30 พฤศจิกายน 2547 21:33 น.
คนไร้ถิ่น
ขอเธอปล่อยมือจากเขา
แล้วกอดตัวเราเองดีกว่าไหม
จะยังรั้งเขาไว้อยู่ทำไม
เมื่อหัวใจเธอเองกลับด้านชา
วันหนึ่งเธออาจต้องเหน็บหนาว
อาจเจอเรื่องราว....มีปัญหา
หากมือเธอยังกอดเขาตลอดเวลา
แล้วจะเอามือไหนมา...กอดตัวเอง
30 พฤศจิกายน 2547 21:11 น.
คนไร้ถิ่น
เวลาที่เรารักใครสักคน
เรามักจะรู้สึกดีดีกับคนคนนั้น
จนบางทีเราก็ลืมไปว่า.....
ยังมีใครอีกคนที่รู้สึกอย่างนั้นกับเราอยู่เหมือนกัน
เราเองคงไม่รู้ตัวหรอกว่า
ในขณะที่เราก้าวเดินเคียงข้างกับ....คนที่เรารัก
ก้าวหนึ่งก้าวของเรา.....ที่เดินตามความรัก
กับคนที่รักเรา.....เขากำลังวิ่งตาม
เมื่อเราเดินมาจนไกล....เราเหนื่อย...ร้องไห้
แต่เขาต้องวิ่ง...จน...เหงื่อเป็นน้ำตา..
....เธอจะรู้บ้างหรือปล่าว.....
เขาจะไม่เหนื่อยยิ่งกว่าหรือ.....?
29 พฤศจิกายน 2547 15:14 น.
คนไร้ถิ่น
การรักใครสักคน....
เหมือนการเลี้ยงนกสักตัว
ถ้าเราจับมันขังกรงไว้
เพราะเรากลัวว่าสักวันมันจะบินหนี
นกตัวนั้นย่อมพยามยามที่จะออกจากกรง
และเมื่อมันออกไปได้
มันก็จะบินจากคุณไปไกลสุดขอบฟ้า....
.....แต่ถ้าคุณปล่อยให้มันบินอย่างอิสระ
โดยที่คุณคอยให้อาหารมัน
ดูแลเอาใจใส่มันอยู่ห่างๆ
มันก็จะบินอยู่เคียงข้างคุณ....และอยู่ในสายตาคุณ
28 พฤศจิกายน 2547 21:16 น.
คนไร้ถิ่น
ทำไมมันไม่ลืมสักที
กับความรู้สึกดีๆที่มีให้เขา
ทำไมยังเก็บไว้รบกวนใจเรา
ทำไมต้องเป็นเขาอยู่เรื่อยมา
ทั้งที่ไม่เคยมีความสุข
ทั้งที่เป็นทุกข์ก็ยังห่วงหา
ทั้งที่คิดถึงแล้วอัดอัดทุกเวลา
แล้วทำไมยังเก็บเขามาอยู่ในใจ
หรืออาจเพราะว่าฉันไม่ร้องไห้
หรืออาจเพราะว่าฉันยังสดใส
ทุกสิ่งที่ฉันแกล้งทำไป
มันผิดใช่ไหม...คงไม่ช่วยอะไรเลย
อยากลืมแต่ลืมไม่ได้
เจอหน้าเขาฉันอาจทำเมินเฉย
นั่นเพราะไม่อยากให้รู้เลย
ว่าคนคนนี้ที่เคยรัก....มันยังรักเธอเหมือนเดิม
28 พฤศจิกายน 2547 20:21 น.
คนไร้ถิ่น
จากที่หัวใจเคยไม่มีใคร
จากคำว่ารักที่ไม่เคยมีความหมาย
จากที่ได้แต่อ้างว้างเดียวดาย
จนวันหนึ่งกลับกลายเป็นสุขใจ
ครั้งแรกที่ใจได้ลิ้มลอง
จึงหวังประคับประคองให้สดใส
ทุ่มเทให้เธอทั้งหัวใจ
แม้ไม่ได้อะไรกลับคืนมา
หน้าส่วนตัว
777
