้าเหมือนเธอ..บอกว่าผู้หญิงหน้าเหมือนกบเนี่ยนะ TT-TT ... "มันร้องได้ด้วยนะ"เขาบอกกับเธอแต่เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะร้องได้ด้วยวิธีไหน..เขาทำให้มันร้องได้จริงๆด้วย..."เราก็มีอยู่ตัวนึงนะ ตัวใหญ่กว่านี้...เอาไว้เล่นเวลาเหงา" กับคำพูดนี้มันทำให้เธอรู้สึกว่าเขาแอบโรแมนติกเหรอเนี่ย...ผู้ชายอย่างเขาก็โรแมนติกเป็นแฮะ
เขามักจะอาสาเดินมาส่งเธอเสมอ และมักจะพูดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น..มันทำให้เธอได้แต่ยิ้ม...ก็เขาดูเหมือนจะรู้ทันนะว่าเธอคิดยังไงกับเขา...ทั้งๆที่ทุกทีที่เจอกันเธอพยายามทำตัวให้เหมือนเป็นเพื่อนกับเขา...
เขาเป็นฝ่ายโทรหาเธอบ่อยขึ้น...เธอและเขาพบกันบ่อยขึ้น...และทุกครั้งที่เธอเห็นเขาหรือไปเจอเขาเธอจะจดบันทึกทุกเรื่องราว...แต่ทำไมยิ่งเจอกลับยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังจะจากไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป....
9 ธันวาคม 2547 15:26 น.
คนไร้ถิ่น
เหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เธอไม่เคยลืม...เมื่อเขาได้ก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ...วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก...ตกหนักมากโดยไม่มีวี่แววมาก่อน ก็วันที่เขาชวนเธอไปดูหนังครั้งแรกนั่นแหละ...หนังกลางแปลงที่ชมรมอาสาพัฒนาเป็นคนจัดฉาย...*-*^^....พอฝนเริ่มตกเขาและเธอก็ต้องวิ่งเข้าไปหลบฝนในโรงอาหารซึ่งเป็นอาคารเปิด...วันนั้นเขาและเธอพูดกันนับคำได้ด้วยซ้ำ...ตอนวิ่งเข้ามาหลบฝน...เขาและเธอกลับต้องแยกกันไปเพราะเขา...ก็เจอเพื่อนของเขา...ส่วนเธอก็อยู่กับเพื่อนของเธอ...เธอมองเขาอยู่ห่างๆ...และเขาก็คอยชะเง้อมองเธออยู่ห่างๆเช่นกัน...ทั้งเขาและเธอต่างก็ยืนอยู่ในโลกของตัวเอง...เขากับเพื่อนของเขา...เธอกับเพื่อนของเธอ...แต่ใครจะรู้หล่ะว่าตอนนั้นใจของเขาและเธอมันนั่งอยู่ใกล้กันขนาดไหน...
อยู่ๆ ไฟก็ดับ ทั่วบริเวณครอบคลุมด้วยความมืด...เธอมองไปที่เขา...เขา...หยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับกดให้สัญญานไฟของมือถือเปิดขึ้น...เขาโบกสัญญานไฟมาที่เธอ...ไงล่ะ...มันช่างเป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกดีจริงๆ...เธอยิ้ม.....^0^ นั่นเขาเหรอ ผู้ชายที่ไม่ช่างพูดที่เธอรู้จักเหรอ...
ฝนเริ่มซา...เขาเดินมาหาเธอ...เขายืนคุยกับเธอด้วยท่าทางไม่ชิน...แน่ล่ะสิก็เขาพูดไม่เก่ง...แน่ล่ะสิก็เขาเพิ่งเจอเธอเพียงครั้งที่สอง...เขาและเธอเดินฝ่าฝนที่กำลังพรำๆกลับ...แต่...ที่สุดเธอก็จากเขาโดยไม่ได้เอ่ยคำลาสักคำ
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร...จะสุขหรือเศร้าแค่ไหน...โปรดติดตาม
7 ธันวาคม 2547 13:55 น.
คนไร้ถิ่น
เธอเริ่มเหนื่อยที่จะต้องวิ่งตาม...ในเมื่อเธอมักจะเป็นฝ่ายที่จะต้องโทรหาเขาตลอด...เธอไม่เคยโทษเขา...เพราะอะไร
เวลา 24.00 น.ของวันที่ 31 ธันวาคม เธอส่งข้อความอวยพรปีใหม่ให้ใครหลายคนแต่เธอส่งไม่ได้เลยยกเว้น...เขา...คนเดียว
แล้ววันหนึ่งเขาก็โทรหาเธอ...เขาทำให้เธอแปลกใจ...เขาขอไปดูหนังกับเธอ...แน่นอนเธอตอบตกลง...เขาจริงๆหรือ...เขาเนี่ยนะ...และก็เขาจริงๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะดีขึ้น...เธอทักเขาเวลาเจอ...ทั้งๆที่ไม่เคยทักกันมาก่อน...เขาก็ทักเธอและยิ้มให้เธอเสมอ...นั่นทำให้เพื่อนของเขาแปลกใจ...เธอเองก็แปลกใจในตัวเองเหมือนกัน...
เขาเอารูปของเขาให้เธอ...รูปล้อเลียนตัวเองที่เขาวาด...นั่นเพราะอะไร...เขากำลังพยายามทำให้ตัวเขาเองเข้าไปอยู่ในหัวใจของเธออยู่หรือปล่าว...หรือเพียงเพราะเขาไม่ต้องการทำให้เธอเสียใจ....
ไม่ว่าเขาต้องการอะไรก็ตาม...ตอนนี้หัวใจของเธอ...มันมีความสุขที่สุด
7 ธันวาคม 2547 10:31 น.
