30 เมษายน 2546 04:14 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
หลายปี แล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอหน้ากัน ผมก็ไม่รู้ ว่าจะได้เจอเธอ อีกไหม ผมโกรธเธอ หรอก นะ ผมโกรธ ตัวเองมากกว่า โกรธ ที่ทำให้เธอ นั้น ห่างไป ก็ขอบคุณ นะครับ ที่คุณ จากไป อย่างเงียบๆ แต่คำบางคำ ที่เธอ พูดไว้ รู้ ไหม ผมน้อยใจ มากนะครับ วันนี้ ความรักที่ผมเคยมีให้ ความห่วงยัย ที่ให้ไว้ ความรักและไว้ใจ มันไม่มี อีก แล้ว รู้ ไหม ผมไม่ได้คิดถึงคุณ แล้ว ผมเกลียดคุณมากรู้ไหม ผมไม่อยากเจอหน้าคุณ ขอบคุณนะครับ ที่จากผมไป
แต่ทำไม นะ วันนี้ 10 กว่า ปีมาแล้ว ผมยังไม่ลืม เธอได้ ลงความรู้ ทั้งหมดผมยังมีเหมือนเดิม คำพูดทุกคำ ที่เดิมๆ ที่เคยไป ผมยังจำได้ดี แต่วันนี้ ไม่เธอคนนั้น อีก แล้ว ต้องไป คนเดียว ณ ที่แห่ง เดิมอยากจะรู้ เหลือเกินว่า วันนี้เธอ อยู่ ทีไหน ที่ผ่าน มาไม่ใช่ว่าผมไม่มีใคร มันก็มีบ้างมันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่เธอ คนนั้น คนแรก ที่ได้ผ่านเข้ามา ใน ชีวิต ผมยังจำไม่เคยลืม
ในวันนี้ มาถึงทางตันของชีวิต ไม่รู้จะเริ่มยังไงต้องมานั่ง เหงา เศร้า ณจุดที่เคย มีเราสองคน เดินเคียงข้างกัน 6 ปี ที่ไม่เคยได้เดินเคียง กัน วันนั้น เธอยังจำได้ไหม เธอได้เขียน บนกลอนไว้ ที่ห้องเรียนของเรา รู้ไหมมันยังอยู่ กระดาษต้องขอขอบคุณนะครับสำหรับวันเวลาที่ผ่านมา วันที่เคยสวยงาม วันนี้ ไม่รู้ เธอจะอยู่ทีไหน ขอให้เธอได้รับรู้ ไว้ ว่า ยังมีคนคนหนึ่ง ที่ยังคิดถึง เธอเสมอ
เวลาเท่านั้น ที่มัน จะบอกอะไรดีดี กับเรา
13 เมษายน 2546 15:06 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
ในวันนี้เป็นวันดีอีกครั้งที่ได้มีโอกาสได้เดินมา ณ เส้นทางที่เราคนเคยเดินร่วม แต่เรา ก็ไม่ได้ร่วมเดินด้วยกัน อีก แล้ว เพราะเราไม่มีเธอเธอคนนั้นคนที่เรารัก เราไม่ได้ติดต่อ กัน มากี่ปีแล้วนะ 10 ปี แล้วที่เรา เคยรักกัน แต่วันนี้เป็นเป็นอดีตสำหรับเราสองคน 6 ปี แล้วที่เราสองคนไม่ได้พบหน้ากัน เราไม่ได้ติดต่อกันเลย ผมไม่รู้ นะ ว่าเธอ จะเดินไปกับใคร แต่ผม เดินคนเดียวมาจนชินช้าแล้ว ไม่เหลือใครอีกเลย
