29 เมษายน 2554 20:46 น.
คนเดียวกัน
...ยังต้องเขียนบทกวีอีกกี่บท
เพื่อจะลดทุกข์โศกให้โลกสวย
ยังต้องคิดกี่คำมาอำนวย
เพื่อจะช่วยโลกนี้ให้ดีงาม
พิบัติภัยมากมายทำลายโลก
ให้ทุกข์โศกท่วมท้นจนล้นหลาม
ยิ่งมนุษย์ลดธรรมยิ่งต่ำทราม
ทั่วเขตคามนามโลกต้องโศกตรม
อีกกี่บทประพันธ์จะสรรค์สร้าง
ชี้แนวทางแห่งธรรมให้งามสม
ให้ผู้คนมิสิ้นหวังในสังคม
เร่งเพาะบ่มคุณธรรมประจำใจ
สามัคคีร่วมมือรื้อความคิด
ร่วมดวงจิตแน่วแน่ร่วมแก้ไข
ฉันเคยเขียนกลอนรักจะพักไป
จะเขียนให้สร้างสรรค์ปันความดี
ยามที่โลกร้อนดั่งจะพังไหม้
ขอฝากกลอนนี้ไปในวิถี
เผิ่อจะช่วยเยียวยาประสามี
ต่อชีวีโลกได้อีกหลายวัน
14 เมษายน 2554 14:13 น.
คนเดียวกัน
ได้มาเล่นสงกรานต์จึงพานพบ
คนที่ลบความเหงาเศร้าโศกศัลย์
เรานำแป้งนั้นมาป้ายหน้ากัน
แก้มเธอนั้นใสนิ่มอิ่มน้ำนวล
ฉันนั้นแสนยินดีเป็นที่สุด
ที่ฟ้าหยุดเรานั้นมิผันผวน
ให้เราเล่นน้ำกันใจรัญจวน
จึงรบกวนขอเบอร์เธอคนดี
ขอขอบใจที่เธอให้เบอร์มา
แต่น้ำตาต้องหยดหมดศักดิ์ศรี
เบอร์ของเธอใช่ว่าจะไม่ดี
แค่มันเป็นเบอร์ที่รองเท้าเอง
8 เมษายน 2554 14:08 น.
คนเดียวกัน
ไม่เคยจะคิดจะยุติรัก
ผิวหนักกมลมาน
วันวันก็ทุกข์และทรมาน
มนปานสลายลง
ทำงานก็คอยสติจะหลุด
จะสะดุดมิมั่นคง
พูดคุยกะใครเงอะงะและงง
บ่มิตรงกระบวนความ
คิดถึงอนงค์ตละตลอด
กะจะออดจะอ้อนตาม
ไฟรักก็คอยปะทุและลาม
ละจะห้ามสิฉันใด
โฉมยงค์ก็คงบ่มิจะรู้
และจะดูจะเห็นใจ
แต่งฉันท์ก็เป็นดุจอะไร
บ่มิได้กระร่องรอย
แม้ใจจะแสนจะทุรยิ่ง
ก็เพราะสิ่งมิอาจสอย
ยอมทุกข์ระทมเพราะมนคอย
ดนุน้อย ณ แดนไกล
หน้าส่วนตัว
2550
