23 พฤษภาคม 2550 14:23 น.
คนไม่มีค่า
เมื่อสองเรานั้นไม่อาจ...ไปกันได้
เป็นดั่งใจที่วาดไว้...เหมือนในฝัน
เราสองคนจึงต้องแยก...ทางจากกัน
และตัวฉันไม่เคยโกรธ...คิดโทษใคร
อันความรักนั้นไม่อาจ...บังคับจิต
ต่างความคิดก็ไม่อาจ...ไปกันได้
จำต้องยอมปล่อยให้เธอ...เดินจากไป
เหลือทิ้งไว้เพียงความเหงา...เศร้าเหลือเกิน
ถึงเราสองจำต้องห่าง...จากกันไกล
ถึงเธอไปแต่หัวใจ...ยังคอยผัน
ว่ามันคงจะต้อง...มีสักวัน
ที่รานั้นจะรักกัน...เหมือนดังเดิม
16 พฤษภาคม 2550 19:26 น.
คนไม่มีค่า
กับความจริงที่เห็นที่เป็นอยู่
ก็รับรู้ด้วยใจสัมผัสได้
ว่าคนรักจำต้องลาจากไกล
แล้วสุดท้ายก็ต้องเหลือตัวคนเดียว
แต่มันเจ็บข้างในใจลึกๆ
มันรู้สึกเงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยว
ก็เพราะใจฉันนั้นมีเธอคนเดียว
ไม่เคยเหลียวมองใครเลยสักคน
จำต้องทนปวดร้าวอยู่อย่างนี้
จำต้องมีเธออยู่แค่ในฝัน
จำให้เรานั้นต้องแยกทางจากกัน
ไม่มีวันที่มีเราเศร้าเหลือเกิน
เมื่อทุกอย่างที่ผ่านมานั้นไร้ค่า
แล้วรู้ว่าฉันไม่เคยมีความหมาย
ฉันจะจำเธอไว้จนวันตาย
ได้ยินไหมทั้งหัวใจมีแต่เธอ
15 พฤษภาคม 2550 13:24 น.
คนไม่มีค่า
ช่างท้อแท้หมดอาลัยไร้จุดหมาย
ในร่างกายไม่มีใจของนักสู้
นั่งมองเงาในกระจกอย่างอดสู
เท่าที่รู้คือต้องอยู่อย่างเดียวดาย
.......................................................
ในเมื่อเรานั้นไร้ญาติและขาดมิตร
เพราะความผิดมากล้นจนชิบหาย
จำต้องอยู่กล้ำกลืนฝืนเดียวดาย
จะมีใครที่ไหนมาเหลียวแล
......................................................
อันตัวข้าอยากจะขอพรจากฟ้า
หากแม้นว่าใกล้จะสิ้นอายุไข
ก็จงมาเอาชีวิตของข้าไป
เพื่อชดใช้เคราะห์กรรมที่ทำเอย
....................................................
หน้าส่วนตัว
971
