28 พฤศจิกายน 2547 21:16 น.
คนไร้ถิ่น
ทำไมมันไม่ลืมสักที
กับความรู้สึกดีๆที่มีให้เขา
ทำไมยังเก็บไว้รบกวนใจเรา
ทำไมต้องเป็นเขาอยู่เรื่อยมา
ทั้งที่ไม่เคยมีความสุข
ทั้งที่เป็นทุกข์ก็ยังห่วงหา
ทั้งที่คิดถึงแล้วอัดอัดทุกเวลา
แล้วทำไมยังเก็บเขามาอยู่ในใจ
หรืออาจเพราะว่าฉันไม่ร้องไห้
หรืออาจเพราะว่าฉันยังสดใส
ทุกสิ่งที่ฉันแกล้งทำไป
มันผิดใช่ไหม...คงไม่ช่วยอะไรเลย
อยากลืมแต่ลืมไม่ได้
เจอหน้าเขาฉันอาจทำเมินเฉย
นั่นเพราะไม่อยากให้รู้เลย
ว่าคนคนนี้ที่เคยรัก....มันยังรักเธอเหมือนเดิม
28 พฤศจิกายน 2547 20:21 น.
คนไร้ถิ่น
จากที่หัวใจเคยไม่มีใคร
จากคำว่ารักที่ไม่เคยมีความหมาย
จากที่ได้แต่อ้างว้างเดียวดาย
จนวันหนึ่งกลับกลายเป็นสุขใจ
ครั้งแรกที่ใจได้ลิ้มลอง
จึงหวังประคับประคองให้สดใส
ทุ่มเทให้เธอทั้งหัวใจ
แม้ไม่ได้อะไรกลับคืนมา
25 ธันวาคม 2546 10:45 น.
คนไร้ถิ่น
ไม่รู้ว่ารักเป็นเช่นไร
เพราะหัวใจไม่เคยได้ลิ้มลอง
ไม่คุ้นเคยกับการมีเจ้าของ
แต่ใจมันเรียกร้องอยากลองเช่นกัน
ติดที่มันกลัวๆกล้าๆ
กลัวว่ารักจะทำร้ายตัวฉัน
เอองั้นมึงก็โดดเดี่ยวไปแล้วกัน
โหเพื่อนฉันแนะนำกันอย่างนี้เลย
18 กรกฎาคม 2546 14:52 น.
คนไร้ถิ่น
เบื่อกับชีวิตตัวเอง ที่ยังคงเคว้งคว้างอยู่อย่างนี้
ไม่เลยสักวันที่หัวใจจะมี ความยินดีเข้ามาปลอบโยนใจ
ฉันทุกข์ ฉันเหงา ฉันเศร้า เขาสุข สดชื่น แจ่มใส
อยากหนีให้พ้นโลกนี้ไป เมื่อเขาไม่สนใจใยดี
ห้องใหญ่เคยสดใสสุขสันต์ วันนี้ปิดลงตามวิถี
เมื่อความรักที่จะเติมเต็มห้องไม่มี ห้องแห่งนี้ก็แคบลงไปกับตา
หมอนที่เคยเปื้อนรอยยิ้ม หลับพริ้มวันที่เธอห่วงหา
แต่วันนี้หมอนใบเดิมเปื้อนน้ำตา เมื่อความห่วงหาเธอไม่เหลือเลย
เจอหน้าอยากส่งยิ้มให้ เธอไซร้กลับทำเมินเฉย
ฉันแทบอยากตะโกนออกไปเลย กูรักมึงไอ้เห่ยเข้าใจไหม!
2 กรกฎาคม 2546 15:49 น.
คนไร้ถิ่น
ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ จะมีสักคนบ้างไหม
ที่จะคอยเป็นกำลังใจ ในยามที่ใครไม่เหลียวแล
ประคบประหงมยามเศร้า คลอเคล้าเมื่อยามมีแผล
แต่ขอร้องได้ไหมอย่าเป็นแก ไอ้ตูบอย่าเลียแผลไปไกลๆ
หน้าส่วนตัว
797
