25 กันยายน 2553 08:56 น.
คนเดียวกัน
จะสอยดาวสาวเดือนที่เกลื่อนหาว
มอบน้องสาวเจ้าแซมแจ่มพิสุทธิ์
แม่เพ็ญโสมโฉมยงอนงค์นุช
จงผ่องผุดเพริศพริ้งกว่าหญิงใด
แม้เจ้าอยู่สุดหล้าไกลกว่านี้
แม้วิถีชีวิตลิขิตไฉน
พี่จะขอส่งใจไปถึงใจ
เมื่อวันใดที่เจ้าต้องเศร้าตรม
จงคิดถึงบทกลอนที่อ่อนหวาน
เคยขับขานให้น้องปองสุขสม
เคยขับกล่อมหัวใจคลายระทม
ฝากสายลมผ่านฟ้าดาราเดือน
พี่เป็นเพียงภาพนามในความฝัน
อาจหายไปตามวันที่ผันเคลื่อน
ความทรงจำคงจางและลางเลือน
อาจจะเหมือนสายลมที่ผ่านไป
22 กันยายน 2553 11:10 น.
คนเดียวกัน
...ไม่มีที่ไหนสุขไปกว่าบ้านเรา
แผ่นดินเคยเนาตั้งแต่เกิดกาย
ใครใครก็รู้ว่าบ้านเราอยู่สบาย
แต่แล้วทำไมไม่ดูแลช่วยกัน
ทะเลาะเบาะแว้งแก่งแย่งผลประโยชน์
ต่างคนต่างโทษโกรธตีห่ำหั่น
ความสุขเลือนหายกลายเป็นความจาบัลย์
และอีกไม่นานบ้านเราคงเสื่อมทราม
คนเราต้องมีบ้านไว้พักพิงอาศัย
พักกายพักใจคุ้มกันภัยคุกคาม
ดูแลบ้านให้ดีให้เป็นศรีลือนาม
มิให้ใครหยามเราพี่น้องผองไทย
บ้านที่รุ่มร้อนเราต้องผ่อนให้เย็น
ต้องทำให้เป็นบ้านที่สดใส
ได้อยู่ร่วมกันด้วยความอบอุ่นใจ
สามัคคีกันไว้จะนำไทยรุ่งเรือง
19 กันยายน 2553 08:08 น.
คนเดียวกัน
...แม่เพ็ญโสมโฉมยงอนงค์นุช
บริสุทธิ์ผุดผ่องจริงน้องสาว
จึงหาคำรำพันกลั่นเพลงยาว
แจ้งเรื่องราวกล่าวถ้อยร้อยดวงใจ
ด้วยเจียมตัวกลัวน้องจะหมองเศร้า
จะทำเจ้ารุ่มร้อนจนอ่อนไหว
อันตัวพี่ต่ำต้อยด้อยกว่าใคร
อยู่กันไปคงยากลำบากจริง
แต่ไม่อยากให้น้องนั้นมองข้าม
พี่มีความจริงใจให้ยอดหญิง
จะไม่ขอเปลี่ยนใจใฝ่ประวิง
จะไม่ทิ้งให้น้องต้องระกำ
จะอดทนสู้ไปโดยไม่ท้อ
จะสานต่อก่อเกื้อเพื่องามขำ
สิ่งที่ดีเพื่อเจ้าจะเฝ้าทำ
ไม่ถลำทำชั่วกลั้วอบาย
หากเธอนั้นมีใจให้ชายอื่น
คงไม่ฝืนเมื่อเธอเจอที่หมาย
แต่อย่าลืมตรงนี้ยังมีชาย
ที่มิคลายรักเธอเสมอมา
แม่เพ็ญโสมโฉมยงอนงค์นุช
คือที่สุดแห่งใจที่ใฝ่หา
มอบดวงใจให้แล้วแด่แก้วตา
ขอจงอย่ามองข้ามความจริงใจ
16 กันยายน 2553 10:16 น.
คนเดียวกัน
ร้อยสำเนียงเสียงกลอนอันอ่อนหวาน
กล่อมดวงมานบานแย้มให้แจ่มใส
ร้อยลำนำคำอ้อนมาก่อนใคร
รับวันใหม่ใสสดช่างงดงาม
ฟังสิฟังดังว่าไก่ฟ้าขัน
ฟังสินั่นขวัญใจจะไหวหวาม
ฟังละมุนอุ่นเอื้อทุกเนื้อความ
ฝากนิยามความรักประจักษ์ใจ
ดื่มกาแฟสักถ้วยด้วยกันนะ
ที่รักจ๊ะชอบทานหวานใช่ไหม
หากสายลมหัวเช้ายังหนาวไป
มาแนบในอกพี่เถิดศรีแพร
บรรจงจูบพรมไล้ตามไรผม
สูดดอมดมกลิ่นกรุ่นอุ่นกระแส
ตัวเจ้าสั่นกว่าเดิมเริ่มปรวนแปร
แล้วกาแฟก็ราดตักผลักกระเด็น! ตกบ้าน 14/9/53
12 กันยายน 2553 17:24 น.
คนเดียวกัน
...ผมเขียนกลอนเรื่อยไปด้วยใจเศร้า
มันสุดแสนเปลี่ยวเปล่าและเหงาหงอย
ผมเขียนกลอนเฝื่อนเฝื่อนอย่างเลื่อนลอย
ดั่งเฝ้าคอยบางคนอยู่วนเวียน
ในห้องนอนเน่าเน่าเท่ารูหนู
ผมนั่งอยู่ทนฝืนความคลื่นเหียน
เหลียวดูซองมาม่าแทบอาเจียน
ต้องคอยเปลี่ยนรสชาติอนาจใจ
ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจคิด
โอ้ชีวิตลำเค็ญเป็นโฉน
หลายหลายอย่างที่เราไม่เข้าใจ
ว่าทำไมทำไมทำไมกัน
เคยมีหวังเรืองรองดูผ่องใส
แต่นานไปที่แน่ก็แปรผัน
ผ่านเลยวันล่วงวัยไปทุกวัน
แล้วความฝันแต่เดิมก็เริ่มเลือน
อุปสรรคขวางทางทุกอย่างก้าว
ให้ปวดร้าวเท่าไรใครจะเหมือน
คำดูถูกตัวเราเฝ้าย้ำเตือน
ให้ฝั่นเฝือนฟูมฟายมิได้ซา
มันท้อแท้ทุกข์ทนอยู่ล้นเหลือ
ไร้ความเชื่อสิ่งใดเคยใฝ่หา
อยู่มันไปวันวันฉันระอา
แต่งกลอนมาพอได้คลายระทม
เขียนมันไปเรื่อยเปื่อยเหนื่อยก็หยุด
กลอนสะดุดหลายคราพาขื่นขม
ทำให้ท่านละเหี่ยเสียอารมณ์
เชิญทับถมตามใจไม่อายเลย
หน้าส่วนตัว
905