แต่สำหรับเธอ ตอนนี้เธออยู่ ไหน ผมอยากรู้เหลือเกินคำสัญญาทั้งหมด ผมยังจำได้ดี แต่สำหรับเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอ ยังจะจำมันได้ไหม คำทุกคำที่เธอเคยพูดผมยังจำได้ดี ณ เส้นเส้นทางสายเก่าที่เราเคยเดินด้วยกันผมยังแอบยิ้งคนเดียว
ยิ้มให้กับคำพูดของเธอเมื่อครั้งที่เราเคยมีกัน
ณ ที่เก่าที่เราเคยนั่งคุยกัน ที่ทีเคยแอบหนุนตักเธอนอน ผมยังยิ้มได้ แต่แต่แล้วนี้ มันไม่เหลือ อะไรเลยแต่ผมยังเก็บความรู้สึกนั้นไว้คนเดียว ร้องไห้ ยิ้มคนเดียว เหมือนคนบ้าคนหนึ่ง ที่รอคอยอย่างมีความหวัง แต่ มันไม่มีแล้วคนคนนั้นของผม จดหมาย คำกลอนเศร้าเศร้าที่เราเคยแต่งให้กันผมยังจำได้ดีแต่
คำกลอนหวานหวานๆ ในวันนี้ เป็นกลอนเศร้าเศร้าแล้ว
บนเส้นทางรักเส้นนั้น กลอนเจ็บเจ็บที่เธอแต่งไว้ มันเป็นกลอน ที่เราเข้าใจกัน เรา 3คน ในวันนั้น วันนี้ เหลือคนเดียว ผมอยากจะหยิบกลอนนั้นมาลงไว้ แต่ ผมไม่สามารถที่จะเขียนมันจบลงได้ น้ำตาของลูกผู้ชายมัน ไหลออกมา น้ำตาแห่งการพ่ายแพ้มันไหลลง ไม่ยอมหยุด จดหมาย กลอน รูปถ่ายใบเล็กๆ
ที่เธอเคยให้ไว้ เมื่อ 10 ปี ที่แล้วผมยังเก็บมันไว้อย่างดีถึงแม้มันจะขาดหายไปบ้าง แต่ผมยังจำได้ทุกข้อ ความ บ างครั้งผมยังเอาจดหมาย เหล่านั้นหยิบขึ้นมาอ่าน อีกครั้ง น้ำตา มันไหลทุกครั้งที่ได้ อ่าน มันเป็นความรู้สึกทั้งหมดของผมผมไม่เคยลืมเธอได้เลย ผมขาดเธอไม่ได้ ผมร้องไห้ทุกครั้งที่แอบคิดถึงเธอ
ในวันนี้ ณ ถนน สายความรักของเรา สามคน ผมขอกลั้นน้ำตา ขอหยิบยกบทกลอนนั้น ขึ้นมาอีก ครั้ง มาเพื่อ บันทึกลง ณ เรื่องราวของเราสามคน
เธอ/ฉัน/ปัญหา
หยิบสมุดปากามาผนึก
แล้วก็นึกอักษรมาขีดเขียน
เรื่องทั้งหมดของหยิบยกขึ้นเป็นบนเรียน
ร้อยกวีที่เขียนไม่ลืมเลือน
เรื่องนั้นหรือมีอยู่ว่าเมื่อครั้งหนึ่ง
ฉันกับเธอคบกันนั้นสดใส
ฉันกับเธอคบกันไม่อายใค
อยู่ที่ใจเราสองนั้นตรงกัน
พอพบกันไม่นานก็เริ่มแตก
ฉันยังแยกก็ไม่ได้เพราะเหตุไหน
ทำไมฉันและเธอต้องหมองใจ
ไม่มีใครช่วยเราได้ทั้งสองคน
หยิบสมุดปากกามาสานต่อ
เป็นร้อยข้อพันกวีแสนสับสน
รักสิหนอบอกได้ไม่อายคน
ฉันจะทนให้เธอข้ามไปให้สะใจ
เจ็บวันนี้วันหน้ามันน้อยนิด
เจ็บจี้ดจี้ดที่ใจเกินรักษา.....
