21 กุมภาพันธ์ 2547 15:22 น.
คนไต่ดาว
เพราะร้อยลิ้นหมิ่นเหม่ให้ใจต่าง
อีกความห่างทางไกลเกินไปถึง
ทั้งเวลาเหตุปัจจัยคอยฉุดดึง
ให้ใจหนึ่งอาจหันเหลังเลใจ
เพียงหยดน้ำคำคนปนยาพิษ
คอยสะกดเพื่อสมในสิ่งหมาย
เฝ้าป้อนคำทำให้ใจระคาย
เขาสุขใจไฉนเราระทม
ระยะทางห่างไกลสุดปลายฟ้า
แต่ใช่ว่าต้องเป็นอื่นให้ขื่นขม
ให้ความไกลเป็นดั่งเช่นลายลม-
ฝนมาพรมกล้าไม้ได้เติบโต
กาลเวลาพาพบสิ่งใหม่ใหม่
เหนืออื่นใดคือใจที่ยโส
ไม่หวาดหวั่นระแวงแฝงมโน
เปิดช่องโหว่ให้ใครสุมไฟลน
ขอให้มีดวงจิตที่คงมั่น
แม้มีการร้ายใดให้ไร้ผล
ทุกสิ่งยากบากบั่นด้วยอดทน
ยังมีคนรออยู่ที่ตรงนี้
8 กุมภาพันธ์ 2547 13:03 น.
คนไต่ดาว
เหตุผลในการจากลา
และวิธีในการจากลา
อาจไม่เข้าท่าสำหรับบางคน
แต่นั่นก็เหตุผลที่ถูกเลือกแล้วว่าดีที่สุดของผู้กระทำ
คนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ก็เหมือนรอยเท้าที่เหยียบลงบนผืนดิน
ที่ยังคงเหลือร่องรอยเอาไว้
แม้ตัวจะจากไปแล้ว
แต่รอยเท้านั่นก็จะค่อยค่อยเลือนหายไป
ด้วยเงื่อนไขของกาลเวลา
หรือเมื่อมีรอยใหม่มาทดแทน
...ใครถูก-ผิด ตัดสินจากอะไร
ความรู้สึกส่วนตัวใช่ไหม
ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีใครที่ถูกหรือผิดหรอก
เพราะว่าความรู้สึกของคุณไม่สามารถตัดสินใครได้
และก็ไม่มีใครที่จะตัดสินคุณได้เช่นกัน...
3 กุมภาพันธ์ 2547 17:21 น.
คนไต่ดาว
ยิ้มเดียวประทับใจ
ไม่มากมายเลยนะเนี่ย
ครั้งเดียวก็เหลือเฟือ
ช่างจุนเจือน่าอุ่นใจ
จะยิ้มให้ใครอีกหรือเปล่า
เราก็ไม่อาจจะรู้ได้
อยากแจกจ่ายใครบ้างช่างปะไร
แค่ยิ้มให้วันละครั้งก็ยังดี
ไม่อยากคิดฝันมากมาย
ว่าจะมีอะไรเกินกว่านี้
ขอเพียงแค่เธอหวังดี
กับผู้หญิงคนนี้อีกสักคน
กาลเวลาของเราสองคน
ไม่รู้มันเริ่มต้นที่ตรงไหน
กว่าจะรู้ว่ามีเธอในหัวใจ
ผลักไม่ได้ ไล่ไม่ออก บอกไม่ทัน
จึงจะขอเก็บไว้อย่างนี้
ให้หัวใจได้มีความอ่อนหวาน
เลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นคนสำคัญ
แล้วเธอล่ะ ให้ฉันเป็นอะไร
ไม่อยากทำตัววุ่นวาย
ให้เธอเบื่อหน่ายได้ง่ายนัก
จึงยินดีที่เป็นเพียงคนรู้จัก
แค่ทายทักสักคำก็ฉ่ำใจ
รู้จักกันมาก็เนิ่นนาน
แต่ไม่รู้จะนานพอไหม
ที่จะทำให้ใจผูกใจ
กับคนใกล้ ใกล้ตัวเธอ
3 กุมภาพันธ์ 2547 17:10 น.
