เรื่องราวของ `คนโง่ๆ`

`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`

เรื่องทุกเรื่อง ข้อความทุกคำ ล้วนออกมาจากความเป็นจริงที่ได้ผ่านเข้ามา ในชีวิตของผมผมยังจำได้ดี สมัยที่เรียนประถมศึกษา ตอนปลาย เพิ่งได้รู้จักคำว่า "รัก" คนที่ทำให้ผมรู้ถึงคำนี้ คือ ...... ชื่อ ของเขาผมยังจำไม่เคยลืม จนกระทั่งพวกเราเรียนจบ แล้วเราก้ได้แยกย้ายกันเข้าไปเรียนในที่ที่ เข้าต้องการ ส่วนผมก้ได้เรียนต่อ แค่ ม.3 ผ่านในสาม ปี ที่ผ่านเรา   เจอหน้ากันแทบจะนำครั้งได้ จนเรียนจบ ม.ต้น ผมก็ไม่ได้เรียนต่อ แต่เขาก็ได้เรียน แล้วเราก็ไม่ได้เจอ
เขาคนนั้น อีกเลย นานๆครั้งที่ผมไปหาเธอที่บ้าน แล้วผมก้ได้จากบ้านมา หางานทำ
     แต่สิ่งที่จำได้ดี ตั้งแต่เรียนประถมตอนปลายถึงแม้เราจะเรียนห้องเดียวกันแต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดคุยมากนัก ก็มีแต่ จดหมายเท่านั้น ที่ผมกล้าเขียน ส่งไปหา เขา ตอนนี้ มันผ่านมา  9  ปีเต็มๆ ข้อความทุกข้อความผมยังจำได้ดี ในทุกข้อความ มีแต่คำว่า "ไม่"ผมอยากจะบอกเขามากว่าผม ขอโทษ  ถึงแม้ความจริงทั้งหมดผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่สิ่งที่ผิดคือ คำว่า "เสเพล"เขาบอกผมว่า ผมเสเพลมาก และผมก้ไม่ได้พบเจอเธออีกเลย 9 ปี เต็ม   ที่ไม่ได้พบเจอ  และมีคำกลอนอยู่ บทหนึ่ง ผมยังจำได้ที่เขาคนนั้น ได้แต่งไว้ 
    ตอนี้ผมอยากรู้ มากว่าเขาคนนั้น อยู่ ทีไหน สบายดีหรือเปล่าผมอยากพบเขา ถึงแม้ เขาจะไม่อยากเจอผมก็ได้ ขอ แค่ได้เห็นหน้า ก่อน ลมหายใจ ของผมจะหมดไป
     ความทรงจำทั้งที่ยังเหลือ คือ ผมอยากพบเจอเขาคนนั้นมากแต่ ผมไม่กล้าแม้ที่จะพบหน้าเขา ผมมันโง่ ขลาดเกิน ที่ไม่กล้าเจอเขาคนนั้น ผมขอฝากสายลมกับสายฝนด้วยดลใจให้เขาคิดถึงวันดีๆที่เราเคยได้พูดคุยกันได้พบเจอกัน เธอจะรู้ไหมว่ายังมีเพื่อน อีกคนที่ยังห่วงเธอมากๆ วอนสายลม ช่วยส่งความนี้ไปให้เธอที
          ขอให้เธอและเขาอยู่กันอยากมีความสุขนะครับ

                                                                         `คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
			                      14 ก.พ. 46