18 มกราคม 2548 16:17 น.
คนไร้ถิ่น
เคยมีสักครั้งบ้างไหม
ที่เธอไม่เข้าใจตัวเอง
ท่ามกลางผู้คนที่ครื้นเครง
แต่เธอเองกลับเศร้าใจ
เคยมีสักครั้งบ้างไหม
ที่ใบหน้าเธอดูสดใส
แต่ทุกคำถามที่อัดอั้นในหัวใจ
เธอกลับไม่เคยได้ถามออกมา
เคยมีสักครั้งบ้างไหม
ที่ทุกถ้อยวจีที่เธอเรียกหา
จากคนที่เธอรักตลอดมา
มันกลับดูไร้ค่าเมื่อเขาเอ่ยมัน
เคยมีสักครั้งบ้างไหม
ที่เธอลองถามตัวเธอเอง
ว่าที่เธอต้องการ.......
เธอเคยให้ใครบ้างรึปล่าว
7 มกราคม 2548 16:53 น.
คนไร้ถิ่น
เรารัก...เขา...ไม่รักก็ช่างเขา
เรารัก...ตัวเราเอง...ดีกว่าไหม
เรารัก...เขา...มันอาจมากเกินไป
เรารัก...หัวใจ...เราเองคงดีกว่ากัน
ลืมเถอะ...เขา...ที่ไม่รักดี
ลืมเถอะ...เขา...ที่เธอเคยฝัน
ลืมเถอะ...เขา...ที่ไม่เคยเห็นเธอสำคัญ
ลืมเถอะ...เขา...แล้วหันมาสนใจตัวเอง
อย่าลืม...คนอื่น...ที่ยังคอยรัก
อย่าลืม...คนอื่น...ที่เคียงข้างยามเธอลอยเคว้ง
อย่าลืม...คนอื่น...จงเตือนใจตัวเอง
อย่าลืม...คนอื่น...เพราะเธอยังมีค่าเสมอ
......สำหรับคนๆนั้น......
5 มกราคม 2548 21:45 น.
คนไร้ถิ่น
ความรักของฉันมากมายเกินกว่า...จะให้เธอรักตอบ
บางทีความรักก็ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด
11 ธันวาคม 2547 22:20 น.
คนไร้ถิ่น
เราเองไม่รู้หรอกว่าเมื่อไรคือรัก...เมื่อเราไม่คิดที่จะรัก
เราเองไม่รู้หรอกว่าเมื่อไรคือหลง...เมื่อเราคิดที่จะรัก
เราไม่เคยมองหัวใจของตัวเองด้วยความจริง...เพราะเรา
คิดเพียงว่า...เรา...มีความสุขมากมาย...ทั้งที่เราไม่เคย
ได้รับมันจริงๆ
7 ธันวาคม 2547 14:27 น.
คนไร้ถิ่น
ได้แค่ฝืนยิ้มเมื่อเจอเขา
ได้แค่บอกตัวเราว่าจงเข้มแข็ง
ได้แค่ปลอบใจว่าอย่าอ่อนแรง
ได้แค่แสดงว่ายังมีกำลังใจ
อย่าทุกข์...อย่าเหงา...อย่าเศร้า
ตัวเรายังต้องมีวันสดใส
ขอให้รู้คนรอบข้างคือกำลังใจ
ตัวเราไม่สิ้นไร้หมดหนทาง
หน้าส่วนตัว
1265