จะมีไหมใครสักคนช่วยเป็นยา
มารักษาแผลใจให้หายที....
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็หายขาด.
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็สุขสม.....
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็ต้องชม..
เพราะระบบด้วยผิดรักจากใจเธอ
10 กว่าปีแล้วที่กลอนบทนี้ผมยังจำได้ทุกวรรคทุกถ้อยคำ มันตอกย้ำเรา ทั้งสาม วันนี้ เหลือแค่ผมคนเดียว แล้วอีก 2 คน ในวันนี้ เธอกับเขาคนนั้น อยู่ ณ ที่แห่งไหน ผมไม่สามารถที่จะรู้ได้เลย ผมแอบดีใจอยู่ บ้างได้ยินข่าวจากเพื่อนๆว่าเธอ อยู่ที่ไหน แต่ไม่มีใครสามารถ ติดตามเธอได้ เลย ผมก็ดีใจ ที่ได้รู้ ว่าเธอสบายดี การเดินทางของคนเศร้า ในวันนี้ ขอ หยุดบันทึกไว้ก่อน ณ ที่แห่งเดิมที่เคยมี เราทั้ง สาม คำ สามคนบนทางใจ ของวันเก่า วันนี้เหลือ แค่ หนึ่งคนบนทางเหงา ไม่มี เขา เธอ อีก แล้ว
10 ปี ที่ผ่านมา มันทำให้เรา ทั้งสามคนได้รู้อะไรดีๆมากขึ้น บันทึกทั้งหมดเป็นความจริงของชีวิตของผมทั้งหมด
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
13 เมษายน 46
10 เมษายน 2546 20:49 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
7 เมษา เราได้พบเจอเพื่อนเก่าๆ มากมายแต่เขาคนนั้นเราไม่เจอเขาเลยไม่ได้รู้ ไม่ได้ยินข่าวเลยว่าเขาคนนั้นของเราไป อยู่ทีไหน เราอยากพบเจอเขามากแต่เราไม่มีโอกาส แม้แต่ที่จะได้พบได้พูดคุยกับเขาคนนั้น เราอยากรู้มากว่าเขาคนนั้น ได้ไป อยู่ที่ไหน
แต่เธอจะคนนั้นจะรู้ไหมว่าการที่เรากลับไปคราวนี้ เราได้ พกเอาความหวังไป มากเพื่อหวังที่จะพบเจอ แต่ความหวังทั้งหมด ก็หมดสิ้นไป เพราะมันไม่ได้เจอกลับสิ่งที่มันต้องการ ทางวนของชีวิต แม้จะได้เดินทางมา ณ เส้นทางสายเดิมที่เราเคยเดินร่วมกัน แต่วันนี้ เราได้เดินคนเดียว ไม่มีเธอคนนั้น มาเดินเคียงข้าง ชีวิต มีคนเคยบอกว่า ต้องต่อสู้ แต่ทั้งชีวิตเราต่อสู้มาเพื่อเขาแต่ทำไม เราไม่เคยเจอกับความสมหวัง นานแล้วนะ ที่หัวใจดวงได้แบกเอาความเศร้า ที่ไม่สามารถบอกใครได้ อยากจะบอกเขาคนนั้น เหลือเกินแต่เราไม่กล้าบอกเขาได้
คำคำนั้นของเขาเรายังจำได้ดี
มีคำอีกคำที่เรากล้า บอก เรายังจะเก็บเอาไว้คนเดียวถึงแม้มันจะทรมานมากแค่ไหน ขอแค่ให้เธอคนนั้นของเราได้มีความสุขแค่นี้เราก็พอใจแล้ว
8 มีนาคม 2546 21:01 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
เขาคนนั้นของผมไม่รู้ว่า วันนี้เขาไป อยู่ทีไหน แล้ว เราไม่ได้ติดต่อกันมานาน
