18 มีนาคม 2554 21:34 น.
คนเดียวกัน
...เกิดเป็นคนเดียวกันในวันนี้
คงไม่มีอะไรจะให้น้อง
มีเพียงคำสำออยมาร้อยกรอง
จะติงต๊องบ๊องบ้าก็ว่าไป
ปลุกกระแสเงียบงันในวันเหงาๆ
อย่าถือเอาสาระนะจะบอกให้
หากสำนวนกวนอย่าวีนไป
เราคนไทยน้องพี่สีเดียวกัน
ถึงคนอยู่ห่างไกลไปต่างแคว้น
จะขาดเพื่อนขาดแฟนแสนโศกศัลย์
ขาดกลิ่นทุ่งไอดินถิ่นผูกพัน
กระแจะจันทร์เจิมแก้มแต้มน้ำปรุง
เสียงขลุ่ยครวญพร้อมคำลำนำรัก
เพียงผ่อนพักเนื้อกลอยแม่พลอยหุง
น้องจงกินข้าวผักให้หนักพุง
พี่จะมุ่งกินรักให้หนักใจ
13 มีนาคม 2554 13:17 น.
คนเดียวกัน
...ถึงจะเจ็บก็ขอให้ได้รู้จัก
ถึงอกหักก็ขอให้ได้เห็นหน้า
ถึงจะต้องปวดร้าวหนาวน้ำตา
ขอรู้ว่าแม่เนื้อเย็นเธอเป็นใคร
นานแล้วที่พูดจาประสามิตร
ด้วยหวังชิดเชยขวัญวันสดใส
เขียนบทกลอนอ้อนรักสักเท่าใด
แม่ก็ไร้ท่าทีมีเมตตา
นานแล้วที่ทรมานปานจะคลั่ง
ด้วยความหวังลึกลึกนึกใฝ่หา
ได้แลกเปลี่ยนความคิดวิทยา
ได้พูดจาเย้าหยอกบอกรักกัน
แต่ละวันผ่านไปด้วยใจหวัง
เธอก็ยังเก็บงำทำเยี่ยงนั้น
จนคำรักที่ให้ชักไม่มัน
ยิ่งไหวหวั่นรักร้างเพราะห่างไกล
ก็เข้าใจได้ดีไม่มีโกรธ
และขอโทษที่ทำให้หวั่นไหว
ก็พอรู้ตัวเราไม่เท่าไร
จะทู่ซี้ต่อไปคงไม่ดี
8 มีนาคม 2554 13:42 น.
คนเดียวกัน
...วันที่netใช้ไม่ได้ใจจะขาด
ต้องผิดพลาดเครื่องมือการสื่อสาร
ทำให้คนใจน้อยพลอยรำคาญ
อาจจะพาลให้เราเศร้าฤดี
วันที่netใช่ไม่ได้ใจมันสั่น
ให้หวาดหวั่นกลับกลายเขาหน่ายหนี
มันสุดแสนโมโหทีโอที
อย่าว่าพี่เชื่อนแชมาแก้ตัว
วันที่netใช้ไม่ได้ใจมันล่ม
มันขื่นขมร้าวรวดทั้งปวดหัว
ยิ่งรักเราถดถอยไม่ค่อยชัวร์
กลัวก็กลัวว่าน้องจะหมองเมิน
วันที่netใช้ไม่ได้ใจร้อนรุ่ม
แม่โกสุมท่าทางจะห่างเหิน
มิอาจได้ติดต่อง้อหยอกเอิน
ให้เพลินเพลินทุกวันนั่นยังไง
วันที่netใช้ไม่คล่องใจหมองหม่น
มันอับจนหนทางกระจ่างใส
เพราะไม่มีทางอื่นให้ชื่นใจ
อยากคุยให้ชื่นฉ่ำจนหนำทรวง
วันที่netใช้ไม่ดีมีปัญหา
ไม่รู้ว่าเธอเป็นไงใจห่วงหวง
ยิ่งเธอยังสับสนกลัวคนลวง
จะทักท้วงว่าเรางี่เง่าจัง
วันทีnetใช้ไม่ได้ใจมันซ้ำ
สุดระกำจำจดแทบหมดหวัง
จึงเขียนกลอนให้น้องได้ลองฟัง
ก่อนจะชังพี่ยาว่าไม่แคร์
วันที่netใช่ไม่ได้ใจจำฝืน
กลัวทรามชื่นเปลี่ยนไปไม่แยแส
กลัวจะรีบร้างเลื่อนทำเชือนแช
พี่รีบแก้ไขอยู่กู้สัญญาณ
วันทีnetใช้ไม่ได้ใจมันเหงา
แม่นงเยาว์โปรดจงได้สงสาร
โปรดให้เบอร์ติดต่อขอเป็นทาน
ไม่อยากทนรำคาญการรอคอย
4 มีนาคม 2554 23:03 น.
คนเดียวกัน
...กล่องดวงดาวเก็บดาวแสงพราวใส
เธอวางไว้ข้างหนอนเพื่อนอนฝัน
คืนฟ้าหม่นอับแสงแห่งดวงจันทร์
เฝ้ารำพันห่วงหวงถึงปวงดาว
ดาวถูกจับใส่กล่องให้หมองหม่น
แทบจะล้นทะลักใหลกล่องใจสาว
อยากให้มีดวงหนึ่งซึ่งแสงพราว
ลบความเจ็บปวดร้าวคราวนิทรา
มิอาจเก็บดวงดาวที่สาวสอย
คว้าหิ่งห้อยน้อยนิดชีวิตล้า
เจ้าหิ่งห้อยโง่งมซมซานมา
หรือจะกล้าท้าแรงเทียบแสงดาว
คืนที่จันทร์อำไพไสวสว่าง
ดาวก็ดูจืดจางกลางห้วงหาว
แล้วหิ่งห้อยแสงสลับเพียงวับวาว
คงปวดร้าวอยู่ใต้กล่องใจ...เธอ อิอิ.
2 มีนาคม 2554 23:19 น.
คนเดียวกัน
ยอมรับว่าต้องการหว่านเสน่ห์
ทำให้คนไขว้เขวเร่มาหลง
พอเขาคิดจริงจังมานั่งงง
บอกตรงตรงขอโทษโปรดอภัย
ที่เกี้ยวพาหว่านล้อมไปอ้อมโลก
เล่นบทโศกรำพันให้หวั่นไหว
ก็ไม่รู้มีหญิงคิดจริงใจ
ถึงแสนไกลสุดฟ้าจะมาเจอ
ขออภัยบางใครเพราะไม่รู้
เขารออยู่ตรงนี้ถ้ามีเผลอ
ไปต่อปากฝากคำล้ำละเมอ
ให้พร่ำเพ้ออ้อนออดตลอดมา
ขอเขียนกลอนต่อไปตามใจฝัน
เฝ้าจำนรรเรื่อยไปไม่ถือสา
เพราะอย่างไรก็เป็นเช่นมายา
เพียงวาจาลมลมมาพรมใจ
อันความรักเกิดได้ในทุกที่
แต่จะมีรักแท้แน่ที่ไหน
อย่าไปหลงยึดติดคิดมากไป
เขียนกลอนให้เป็นสุขเถิดทุกคน
หน้าส่วนตัว
2991
