15 พฤษภาคม 2549 19:28 น.
คนเดินดินกินข้าวแกง
ณ ริมปิง
ฉันอิงแอบแนบความเหงา
รำลึกเรื่องราวสองเรา
คืนก่อนวันเก่าใต้ดาวพราย
วันนี้
เธอคนดีเดินทางห่างหาย
ไกลเท่าไกลเกินฟ้าก็เพียงกาย
ใจกับใจยังพร่างพรายด้วยใจเรา
ฟ้าหมอง
เมฆครองครอบฟ้าคืนเหงา
จันทร์ลับดาวเร้นเซื่องเซา
เล่นซ่อนเงาเงียบงันทั้งจันทร์ดาว
ฝนโปรย
หยาดโรยสายเป็นเส้นขาว
หยดฝนกระทบพื้นน้ำพราว
เป็นดอกดาวดวงน้อยคอยปลอบใจ
คนดี
ค่ำคืนนี้ยิ่งทวีความโหยไห้
หรีดหริ่งกรีดร้องร่ำไร
เมื่อใดจะกลับมาล่ะ คนดี
ที่ พงัน
นั่งรำพันบนทรายหม่นสี
ความเหงายิ่งเกาะกุมสุมทวี
คิดถึงเธอทุกนาทีที่ห่างไกล
จันทร์เพ็ญ
ส่องแสงเย็นชืดชาใส่
จริงเพียงจริงคือเหงาใจ
ไกลเท่าไกลคิดถึงเพียงหนึ่งเดียว
เสียงคลื่น
กระทบผืนทรายเพ้อคืนเปลี่ยว
หนึ่งลูกเหมือนดังหนึ่งเคียว
ลงกรีดเกี่ยวขีดรอยใจ
เมามาย
บนหาดทรายอาบแสงจันทร์ใส
เพ้อละเมอถึงฝันละไม
ด้วยดวงใจจดจ่อวันเจอะเจอ
คนดี
ฉันคนนี้คิดถึงเสมอ
จึงเขียนกลอนบทนี้บอกเธอ
แม้ไม่เลิศเลอแต่เพื่อเธอ คนดี
แม้ไม่เลิศเลอแต่เพื่อเธอคนเดียว
14 พฤษภาคม 2549 19:38 น.
คนเดินดินกินข้าวแกง
๐...รอยรักลาญร้าวครั้งเก่า กัดกินใจเรา
ยามเหงาใต้เงาแสงจันทร์
ผ่านไกลใจยังผูกพัน เพียงคืนเงียบงัน
ฝันเก่าพาเราหวั่นไหว
เวลาพ้นผ่านเพียงใด ดวงจิตดวงใจ
ไม่ผ่านพ้นเลยสักคืน
เหม่อมองฟากฟ้ากล้ำกลืน ดวงดาวแสนหมื่น
บอกคืนเคยคุ้นกรุ่นอาย
จันทร์เคลื่อนเหมือนเธอกลับกลาย กว่ารู้ก็สาย
เธอไกลห่างร้างลับลา
เงาจันทร์ไหววูบทุกครา ยังหันมองหา
ใจแกว่งไกวสั่นหวั่นทรวง
ดาวตกใจตกดับดวง ใจหล่นจากสรวง
ลิ่วล่วงลงหนอนธการ
นกแสกร้องแทรกดวงมาน ใจเคยอาจหาญ
ลนลานอ่อนขลาดหวาดกลัว
เพียงเมฆพรางจันทร์มืดมัว ใจเตลิดจากตัว
กลัวจันทร์ลาดับลับไป
เมฆเคลื่อนเดือนแขแลใส กลับยิ่งกลัวใจ
ไหวหวั่นถึงวันก่อนเก่า
เช่นนี้ทุกคืนนานเนา หนักในใจเรา
ใต้เงาแสงจันทร์นานมา
จวบจนดาวเลือนเดือนลา จึ่งได้นิทรา
ข่มตาหลับนอนผ่อนกาย
14 พฤษภาคม 2549 02:24 น.
คนเดินดินกินข้าวแกง
~*...รอยสลักคำรักหวานแต่กาลก่อน
มาลาญรอนหลังคำลาพาใจหาย
คนคุ้นเคยเพียงเคยคุ้นเมื่อคำคลาย
รักละลายเลือนร้างให้คว้างใจ
มองฟากฟ้าก็พาใจให้ถดถอย
ดาวเคลื่อนเดือนคล้อยเคยลอยใส
ก็มลายมืดมนไหม้หม่นไป
เหมือนดวงใจดวงจิตติดรอยจำ
แม้ยาวนานชั่วกาลกัลป์ยังมั่นยืน
ยังจะฝืนจะใฝ่คว้าถลาถลำ
ถึงเธอไม่แม้แต่แลด้วยใจดำ
ยังเก็บคำคอยรักร้างบนทางไกล
ฤๅนรกโลกันต์สวรรค์สาป
ให้ขุ่นข้นด้วยบาปแต่กัปไหน
ให้เป็นทาสรักเธอตลอดไป
ให้ดวงใจเจ็บช้ำระกำทน
รอยสลักคำรักหวานจึงจารพิษ
ลาญดวงจิตรอนดวงใจไปทุกหน
จนคุ้นเคยกับคำคลายจากใจคน
แม้ตายตนตัวฝังยังใจจำ...*~
8 พฤษภาคม 2549 05:34 น.
คนเดินดินกินข้าวแกง
๑...โอ้ใจเอ๋ยใยยังห่วงยังโหยหา
ยังตรึงตราตรอมติดในจิตฝัน
ยังโศกซึมซึ้งเศร้าใต้เงาจันทร์
ยังมองหันมองหาคนลาไกล
๒...ผ่านคืนผ่านวันที่ผันแปร
ผ่านเส้นทางท้อแท้และหวั่นไหว
ผ่านพบสบตาใครต่อใคร
ล้วนผ่านไปใจต่อใจไม่ต่อกัน
๓...ลมวสันต์ผันผ่านไม่พบเจอ
ยังละเมอเพ้อหาละคราฝัน
ลมก็ทวนหวนเปลี่ยนเป็นเหมันต์
ยังไม่หยุดเพ้อฝันละวันคืน
๔...จักอีกนานสักเท่าใดโอ้ใจเอ๋ย
กว่าจะเคยคุ้นใจไม่ไขว่ขืน
เลิกจ่อมจมจ่อมใจในวันคืน
เลิกขมขื่นกับรอยลาญที่จารใจ
6 พฤษภาคม 2549 01:23 น.
คนเดินดินกินข้าวแกง
๐*.รอยค่ำเคยแอบอิง
เคยนั่งผิงดาวบนฟ้า
รอยคืนใต้จันทรา
ยังตรึงตรามิรู้เลือน......๐
๐*.รอยคู่เคยก้าวย่าง
ทุกเส้นทางยังย้ำเตือน
รอยเคียงยังคงเหมือน
ยังแชเชือนยังห่วงใย......๐
๐*.รอยคำเคยพร่ำบอก
พลิ้วละลอกสั่นหวั่นไหว
รอยคนเคยค้นใจ
กลับห่างไกลหายลับลา......๐
๐*.รอความรักรอคอย
จนจันทร์คล้อยหลบจากฟ้า
รอคนเคยหวนมา
คู่เคียงข้าเคล้าค่ำคืน......๐
หน้าส่วนตัว
844
