16 กันยายน 2546 11:46 น.
คนเมืองตรอน
บางครั้งเรื่องของความรัก.....จะเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากสำหรับความรู้สึกของใครบางคน ...หรือเป็นเรื่องยากมากที่เราจะสามารถเข้าใจได้ถึงเรื่องราวของความรัก ไม่มีใครที่จะสามารถเข้าใจในเรื่องนี้ได้อย่างลึกซึ้งนอกจากผู้ที่เคยมีประสบการณ์หรือผู้ที่เคยมีรักมาแล้ว
บางคนอาจจะประสบความสำเร็จในเรื่องของความรักแต่อีกหลายคนต้องจบด้วยน้ำตาและความเสียใจ...ทำไมช่วงเวลาของความรักมันสั้นมากนัก...แล้วทำไมเวลาแห่งความเสียใจมันช่างนานแสนนานนานเกินกว่าเวลาแห่งความรัก การตัดใจ ให้ลืมเรื่องราวแห่งความสุขทำไม่มันช่างยากเย็นนัก แล้วทำไมคนที่เสียใจจะต้องเป็นผู้หญิง ทำไมผู้หญิงจะต้องจมอยู่กับเวลาแห่งการสูญเสีย ห่วงเวลาแห่งความเสียใจ .........
เรื่องเรื่องนี้เกิดขึ้นมาไม่นานนี้เอง ผู้หญิงคนที่ฉันคุ้นเคยเกือบเสียคนเพราะความรัก หล่อนใช้เวลาในการทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ จมอยู่กับความเสียใจ อยู่กับความผิดหวังและน้ำตา ในช่วงนี้เธอคนนี้ดูสูบผอมลงมาก เหตุที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะผู้ชายเลว ๆ คนหนึ่งเท่านั้น ผู้ชายที่หวังแต่ได้ หวังแต่ประโยชน์ของตนเอง กี่ร้อยพันคำที่ผู้ชายคนนี้พูดมาน้อยนักที่จะเป็นความจริง แต่คนที่ไม่เคยมองเห็นข้อเสียเหล่านี้เลยก็คือเจ้าหล่อน หล่อนใช้เวลากับความรักและความหลงนานมากนานจริง ๆ หล่อนบอกว่าหล่อนรักเขา รักจริง ๆ รักมากสุดหัวใจ จนไม่อยากให้ใครเข้ามาแทนที่ ที่หล่อนเคยทำทุกอย่าง ห่วงเวลาที่มีความสุข หล่อนไม่อยากให้มันเลือนหายไปแต่......
.......ทุกอย่างที่หลอนเคยฝันก็.....หายไปจากชีวิต.......เพราะผู้ชายที่หล่อนรักสุดหัวใจ.....เพราะคนที่หล่อนสามารถให้ได้ทุกอย่างในชีวิต........กับคำพูดไม่กี่คำเท่านั้น.......ฉันมีคนใหม่......
ทำไมผู้ชายถึงต้องเป็นคนทิ้ง....ทิ้งคนที่รัก........
ทำไมผู้ชายถึงลืม........ลืมคนทีเคยรัก......
ทำไมผู้ชายไม่เคยรักใครจริง.......
.......................................................................
เรื่องความรักเป็นเรื่องที่เราต้องเรียนรู้ เรียนรู้ที่จะรัก
เรียนรู้ที่จะเจ็บ และเรียนรู้ที่จะเข้าใจ
เข้าใจ.......ถึง.......การสูญเสีย......และการลาจาก.....
..........................**********...................................
4 กันยายน 2546 16:37 น.
คนเมืองตรอน
ดูแล้วเรื่องของความรักมันจะเข้ามาเกือบเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันได้เลย เพราะเรืองของความรักสำหรับใครบางคนนั้นสามารถเกิดขึ้นได้โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว คนที่รักฉันด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ ความห่วงหา ความเอื้ออาทรณ์ รักด้วยหัวใจรัก รักที่จะเดินเคียงข้างกัน พร้อมที่จะก้าวและก็เผชิญทุกสิ่งทุกอย่าง พร้อมที่จะเคียงข้างกันไป แต่จะมีใครจะรู้ได้ว่าใครที่จะเป็นคนถือกุญแจตัวจริง คนที่เข้ามาพร้อมกุญแจ ๆ ของหัวใจ
..... ไม่มีใครรู้ว่าใครคือตัวจริงหรือตัวปลอม ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนถือกุญแจที่จะเข้าไปไขห้องของหัวใจเรา หลายคนอาจจะพบเจอกับความรักหลายรูปแบบ หรือบางคนก็พบกับความรักและประสบการณ์ที่เจ็บปวดยากที่จะลบเลือน แต่ทุกอย่างสอนให้เราเรียนรู้ รู้ว่าเราจะต้องทำอย่างไร ..................