ตั้งแต่เราเรียนจบ ชั้น ประถมศึกษา ปีนี้ ก็ครบ 9 ปี แล้วเราได้เจอกันบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยครั้งนัก ภายใน 9 ปี ที่ผ่านผมไม่รู้ ว่าทำอะไร อยู่ ทีไหน กับใครผมอยากรู้มาก ว่า เขาทำอะไร อยู่ ภายในก้าวปีที่ผ่านมามีจดหมายแค่2ฉบับเท่านั้นที่เราเขียนภายใน 9 ปี ผมก็ได้เจอ คนใหม่ๆผมคิดจะฝากความรักของผมให้เขา คนนั้นแต่ก็ไม่ใช่ จนปีที่ 7-8 ผมก้ได้ เจอกับผู้ หญิงอีกคน เขาคบกันมาก็นาน 2 ปี ที่เราคบกันผมคิดว่าใช่ แต่แล้วมันก็ไม่ใช่ เหมือนเดิม ทำไมนะ ความรักจากที่รักผมมันไม่คุ้มกันเวลาที่เสียไป ผมไม่เคยเจอ รักที่จริงๆ สักที
ในวันนี้ ปีที่ 9 เต็มๆผมอยากเจอคนแรกที่เขาได้สอนเรื่องความรักให้ผมมาก
แต่ผมไม่กล้า แม้ที่จะเจอหน้าเขาคนนั้น เขาคงมีความรักใหม่แล้ว ผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะผมแค่อยากเจออยากพูดคุยกับเธอคนนั้น ความทรงจำเรื่องของความรักของผมมันไม่สวยหรู เหมือนคนอื่น แต่ผมก็ดีใจที่ได้ รู้จัก "ความรัก" ผมอยากขอขอบคุณ ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ที่ได้สอนความรักให้ผม มันก็ทำให้ผมมีความสุขในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต
ก็คงเป็นเพราะ คำว่า "ผมไม่เคยเอาใจใส่เรื่องความรัก" มันเลยทำให้เขาที่ทุกคนที่ ผ่านมาเข้ามา แล้วก็ผ่านออกไป ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วนะ ผมยังนั่งหน้าตาเศร้าเขียนบันทึก บางครั้งน้ำตา ของผมมันก็แอบไหลออก มาทุกครั้งที่ผมได้อ่านจดหมายทั้งสองฉบับ ที่เขาคนแรกที่สอนให้ผมรู้จักคำว่ารัก คิดถึงเขาจังเลย...
เรื่องราวองบันทึกความทรงจำทั้งหมดมันยังไม่จบเพียงแค่นี้ เพราะชีวิตยัง
ต้องเดินก้าวต่อไป บันทึกนี้ ยังคงมีต่อไป เรื่อยๆ
27 กุมภาพันธ์ 2546 19:07 น.
`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
แค่ คำว่า ว่ารักคำเดียว เท่านั้น ที่ผมไม่ได้บอกเขา ผมมันขลาดเกินที่จะบอกเขาคนนั้น เขาดีเกินไป ไม่ใช่ เพราะผมอยากจะเลิกนะ แต่ ผมถือ คติอีกอย่าง "ความรักมิใช่การครอบครองแต่ รักคือ การที่เราได้เห็นคนที่เรารัก มีความสุขอยู่กับคนที่เขารัก" แต่สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดคือการที่ไม่ได้เอ่ยคำนั้นผมผิดด้วย หรือ ที่ผมจน แค่คำคำนี้ ทำให้เขาคนนั้นได้จากผมไป ผมไม่ได้โกรธหรือโทษเธอหรอก เธอสูงเกินไป เกินจนผมไม่สามารถ เอื้อมมือถึงเธอได้
คำว่ารักสามารถเกินขึ้นได้กับทุกคน ทำไมมันต้อง มีคนว่า จน รวย มาขว้างกันความรักของเรา
หน้าส่วนตัว
845
Lovers
0 คน เลิฟ`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`