คนไร้ถิ่น
หลังจากที่เธอได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง...ในตอนนั้นเธอก็ได้เพียงแค่มองเขาอยู่ห่างๆ เธอรู้แต่เพียงว่าเขาเป็นคนๆหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มของผู้ชายที่เพื่อนของเธอแอบชอบอยู่...เธอช่างมีเพื่อนที่ดีเหลือเกิน...เมื่อเพื่อนของเธอพยายามสืบเสาะหาว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ห้องไหน(ของหอพักภายในมหาวิทยาลัย)และเขาชื่ออะไร
ด้วยวิธีการใช้โทรศัพท์ภายในโทรสุ่มข้ามหอพัก *-*^^
และไม่รู้ว่าด้วยเหตุบังเอิญอันใด...ในที่สุดก็ได้รู้ว่าเขาชื่ออะไร...อยู่ห้องไหน...และ...เธอ...ก็ได้มีโอกาสคุย...กับ...เขา...และนี่ก็คือครั้งแรกที่เธอและเขาได้คุยกันด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนของเธอ
ก่อนหน้าที่เธอจะคุยกับเขา เธอเองรู้ข้อมูลของเขามามากจากการบอกเล่าจากเพื่อนของเขา...เขามีแฟนแล้ว...เขามักจะพูดกับเพื่อนเสมอว่าไม่มีใครสวยเท่าแฟนเขา...แต่ตอนนี้เขากับแฟนอยู่ห่างกัน...ทั้งๆที่เธอรู้แต่เธอเองก็ยังอยากจะลองเล่นกับไฟ...นี่เธอคือการตัดสินใจของเธอ
ครั้งแรกที่เธอคุยกับเขาเธอถามเขาเพื่อความแน่ใจ...หรือเพื่อตอกย้ำความรู้สึกตัวเองว่า...เขามีคนของเขาอยู่แล้ว...เขาหัวเราะและตอบเธอเพียงว่า...ที่อื่นนะมีแต่ที่นี่ยัง...ที่นี่ยัง...คำตอบที่เธอได้มันทำให้เธอรู้ว่าเขามีเจ้าของแต่เธอก็ยังแอบดีใจกับคำพูดของเขา...ทำไม
เธอโทรไปคุยกับเขาบ่อยครั้ง...ด้วยความรู้สึกกล้าๆกลัวๆ...เพราะเธอไม่เคยเป็นฝ่ายวิ่งตามใคร...แต่เมื่อเขาคุยกับเธอ เธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง มันก็แน่ล่ะสิถ้าไม่เช่นนั้นเธอจะสนใจเขาแต่แรกเหรอ เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด...แต่ปากหวาน...เธอก็ไม่ค่อยพูด...แต่เธอเป็นคนชวนเขาคุย...คุยเรื่อยเปื่อย...แต่ว่าแต่ละครั้งที่เธอและเขาคุยกันมันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ...เพราะเขาต้องทำงาน...งานที่เขารักและเลือกที่จะเรียน...วาดรูป
เขาและเธอคุยกันทางโทรศัพท์นานเป็นเดือนโดยที่...เขา...ไม่เคยเห็นหน้า...เธอ...สักครั้ง...มีเพียงเธอเท่านั้นที่มองเขาอยู่ตลอดเวลา เธอพยายามพาตัวเองให้ไปอยู่ในที่ที่เขาอยู่...ไม่ใช่เพื่อเขาจะได้เห็นเธอแต่เพื่อเธอจะได้มองเขา...และทุกครั้งที่เธอเห็นเขาเธอก็จะบอกเขาว่า...วันนี้ฉันเจอเธอ...เธอมักจะทำให้เขาแปลกใจอยู่เสมอ...กับการที่เธอรู้ความเป็นไปของเขา
เธอ...และ...เขา...จะได้เจอกันเมื่อไร...โปรดติดตามตอนต่อไป
4 ธันวาคม 2547 13:53 น.
คนไร้ถิ่น
เธอ...ผู้ไม่เคยเลยที่จะกล้าพาหัวใจของตัวเองเดินเข้าไปสัมผัสกับความรัก เธอ...ได้แต่บอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าเธออยู่ได้ด้วยตัวเธอเอง
จนวันหนึ่ง...วันที่...เขา...เข้ามาในชีวิตของเธอด้วยความบังเอิญ
เธอ..เห็นเขาครั้งแรกเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องซ้อมดนตรีในตึกคณะศิลปกรรม ของสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง วันนั้นเป็นวันที่คณะมีการจัดงาน
ต้อนรับพี่บัณฑิต
เขา...คือผู้ที่กำลังแสดงอยู่บนเวทีในฐานะตัวแทนของรุ่นน้อง...นั่นคือความประทับใจแรกที่...เธอ...มีให้...เขา...และอาจเป็นเพียงแค่ความประทับใจที่เขาคงไม่มีทางจะได้รับรู้เลย
หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกนานเป็นเดือน ที่จริงแล้วเธอจำหน้าของเขาไม่ได้เสียด้วยซ้ำ เธอบอกได้แต่เพียงว่าคนที่อยู่บนเวที
คืนนั้นแหละคือคนที่เธอชอบ จนวันหนึ่งเพื่อนของเธอพูดขึ้นว่า "เฮ้ย..นั่นไงคนที่อยู่บนเวทีคืนนั้นน่ะ"เธอได้แต่นั่งมองและสงสัยเพียงว่า
"เหรอ..ใช่เขาแน่เหรอ?"
นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่...เธอ...และหัวใจของเธอจะต้องเจอ.....
เรื่องราวทั้งหมดกำลังจะเริ่มขึ้น.....โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าส่วนตัว
877
