15 กรกฎาคม 2551 19:06 น.
คนเลวที่แสนดี
กลับมาแล้วด้วยใจที่ใฝ่ฝัน
แม้คืนวันล่วงเลยต้องห่างหาย
ยังคิดถึงบ้านกลอนมิรู้คลาย
ด้วยใจหมายอยากสร้างสรรค์งานกวี
ล่วงเลยผ่านทุกๆท่านคงเป็นสุข
ขอความทุกข์จงสิ้นสูญและหลีกหนี
ขอเป็นหนึ่งในฟันเฟืองบทกวี
เพื่อสืบสานบ้านกลอนนี้อยู่ต่อไป...
5 พฤศจิกายน 2550 10:51 น.
คนเลวที่แสนดี
ฉันอยู่นี่ขณะที่เธออยู่โน่น
ริมขอบฟ้าอ่อนโยน...คนอ่อนไหว
ที่สุดกายแม้จะห่างกันอย่างไร
เราก็พบกันได้ในบทกวี
บทกวีแห่งความรักจากใจรัก
ในน้ำหนักเนื้อถ้อยสร้อยศัพท์ศรี
รวมความจริง ความงาม และความดี
จากใจโน้นและใจนี้ชุบชีวัน
บทกวีประหนึ่งเพลงเปล่งขับขาน
ร้อยชีวิตจิตวิญญาณแรงงานฝัน
ความรู้สึกลึกซึ้งหยั่งถึงกัน
ฉันอยู่นี่ เธออยู่นั่น อ่านอารมณ์
เปิดความคิดอิสราท้าทายยุค
ช่วยแบ่งเบาความทุกข์ที่ทับถม
แบบต่อแบบ บทต่อบท รสนินม
หวานก็คม ขมก็เข้ม เต็มหัวใจ!
31 ตุลาคม 2550 10:39 น.
คนเลวที่แสนดี
เหนื่อยไหมเล่า เจ้าใจ ใคร่ถามทัก
เจ้าอยากพัก บ้างไหม ใจข้าเอ๋ย
ผ่านคืนวัน และเวลา ที่ล่วงเลย
เจ้าไม่เคย หยุดเพ้อฝัน ในวันคืน
เหนื่อยไหมเล่า เฝ้าไต่ถาม ความคิดถึง
เกิดจากใจ อันดื้อดึง ของตัวข้า
ณ ที่หนึ่ง ไปที่หนึ่ง ใจนำพา
เฝ้าโหยหา เพ้อพก อยู่ข้างเดียว
เหนื่อยไหมเล่า ข้าอยากถาม ความห่วงใย
มอบให้ไป ให้ไป ไม่ร้องขอ
สิ่งใดใด ไม่เคยได้ ก็จะรอ
แค่เพียงนิด ก็เพียงพอ ห่วงใยคืน
เหนื่อยไหมเล่า ข้าขอถาม เจ้าความรัก
ไปเฝ้ารอ ทายทัก ความรักเขา
รอแล้วรอ ก็มองเห็น เพียงรักเรา
ความรักเขา หายห่าง ไปทางใด
...เหนื่อยไหมเล่า ข้าขอถาม ทุกทุกท่าน
มีใครบ้าง เป็นเหมือนกัน ในวันนี้
ทุกข์แห่งสุข-สุขแห่งเศร้า ปะปนมี
ยกมือที คนรักของความเศร้า
17 ตุลาคม 2550 09:02 น.
คนเลวที่แสนดี
โอ้ฝันเอย ฉันก็เคย ใช้สิทธิ์ฝัน
แม้สิ่งนั้น ที่ฝันถึง ยากพึงหมาย
อาจจะเหมือน กับความฝัน คนมากมาย
ที่ห่างหาย และคงอยู่ คู่ความจริง
หลับตาคิด พินิจฝัน ในวันเหงา
ใจรบเร้า ถามฝัน นั้นไกลไหม
มีมากพอ หรือยัง กำลังใจ
จะก้าวตาม ฝันไป สุดใจฝัน
โอ้ฝันเอ๋ย ฉันก็หนึ่ง ผู้ซึ้งฝัน
หวังสักวัน จะมีฝัน ดั่งคนอื่น
แต่ก็กลัว ว่าฝัน ไม่ยั่งยืน
จึงรีบตื่น เร่งทำฝัน ให้เป็นจริง
ใครใคร่ฝัน ก็จงฝัน ในวันสุข
ฝันจงปลุก แรงใจ ไปตามฝัน
ให้ฝันดี อยู่กับคุณ ทุกคืนวัน
ให้ฝันนั้น เป็นจริงได้ ดั่งหมายปอง..
15 ตุลาคม 2550 13:33 น.
คนเลวที่แสนดี
สุดนภาขอบฟ้า....กว้างไกล
เส้นทางเดินของฉันอยู่หน....แห่งใด
ปล่อยชีวิตให้....ล่องลอยไป
ไร้จุด...จบสิ้น
ความหวัง กับ ความฝัน
ถูกพันธนาการ......ไว้ด้วย.....ความมืดมน
แสนอ้างว้าง..และ..สุดเหน็บหนาว
ปวดร้าวเกินที่ใจจะทน
เผชิญโชคชะตา...ฝ่าฟันมาหลายแดดฝน
มีใครไหม ?.. สักคน! ..จะปลอบใจ
สุดห้วงลึกก้นบึ้ง....แห่งใจ
คงมีความสดใสของฉัน....เหลืออยู่
อยากให้ใครสักคน....มารับรู้
บอกให้ใจฉันสู้....เพราะเธอจะอยู่.....เคียงคู่ฉัน
.........ตลอดไป........
หน้าส่วนตัว
1119