.......ฉันเชื่อว่ามีเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาไขกุญแจดอกนี้ได้....คุณเคยวิ่งตามความรักบ้างหรือเปล่า .....ฉันก็เป็นอีกคนที่เคยทำอย่างนั้นแต่ดูเหมือนว่ายิ่งทำทุกอย่างยิ่งไกล....ไกลออกไปจริง....ถึงวันนี้ฉันได้เพียงแต่รอเท่านั้น ...คุณเคยศรัทธาในความรักบ้างหรือเปล่า ศรัทธาในการกระทำ ศรัทธาในคนรัก ...ทุกอย่างคือความเข้าใจและความผูกพันธ์.....ถ้าฉันไม่สามารถกำหนดให้คนที่ฉันรักอยู่กับฉันตลอดไปได้...แต่ฉันจะไม่ลืมเรื่องราวและความผูกพันธ์ที่เราเคยมีให้กันเลย...
.........ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีเธอรึเปล่า...........
.........ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เธอจะมีใคร.......นอกจากฉัน.....
..............ฉันไม่สามารถบังคับเธอได้............
..............แต่สิ่งที่ฉันมีในตอนนี้....คือ....ฉันศัทธาในความรัก...........
..............ฉันศรัทธาในความรักที่เธอ.............ให้มา..............
ใช่ความรักเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตเราเท่านั้นการทีเราก้าวช้าลงหรือการที่เรารอใครสักคนหนึ่งมันอาจจะต้องใช้เวลานานมากเท่าไรเราไม่รู้ เราไม่สามารถกำหนดคนที่จะมาไขกุญแจดอกนี้ได้
......เพราะเราไม่สามารถเลือกความรักของเราเองได้ .....
......เพราะความรักสามารถเกิดขึ้นได้โดยที่เราไม่รู้ตัว....
.......เพราะความรักสามารถเกิดขึ้นได้หลายรูปแบบ......
.......แต่ทุกวันนี้ที่ฉันมีรัก....เพราะฉันศรัทธาในความรัก......
.....บางครั้งการรอเวลาหรือโอกาส...อาจทำให้เราพบกุญแจดอกนั้นจริง.......
20 สิงหาคม 2546 13:55 น.
คนเมืองตรอน
วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าช่างดูอ้างว้าง หยดน้ำค้างปลายยอดหญ้าในตอนเช้าตรู่ที่มีเพียงแสงสลัวของพระอาทิตย์ส่องแสงให้เกิดเป็นประกายรุ้งทองออกมา แลดูช่างงดงามยิ่งนัก เมื่อมองไปยิ่งน่ายินยลนักก็หมู่มวลภมรที่บินวนเวียนดอมดมดูดน้ำหวานจากดอกไม้และน้ำค้างปลายยอดหญ้าทันเป็นภาพที่ควรค่าแก่การจดจำและยากมากที่จะได้สัมผัสกับอากาศในยามเช้าที่มีหมอกสีขาวนวลล่องลอยอยู่ในนภา พร้อมย่ำเท้าออกมาสัมผัสน้ำค้างปลายยอดหญ้ามันช่างเป็นความรู้สึกที่หาจากแห่งใดไม่ได้อีกแล้ว ความรู้สึกที่สบายผ่อนคลายคล้ายดับว่าไม่มีตัวตนในขณะนั้นมันยากนักที่จะลืมเลือน แสงพระอาทิตย์ค่อยสาดส่องออกมาผ่านท้วเขาแล้วปุยหมอกสีขาว คล้ายกับแสงทองของวันใหม่ที่เราจะต้องเริ่มหรือจะต้องทำสิ่งใหม่ ๆ ให้กับชีวิต.....
การจมปักอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจมันเริ่มที่จะเจือจางลดลงจากจิตใจของฉันเสียที ดอกไม้ที่เคยเหี่ยวและอับเฉาดูคล้ายจะมีสีสันขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมีชายแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาเพื่อเปลี่ยนดอกไม้ในแจกัน.......
ดอกไม้ไม่มีโอกาศที่จะอยู่ได้โดยไม่มีการเปลี่ยนหรือแปรสภาพเลย
แต่ดอกไม้ยังคงดูสดชื่นเสมอเมื่อดอกไม้นั้นยังอยู่ในหัวใจที่มีความรัก....
วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาท่ามกลางอากาศที่เหน็บหนาวของฤดูหนาวทางภาคเหนือ บังกโลที่นี้คล้ายกับเมืองสวรรค์มีทั้งเมฆหมอก ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรยากนักที่คนเมืองอย่างฉันจะสามารถสัมผัสได้ ฉันไม่เคยคิดว่าฉันจำเป็นด้วยหรือที่จะต้องมายืนอยู่นะจุดนี้ ทำไมฉันต้องมายืนอยู่ในขณะที่ไม่มีคนนั้นอีกแล้ว ใช่แล้วตอนนี้ฉันกำลังให้เวลากับตัวฉันเอง ให้เวลาที่จะเรียนรู้ในส่วนที่ผิดพลาด ฉันไม่เข้าใจทำไมผู้ชายหลายคนถึงเปรียบเทียบผู้หญิงเป็นเพียงแค่ดอกไม้ริมทางทั้ง ๆ ที่ดอกไม้เหล่านี้สามารถสร้างและแต่งเติมทุกอย่างในโลกนี้ให้ดูงดงามมากยิ่งนัก ยิ่งเป็นดอกไม้ป่าที่หายากนั้นยิ่งมีค่ามากกว่าดอกไม้ใด ๆ ในโลกนี้ฉันดีใจที่ฉันได้มีโอกาศมาสัมผัสกับดอกไม้ป่าเมืองเหนือ พวกเธอช่างดูงดงามตามธรรมชาติจริง ๆ ไม่ต้องแต่งเติมสีสันหรือสิ่งอื่นใดเลย ถึงแม้ว่าพวกเธอจะไม่มีเล่เหลี่ยมเมือนดอกไม้เมืองกรุงมากนัก แต่ตราบใดก็ตามที่ฉันอยู่ใหล้ชิดกับดอกไม้ป่าเหล่านี้ฉันมีความสุข มีความสุขที่ได้ค้นหาความเป็นจริง ได้รู้ว่าตัวฉันเองต้องการสิ่งใดมากที่สุด สิ่งใดที่คู่ควรกับฉัน ไม่ใช่แค่ดอกไม้ป่าเท่านั้นนะที่จะเป็นมิตรกับฉันแต่ไม้เมืองที่นี่ช่างดูงดงามไม่แพ้กันเลย เขาคอยช่วยเหลือฉันคอยไตร่ถาม ถึงชีวิตการเป็นอยู่ของฉัน พวกเขาไม่เชื่อกับการกระทำของฉันที่เป็นเพียงผู้หญิงตัวคนเดียวเดินทางลัดเลาะข้ามหุบเขาและลำห้วยมาพักในบังกโบนี้ ในการเดินทางครั้งนี้ของฉันไม่เพียงแค่ต้องการลืมเรื่องราวบางอย่างในชีวิตเท่านั้นแต่การเดินทางครั้งนี้ทำให้ฉันเข้าใจถึงความจริงของชีวิตฉันสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเขา และฉันก็สามารถทำทุกอย่างที่ฉันไม่เคยเรียนรู้มาก่อนได้ การเดินทางครั้งนี้ทำให้ฉันได้เจอกับไม้เมืองเหนือคนหนึ่ง เขาชื่อ วรุต เขาดูจะห่วงใยฉันมากพอดู เขาคงเห็นฉันเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ต้องมาทำงาน ที่มันเสียง ค่ะ ฉันเป็นช่างภาพ ฉันมาถ่ายภาพลงหนังสือ ฉันเดินทางไปหลายที่มากแต่ไม่มีที่ใดประทับใจฉันเท่าที่นี่เลย เชียงใหม่
