3 กันยายน 2553 19:53 น.
คนเดียวกัน
คืนที่มืดมน คนที่มัวเมา
คิดถึงเรื่องเก่า เขาที่ร้างไกล
จำทนหนาวเหน็บ เจ็บสักเพียงไหน
จักทำเช่นไร ใจมันร้าวรอน
คืนที่มืดมน คนที่เมามาย
คร่ำครวญอาลัย คล้ายยังอาวรณ์
ตรอมใจระทม ตรมจิตทอดถอน
ต้องทนร้าวรอน ตอนเธอร้างลา
2 กันยายน 2553 09:25 น.
คนเดียวกัน
...รอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่มา
หัวใจมันสุดเหว่ว้า
เพราะเขาไม่มาให้เจอ
หรือมีคนอื่น
ลืมเราเสียแล้วสิเออ
รู้ไหมฉันคิดถึงเธอ
ละเมอพร่ำเพ้อรำพัน
...รอแล้วรอเล่ารอเขาคนเดียว
หัวใจมันแห้งมันเหี่ยว
รอเขาคนเดียวมานาน
รอเขาเรื่อยไป
ด้วยใจที่แสนร้าวราน
รอรักมันทรมาน
รอเธอมานานหลายปี
รอมาโดยตลอด
แม้รู้ว่าถูกทอดทิ้ง
ยอมรับในความจริง
แต่มันตัดใจไม่ลง
รอเธออย่างนี้
จนกว่าชีวีปลดปลง
ยังจะรักจะหลง
มั่นคงรักเธอเรื่อยไป
1 กันยายน 2553 11:02 น.
คนเดียวกัน
...คนเราต้องมีความรู้
เพื่ออยู่ในสังคมสมศักดิ์ศรี
คนเราต้องมีความดี
เพื่อมีสังคมอุดมการณ์
คนเราต้องมีความรัก
ทอถักสายใยใจประสาน
คนเราต้องมีการงาน
เพื่อต้านต่อความยากจน
คนเราต้องมีความมั่นใจ
ก็เพื่อเราได้ไม่สับสน
คนเราต้องมีน้ำอดน้ำทน
ผจญอุปสรรคต่อไป
คนเราต้องมีหน้าที่
ชีวีจะสุขสดใส
คนเราต้องมีกำลังใจ
การให้ช่วยเหลือเจือจุน
คนเราต้องคอยปรับตัว
เปลี่ยนขั้วสนับสนุน
บางครั้งต้องลืมบุญคุณ
ต้องตุนต้องตักต้องตวง
31 สิงหาคม 2553 09:32 น.
คนเดียวกัน
...วันวันวนวกเข้า ดูกลอน
บ้านว่างใจอาวรณ์ หม่นไหม้
คิดคำร่ำอักษร รีบส่ง มานา
โปรดอย่าปล่อยบ้านไว้ ว่างเว้น กลอนกวี
ยังมีพื้นที่ให้ มากมาย
จงอย่าคิดวุ่นวาย ก่อนสู้
ผิดผลาดอธิบาย บอกกล่าว บ้างนา
หมั่นฝึกและเรียนรู้ แหล่งนี้ไม่ธรรมดา
ด้วยศรัทธาเปี่ยมล้น ดวงใจ
ขออยู่ตรงนี้ไป บอกชี้
คนอื่นจะอย่างไร ตามแต่
ขอภักดิ์บ้านกลอนนี้ อยู่ยั้งยืนยง
30 สิงหาคม 2553 15:38 น.
คนเดียวกัน
...เมื่อคนเดียวคนนี้มีความรัก
จะอกหักวันใดคงไม่สน
ก็เพราะผมรักจริงยิ่งกมล
จึงขอยอมรับผลทนจาบัลย์
แม้รักเป็นเหตุผลให้คนทุกข์
แต่รักยังสร้างสุขปลุกใจฝัน
รักให้เป็นเช่นทางสร้างชีวัน
จะเสกสรรค์โลกให้วิไลงาม
เพราะรักจึงสละสุขยอมทุกข์ได้
จะสาหัสเท่าไรไม่เคยขาม
จงเข้าใจในรักประจักษ์ตาม
แล้วเผยนามทรามวัยให้รู้ที
แต่งกลอนมาสี่บทอย่างหดหู่
กลัวไม่รู้ใจจริงแล้วซิ่งหนี
เธออ่านกลอน ไม่Get เหม็ดวิธี
ต้องขอจบกลอนนี้เสียทีเรา
หน้าส่วนตัว
1490