คนไต่ดาว
ทำไมเธออยู่ใกล้เหมือนไกลนัก
รู้จัก แต่เหมือนคนแปลกหน้า
ห่างเหิน เห็นได้ชัด สัมผัสมา
สบตา เธอยังเย็นชาเหมือนที่เคย
คงไม่อาจเปลี่ยนใจได้ง่ายนัก
เปลี่ยนจากรักแค่รู้จักแล้วเมินเฉย
คนคนนี้และใจนี้ที่คุ้นเคย
จะให้มองผ่านเลยได้อย่างไร
...........................................
ฉันคงไม่ใช่คนที่เธอรัก
แค่รู้จักทักสักคำแล้วทำเฉย
ไม่ใช่คนที่เธอควรจะคุ้นเคย
แค่ผ่านเลย ผ่านแล้วก็แล้วไป
เธอ..คนคนนี้ที่มองผ่าน
จะวันวาน วันนี้หรือวันไหน
กี่ครั้งที่เธอผ่านมาและผ่านไป
ฉันยังมองด้วยห่วงใยสุดสายตา
................................
ฉันคงทำอะไรไม่ได้
ที่จะให้เธอกลับมารักฉัน
ที่ทำได้ก็คงแค่งงงัน
นิ่งนิ่งอยู่อย่างนั้นแม้เจ็บใจ
คงจะเอ่ยอะไร ไม่ได้หรอก
ความรู้สึกไม่อาจบอกออกมาได้
หากเธอถูกคนที่รักเขาทิ้งไป
เธอคงจะเข้าใจฉันได้ดี
..................................
แค่มอง แค่เพ้อ แค่ฝัน
คงเกินกว่านั้นไม่ได้
เมื่อเธอเจ็บก็ยังคงห่วงใย
เธอมีใครฉันความหมายก็ไม่มี
ก็รู้อยู่แล้วนะหัวใจ
เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้
บอกลาบทเพื่อนที่แสนดี
เหตุผลคือเพื่อนคนนี้ เหนื่อยใจ
2 กุมภาพันธ์ 2547 12:50 น.
คนไต่ดาว
ในที่สุด
ดอกของดอกไม้ต้นเล็กเล็กข้างบ้านต้นนั้นก็โรยรา
เหลือไว้เพียงลำต้นที่เหี่ยวเฉาไร้ซึ่งสีสันที่แต่งแต้มให้สวยงาม
หากว่านี่เป็นใครหลายหลายคน
คงจะรีบดูแล รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ยอย่างเต็มที่
เพื่อความหวังจะให้ดอกไม้ต้นนั้นออกดอกผลิใบสวยงามดังเดิม
แต่สำหรับฉันแล้ว
เลือกที่จะปล่อยให้มันเจริญเติบโตเองตามธรรมชาติ
คอยดูแลเพียงไม่ให้มีหญ้าหรือพืชอื่นขึ้นมาปกคลุม
หรือมีแมลงใดมากัดแทะทำลายให้เสียหาย
ฉันหวังเพียงว่า
หากวันใดที่ดอกไม้ต้นนั้น
กลับมาหยัดยืนได้เองอีกครั้ง
จะมีคุณสมบัติของไม้ป่า
ที่ทนและเติบโตได้ดีในทุกสภาวะ
พร้อมและเลือกที่จะเติบโตข้างข้างบ้านให้ฉันได้เห็นทุกเช้าค่ำ
แต่ถ้าหากว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด
ดอกไม้ต้นนั้นไม่อาจฟื้นคืนมาได้อีก
ฉันก็ยังคงเหลือกลีบแห้งแห้งของดอกไม้เล็กเล็กดอกนั้น
ให้ได้เอามาทำบุหงาไว้เตือนความทรงจำ
ว่าครั้งหนึ่งดอกไม้นี้
เคยมีอยู่ข้างข้างบ้านฉัน
และฉันเป็นคนปล่อยให้มันตายไปเอง
หน้าส่วนตัว
888