เมืองที่มีความเจริญแฝงไว้ด้วยวัฒนธรรมความดีงามประเพณีที่สืบสานกันมาวัฒนธรรมที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับบ้านของฉันเองแม้จะไม่มีบางสิ่งขาดหายไปในชีวิตก็ตามแต่ฉันก็มีความสุขที่มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาและคอยดูแลฉันในขณะที่อีกคนไม่เคยจะสนใจฉันเลย ในตอนนี้ดอกไม้ที่ฉันเพาะเมล็ดไว้คงกำลังเติบโตพอที่จะมาแทนดอกไม้ที่เหี่ยงเฉาต้นเก่าของฉันได้แล้วแต่ก็ไม่ร้อยเปอร์เซนต์หรอก เพราะการที่ฉันจะสามารถเลี้ยงต้นไม้ต้นนี้ให้ออกดอกได้อย่างสวยงามและน่ชื่นชมนั้นมันต้องใช้เวลาและการเอาใจใส่เป็นอย่างมากยิ่งวเป็นไม้เมืองเหนือด้วยแล้วถ้าจะเก็บไปปลูกที่อื่นคงยากยิ่งนัก แต่ฉันคิดว่าฉันไม่จะเป็นที่จะต้องนำไปปลูกที่อื่นดอกไม้ก็ควรอยู่คู่กับต้น หากเด็ดออกไปเพื่อดอมดมหรือเพื่อปีกแจกันจะมันจะอยู่คู่กันได้นานสีกเท่าไร แต่ถ้าดอกไม้อยู่คู่กับต้นของมันเอง ความงดงามและความสดใสก็ยังคงอยู่คู่กันไปเสมอก็เหมือนกับการเดินทางของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผู้ชายหรือใครหลาย ๆ คนมักจะเรียกหรือเหมารวมว่าเป็นเพียงดอกไม้ริมทาง ดอกไม้นั้นจะสามารถผลิดอกออกผลสร้างต้นใหม่ได้ในที่ทีมันควรอยู่เท่านั้น
ก็เหมือกับการเดินทางของหัวใจที่เป็นการเดินทางไม่มีที่สิ้นสุด เดินทางเพื่อค้นหา ค้นหาในบางสืงที่ถูกสร้างมาเพื่อกันและกัน สร้างมาเพื่อให้เป็นของกันและกัน แต่การที่เราจะค้นหาจนเจอนั้นมันยากมาก มีเพียงสืงเดียวที่เราทำได้ก็คือการรอ การที่รอ รอใครสีกคนที่เกิดมาเพื่อกันและพร้อมที่จะเดินทางไปด้วยกัน ไม่จำเป็นหรอกที่เราจะสามารถเจอใครหลาย ๆ คน และใครเหล่านั้นที่เดินเข้ามาในชีวิต แต่เขาเหล่านั้นเดินเข้ามาเพื่อที่จะหยุดอยู่ที่นี่หรือ เดินเข่ามาแค่พักเหนื่อยก็แล้วแต่.....เพราะเขาอาจจะไม่ใช่ดอกไม้สำหรับเรา...และเราก็ไม่ใช่ดอกไม้สำหรับเขา ......ฉันเชื่อเรื่องของพรหมลิขิต ถ้าฉันไม่เดินต่อฉันกฌไม่เจอกกับเขาคนนี้ .....ในด้านกลับกันถ้าฉันถอยหลังกลับฉันก็คงเจอแต่ความเงียบเหงาเศร้าโศกเสียใจ ฉันคงไม่มีความสุข.....เหมือนทุกวันนี้.....การเดินทางของฉันสันสิ้นสุดแล้วเมื่อวันนี้ฉันได้พบกับดอกไม้ที่ฉันค้นหามานานและฉันก็เป็นสิ่งที่เขาค้นหาเหมือนกัน......
บางคนเดินทางเพื่อที่จะเรียนรู้
บางคนเดินทางเพื่อที่จะค้นหาเรื่องราว
บางคนเดินทางเพื่อต้องการหาความสุข
แต่การเดินทางของดอกไม้ป่าอย่างฉัน....
สิ้นสุดลงเมื่อมันได้กลับเข้าไปอยู่ในที่ของมันอีกครั้งหนึ่ง....
.....ดอกไม้มีความสุข...เพราะที่ตรงนั้น....คือความสุขที่แท้จริง.....
