7 ธันวาคม 2547 14:08 น.
คนไร้ถิ่น
ฉันวิ่งด้วยความเหนื่อยล้า
ใจหวังว่าจะตามเธอได้ทัน
ฉันวิ่งด้วยหวังว่าสักวัน
คนที่ฉันวิ่งตามจะหยุดรอ
ไกลเท่าไหร่กลับยิ่งเงียบเหงา
ตัวเราได้แต่วอนขอ
ให้เขาหันมาบ้างก็คงพอ
ทำให้ใจที่ท้อมีพลัง
2 ธันวาคม 2547 14:17 น.
คนไร้ถิ่น
Everytimes I try
to look in the sky,
but nothing I can find.
Because I am out of my mind.
Ere you had gone,
you looked at me
in the eyes of scorn,
thats only I could see.
No more feeling,
and no more tears
Just lie down on the ground,
without singing,but fear.
30 พฤศจิกายน 2547 21:33 น.
คนไร้ถิ่น
ขอเธอปล่อยมือจากเขา
แล้วกอดตัวเราเองดีกว่าไหม
จะยังรั้งเขาไว้อยู่ทำไม
เมื่อหัวใจเธอเองกลับด้านชา
วันหนึ่งเธออาจต้องเหน็บหนาว
อาจเจอเรื่องราว....มีปัญหา
หากมือเธอยังกอดเขาตลอดเวลา
แล้วจะเอามือไหนมา...กอดตัวเอง
30 พฤศจิกายน 2547 21:11 น.
คนไร้ถิ่น
เวลาที่เรารักใครสักคน
เรามักจะรู้สึกดีดีกับคนคนนั้น
จนบางทีเราก็ลืมไปว่า.....
ยังมีใครอีกคนที่รู้สึกอย่างนั้นกับเราอยู่เหมือนกัน
เราเองคงไม่รู้ตัวหรอกว่า
ในขณะที่เราก้าวเดินเคียงข้างกับ....คนที่เรารัก
ก้าวหนึ่งก้าวของเรา.....ที่เดินตามความรัก
กับคนที่รักเรา.....เขากำลังวิ่งตาม
เมื่อเราเดินมาจนไกล....เราเหนื่อย...ร้องไห้
แต่เขาต้องวิ่ง...จน...เหงื่อเป็นน้ำตา..
....เธอจะรู้บ้างหรือปล่าว.....
เขาจะไม่เหนื่อยยิ่งกว่าหรือ.....?
29 พฤศจิกายน 2547 15:14 น.
คนไร้ถิ่น
การรักใครสักคน....
เหมือนการเลี้ยงนกสักตัว
ถ้าเราจับมันขังกรงไว้
เพราะเรากลัวว่าสักวันมันจะบินหนี
นกตัวนั้นย่อมพยามยามที่จะออกจากกรง
และเมื่อมันออกไปได้
มันก็จะบินจากคุณไปไกลสุดขอบฟ้า....
.....แต่ถ้าคุณปล่อยให้มันบินอย่างอิสระ
โดยที่คุณคอยให้อาหารมัน
ดูแลเอาใจใส่มันอยู่ห่างๆ
มันก็จะบินอยู่เคียงข้างคุณ....และอยู่ในสายตาคุณ
หน้าส่วนตัว
758
