7 กันยายน 2545 02:33 น.

เธอกับฉันกับปัญหา

`คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`

หยิบสมุดปากามาผนึก.........................
แล้วก็นึกอักษรมาขีดเขียน....................
เรื่องทั้งหมดของหยิบยกขึ้นเป็นบนเรียน
ร้อยกวีที่เขียนไม่ลืมเลือน
เรื่องนั้นหรือมีอยู่ว่าเมื่อครั้งหนึ่ง......
ฉันกับเธอคบกันนั้นสดใส.......................
ฉันกับเธอคบกันไม่อายใคร....................
อยู่ที่ใจเราสองนั้นตรงกัน........................
พอพบกันไม่นานก็เริ่มแตก............
ฉันยังแยกก็ไม่ได้เพราะเหตุไหน............
ทำไมฉันและเธอต้องหมองใจ..................
ไม่มีใครช่วยเราได้ทั้งสองคน..................
หยิบสมุดปากกามาสานต่อ...............
เป็นร้อยข้อพันกวีแสนสับสน...................
รักสิหนอบอกได้ไม่อายคน.......................
ฉันจะทนให้เธอข้ามไปให้สะใจ.................
เจ็บวันนี้วันหน้ามันน้อยนิด.............
เจ็บจี้ดจี้ดที่ใจเกินรักษา..........................
จะมีไหมใครสักคนช่วยเป็นยา.................
มารักษาแผลใจให้หายที..........................
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็หายขาด.............
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็สุขสม..........................
แผลครั้งนี้ไม่ตายก็ต้องชม........................
เพราะระบบด้วยผิดรักจากใจเธอ..............

กลอนบทนี้ผมยังจำได้ดี เราเคยมีความรู้
สึกดีๆที่มีให้กัน กลอนบทนี้มันถูกเขียนขึ้น
เมื่อสมัยที่เราเรียนประถมศึกษาตอนปลายด้วย
กันนี่!!มันกี่ปีแล้วนะ 10 ปีแล้วสิ เธอคนนั้นยัง
จะจำได้ไหมว่ากระดาษใบนั้น มันยังอยู่ ถึงแม้
มันจะขาดแต่ผมยังเก็บมันไว้เพราะมีกระดาษใบนี้
ที่ยังคอยเตือนเสมอให้ฉันคิดถึงเธอกับรูปถ่าย
ใบเล็กๆ มันยังอยู่ ในใจเราตลอดมา................
เรื่องที่เล่ามาโดยย่อทั้งหมดล้วนเป็นความ
จริงทั้งหมดของ `คนโง่ๆอย่างฉันจะรู้อะไร`