18 สิงหาคม 2546 13:24 น.
คนเมืองตรอน
ฉันก็เหมือนกับผู้หญิงอีกหลาย ๆ คนที่ต้องการใครสักคนที่เข้ามาเติมเต็มบางส่วนที่ขาดหายไปในชีวิต หลายครั้งที่ฉีนวิ่งตามึความรักแต่ดูเหมือนว่เมื่อไรที่ฉันวิ่งตามมันยิ่งไกลออกไปทุกที .......ไกลจนไม่มีทางที่จะตามมันกลับมาได้
เมื่อใดก็ตามที่ฉันมองเห็นเพื่อน ๆ ของฉันแล้วก็ใครอีกหลาย ๆ คนเดินเคียงคู่กันมาความรู้สึกของฉันในตอนนั้นมันเหมือนกับเป็นส่วนเกินอย่างไงอย่างนั้น มันมีบางสิ่งในชีวิตของฉันที่ขาดหายไป....หายไปเพราะฉันเป็นคนทำทุกอย่างพัง...พังด้วยมือของฉันเอง
ฉันไม่รู้ตัวเองเลยว่าฉันทำร้ายคนคนหนึ่งได้อย่างไรมันรุนแรงมากมากเกินกว่าที่จะให้อภัย และการจากกันในครั้งนี้เหมือนกับว่ามันเป็นการจากกันชั่วนิรันดร์ ฉันรู้ถ้าหากเธอให้อภัยฉันเราก็คงเกป็นเพียงแค่คนรู้จักกันเท่านั้นคงไมใช้คนรู้ใจเหมือนเมื่อก่อน
ถ้าหากว่าฉันไม่เผลอใจให้ใครอีกคนฉันก็คงจะอยู่กับเธอไปตลอด อยู่ด้วยหัวใจรักไม่ใช่แค่เผลอใจ ฉันก็ไม่ได้ต้องการเรียกร้องให้เธอกลับมารักคนเลวอย่างฉันหรอกแต่เธอคืคนเดียวของฉัน เธอคือเจ้าของหัวใจฉัน..และก็จะเป็นไปตลอด อย่างนี้
ฉันยอมรับว่าฉันค้นหาหัวใจตัวเองและวิ่ตามใจตัวเองตลอดเวลาแต่ฉันไม่เข้าใจหัวใจของฉันเลยทำไมต้องวิ่งหนีเมื่อเจอเธอคนนั้น ฉันฝืนใจของฉันเอง ฝืนทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่อยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ...ฉันต้องหนีความรักแม้ว่าจะเจ็บปวดสักเท่าไรก็ตาม ฉันเคยบอกตัวเองว่าทำไมฉันจะต้องกลับไปหาเธอกลับไปเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ฉันเองเป็นคนสร้างบาดแผลและรอยร้าวระหว่างหัวใจเราสองคน เธอไม่ผิด .....เธอถูกและดีที่สุดสำหรับฉันแม้ใครหลาย ๆ คนจะมองเธอเป็นผู้ชายหลายใจเจ้าชู้ก็ตาม แต่ที่รู้คือเธอรักฉันนะเหมือนที่เธอเคยบอก ......แม้ตอนนี้ก็ยังบอกว่ารักฉัน.....แต่ฉันไม่กล้าที่เข้าไปอยู่ในดวงใจของเธออีกแล้ว ฉันกลัวหัวใจตัวเอง
ความรักของฉันและเธอก็เหมือนกับสายน้ำและสายลมไม่มีทางที่จะกลับไปจุดเริ่มต้นของสายน้ำและสายลมได้ แต่ที่มีอยู่ได้ตอนนี้ก็คือ ความรักและความห่วงหา ที่เราเคยมีให้กัน ฉันยอมรับว่าฉันยังรักเธออยู่ แล้วฉันก็คิดว่าเธอก็เช่นกัน แต่การที่เราจะกลับไปนั้นทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิม ไม่มีทาสงเหมือนเก่าอีกแล้ว
วันนี้ฉันพอใจที่ฉันได้รักเธอ
วันนี้ฉันดีใจที่เธอยังรักฉันเหมือนเดิม
แต่วันนี้..ฉันขอโทษ.....ที่ฉันเผลอใจ...ให้อีกคน..
ทั้ง ๆๆๆๆ ที่หัวใจฉันอยู่ที่เธอ......
ฉันรู้ว่าถ้าเรายังรักกันอยู่ทุกอย่างคงจะสมบูรณ์มาก...แต่เธอจะโทษฉันคนเดียวได้อย่างไรในเมื่อเธอก็มีใครอีกคนที่อยู่ในหัวใจเธอ ...เหมือน ๆ กับฉัน แล้วการที่ฉันเผลอใจให้ใครอีกคนมันก็ไม่ผิด...แต่ที่ผิดเพราะว่าฉันยังรักเธอ รักมากมากเกินไป เสียน้ำตาไปเท่าไรไม่เคยรู้ เพราะสี่รักเหรอ เธอกับเขา แล้วฉันกับอีกคน ทุกอย่างสับสน แล้วเธอมาพูดว่าฉันนอกใจเธอฉันผิดใช่ไหม.....ถ้าอย่างนั้นฉันขอโทษ...
ฉันขอโทษ.......เธอ
ฉันขอโทษหัวใจของเธอ
ฉันเสียใจ
ฉันเสียความรู้สึก
ฉันเสียเธอให้เขา
แต่สิ่งเดียวที่ฉันไม่เคยเปลี่ยนไปคือ...ฉันยังรักเธอ.....รักเสมอ...
28 กรกฎาคม 2546 15:57 น.
คนเมืองตรอน
ใครหลาย ๆ คนเฝ้าคอยและจะค้นหา หาใครสักคนที่เข้ามาเติมเต็มอีกส่วนหนึ่งของชีวิตจนมองข้ามคนที่ให้รักแท้ตลอดมาและเป็นรักแท้ที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่ารักใด
ความรักทำให้โลกนี้ดูมีชีวิตชีวาและมีความสุขแต่ความรักก็มีแต่ความทุกข์ได้เหมือนกัน มุมมองของความรักสำหรับใครหลาย ๆ คนในตอนนี้อาจที่จะมีความคิดแบบผิด ๆ ที่มองความรักเป็นเพียงความลุ่มหลง เป็นเพียงความเพ้อฝัน หรือมองความรักเป็นเพียงความใคร่ โดยที่ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าส่วนลึกจริง ๆ ของความรักนั้นเป็นอย่างไร
ความรักคือความห่วงใยที่ใครสักคนหนึ่งมีให้กัน ความรักเป็นความผูกพันธ์ เป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากที่สุดหาสิ่งที่ทดแทนกันได้อยาก แต่ทำไมมุมมองความรักหนุ่ม-สาว สมัยนี้เป็นเพียงแค่เรื่องสนุกเท่านั้น พอใจที่จะคบแล้วก็พอใจที่จะเลิก ดูแล้วมันเป็นเรื่องที่ธรรมดามากเลยในสมัยนี้ หรือว่าการที่ทั้งสองฝ่ายพอใจที่จะมีความสัมพันธ์กันแล้วก็เลิกรากันไป ดูแล้วไม่ใช้วัฒนธรรมของไทยเราเลย ทำไมต้องให้คำว่า"สิทธิและเสรีภาพ" มาเป็นคำจำกัดความที่เหนือความเป็นจริงผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายที่สามารถเปลี่ยนคู่นอนได้คราวละมาก ๆ โดยไม่แคร์หรือไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบข้างเลย คุณค่าของหญิงไทยที่รักนวลสงวนตัวถูกกลืนหายไปไหนหมดแล้วอะไรที่ทำให้สังคมไทยเปลี่ยนแปลงไปได้มากมายขนาดนี้ ไม่ใช่แค่เพียงผู้หญิงเท่านั้นน่ะผู้ชายก็เหมือนกันทำไมถึงมีความคิดแค่เพียงเห็นผู้หญิงเป็นสิ่งที่ควรเชยชมเท่านั้นไม่มีค่าอะไร คล้าย ๆ กับรองเท้าคู่หนึ่งที่ขาดแล้วก็ต้องโยนทิ้ง เท่านี้หรือความรักที่ใครหลาย ๆ คนมีแล้วความรักที่ใครอีกหลาย ๆ คนค้นหาอยากที่จะสัมผัสกัน ทำไมคนบางคนมองความรักเพียงด้านเดียวความรักที่จะได้รับจากใครสักคนที่จะเข้ามาร่วมใช้ชีวิตด้วยกันแต่ทำไมไม่ลองมองถึงความรักที่ประเสริฐแท้และยิ่งใหญ่จากคนที่ขึ้นชื่อว่าบุพการีของเราดูบ้างเคยมีเรื่องไหนบ้างที่เราได้รับแล้วทำให้เราต้องเป็นทุกข์เป็นร้อน ความรักจากเพื่อน ความรักจากใครอีกหลาย ๆ คนที่หวังดีกับเราจริง ๆ ไม่ใช่ความรักลม ๆ แล้ง ๆ เป็นความรักที่ไม่สามารถความคุมได้ นี่หรือที่เรียกว่ารัก รักที่ไม่มีขอบเขต หรือว่ารักเพราะความพอใจ หรืออาจจะเป็นเพราะว่อยากที่จะรักเพราะอยากที่จะมีแฟน เหมือนใครหลาย ๆ คน
ใครเมือคิดจะรักแล้วทำไมต้องกลัวการเสียใจต้องกลัวการเลิกลา ต้องกลัวในหลาย ๆ สิ่งที่ยังก้าวมาไม่ถึง แล้วไม่ลองคิดใหม่ดูบ้างก่อนที่จะคิดรัก พอรักแล้วเสียใจทำไมหลาย ๆ คนต้องทำร้ายตัวเองสารพัด แล้วคนที่เสียใจที่สุดจะเป็นใครนอกจากคนที่ให้ความรักและความห่วงใยเราตลอดมาเกือบทั้งชีวิตถ้าไม่ใช้บุพการี
อยากเตือนอยากบอกใครที่คิดจะรักก็คิดให้ดีก่อนว่าคนนี้คือคนที่เราจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกันตลอดไปจริงหรือ หรือว่าเป็นเพียงแค่คนที่เราใฝฝันตามทัศนคติที่เราตั้งไว้โดยลืมในส่วนของเรื่ององค์ประกอบภายนอกเลย
อย่ารักเพราะอยากจะรักเพราะว่าจะทำให้คุณมีความสุขชั่วครู่เท่านั้น
อย่ารักเพราะว่าอยากมีแฟนเหมือนคนอื่นเพราะมันจะทำให้คุณดูโง่เขลา
อย่ารักเพราะคำพูด เพราะคำพูดเป็นเพียงสายลมที่ออกมาบางครั้งสายลมนั้นก็อาจจะทำร้ายตัวคุณเองได้
อย่ารักเพราะความเสน่หาเพราะมันจะทำให้คุณสูญเสียบางสิ่งบางอย่างในตัวคุณ
แต่....เลือกที่จะรักคนที่มีความห่วงใยให้จะดีกว่า เพราะคนเหล่านี้ไม่เคยที่จะหมดรักคุณได้
เลือกที่จะรักกับความจริงใจที่แสดงออกจากการกระทำจะดีกว่าความรักที่เป็นสายลมออกมาจากปากเท่านั้น
สุดท้ายเลือกที่จะรักกับคนที่ผูกพันธ์กับเราเข้าใจซึ่งกันและกันมากกว่าที่จะรักเพราะต้องยอมทน....มันจะดูไร้ค่ามากที่สุดในความรักครั้งนี้
ความรักในความคิดของคนหลาย ๆ คนแตกต่างกันไปเพราะความคิดของเราทุกคนนั้นไม่มีใครที่จะคิดผิดหรอกเพราะเราไม่สามารถห้ามความคิดกันได้ก็เหมือนกันกับมุมมองความรักที่ฉันเห็นหรือที่ฉันเคยสัมผัสมาแล้วนำมาเรียบเรียงเป็นเรื่องราวนี้ฉันก็ไม่ได้คิดที่จะทำร้ายใคร...เพราะเรื่องเหล่านี้มันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริง แต่ฉันแค่อยากจะเตือนให้ใครหลายคนเลือกที่จะรักในสิ่งที่มีค่าที่สุด พ่อ แม่ หรือว่าญาติพี่น้อง ไม่อยากให้ลุ่มหลงในเรื่องรักวัยเรียนหรือรักวัยรุ่นหนุ่มสาวจนลืมความรักที่แท้จริง ไปก็เท่านั้นค่ะ
หน้าส่วนตัว
1304
