18 กรกฎาคม 2546 14:52 น.
คนไร้ถิ่น
เบื่อกับชีวิตตัวเอง ที่ยังคงเคว้งคว้างอยู่อย่างนี้
ไม่เลยสักวันที่หัวใจจะมี ความยินดีเข้ามาปลอบโยนใจ
ฉันทุกข์ ฉันเหงา ฉันเศร้า เขาสุข สดชื่น แจ่มใส
อยากหนีให้พ้นโลกนี้ไป เมื่อเขาไม่สนใจใยดี
ห้องใหญ่เคยสดใสสุขสันต์ วันนี้ปิดลงตามวิถี
เมื่อความรักที่จะเติมเต็มห้องไม่มี ห้องแห่งนี้ก็แคบลงไปกับตา
หมอนที่เคยเปื้อนรอยยิ้ม หลับพริ้มวันที่เธอห่วงหา
แต่วันนี้หมอนใบเดิมเปื้อนน้ำตา เมื่อความห่วงหาเธอไม่เหลือเลย
เจอหน้าอยากส่งยิ้มให้ เธอไซร้กลับทำเมินเฉย
ฉันแทบอยากตะโกนออกไปเลย กูรักมึงไอ้เห่ยเข้าใจไหม!
2 กรกฎาคม 2546 15:49 น.
คนไร้ถิ่น
ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ จะมีสักคนบ้างไหม
ที่จะคอยเป็นกำลังใจ ในยามที่ใครไม่เหลียวแล
ประคบประหงมยามเศร้า คลอเคล้าเมื่อยามมีแผล
แต่ขอร้องได้ไหมอย่าเป็นแก ไอ้ตูบอย่าเลียแผลไปไกลๆ
หน้าส่วนตัว
869
