11 ธันวาคม 2547 22:20 น.
คนไร้ถิ่น
เราเองไม่รู้หรอกว่าเมื่อไรคือรัก...เมื่อเราไม่คิดที่จะรัก
เราเองไม่รู้หรอกว่าเมื่อไรคือหลง...เมื่อเราคิดที่จะรัก
เราไม่เคยมองหัวใจของตัวเองด้วยความจริง...เพราะเรา
คิดเพียงว่า...เรา...มีความสุขมากมาย...ทั้งที่เราไม่เคย
ได้รับมันจริงๆ
7 ธันวาคม 2547 14:27 น.
คนไร้ถิ่น
ได้แค่ฝืนยิ้มเมื่อเจอเขา
ได้แค่บอกตัวเราว่าจงเข้มแข็ง
ได้แค่ปลอบใจว่าอย่าอ่อนแรง
ได้แค่แสดงว่ายังมีกำลังใจ
อย่าทุกข์...อย่าเหงา...อย่าเศร้า
ตัวเรายังต้องมีวันสดใส
ขอให้รู้คนรอบข้างคือกำลังใจ
ตัวเราไม่สิ้นไร้หมดหนทาง
7 ธันวาคม 2547 14:08 น.
คนไร้ถิ่น
ฉันวิ่งด้วยความเหนื่อยล้า
ใจหวังว่าจะตามเธอได้ทัน
ฉันวิ่งด้วยหวังว่าสักวัน
คนที่ฉันวิ่งตามจะหยุดรอ
ไกลเท่าไหร่กลับยิ่งเงียบเหงา
ตัวเราได้แต่วอนขอ
ให้เขาหันมาบ้างก็คงพอ
ทำให้ใจที่ท้อมีพลัง
2 ธันวาคม 2547 14:17 น.
คนไร้ถิ่น
Everytimes I try
to look in the sky,
but nothing I can find.
Because I am out of my mind.
Ere you had gone,
you looked at me
in the eyes of scorn,
thats only I could see.
No more feeling,
and no more tears
Just lie down on the ground,
without singing,but fear.
หน้าส่วนตัว
916
