28 สิงหาคม 2545 16:14 น.
คนเดินดิน
อยากจะควักทิ้งทั้งดวงใจ
ให้สิ้นไปในวันนี้
ไม่ขออยู่ให้ทุกข์ทวี
กับใจที่แหลกสลายเพราะไปรักคุณ
27 สิงหาคม 2545 12:21 น.
คนเดินดิน
อยากเกิดเป็นคนไร้ความรู้สึก
ไร้สำนึก ไร้รัก ไร้ทุกข์สา
ไร้เจ็บปวด ไร้ร้าวราน ไร้น้ำตา
ไม่ขอมา รักใคร ให้เจ็บจม
เพราะได้พบ เจอเธอ จึงเผลอรัก
เพิ่งประจักษ์ รักเป็น เช่นยาขม
เข้าฉวยคว้า มาดื่มกิน ลิ้มลองชม
พิษรักคม บาดลึกลิ้น จนสิ้นใจ
24 สิงหาคม 2545 13:48 น.
คนเดินดิน
น้ำหยาดไหลโปรยปรายเป็นสายฝน
น้ำตาหยดระคนปนน้ำฟ้า
นภาช้ำหรือก็ไม่ เหตุใดจึงยังหลั่งน้ำตา
คนนั้นหนาเพราะรอนล้าหยดน้ำตาจึงร่วงริน
เจ็บจนช้ำย้ำคิดผิดไฉน
ถึงได้จากจนไกลเยื่อไยสิ้น
เพียงน้ำเสียงคำอำลาไม่ได้ยิน
จิตใจสิ้นจมสลายพร้อมใจเธอ
23 สิงหาคม 2545 11:16 น.
คนเดินดิน
ฟ้าสางพลางสว่างพลันตา
ฟ้ามิลา ดินมิลืม คืนค่ำ
มีมืด มีล้าง สว่างล้ำ
มีค่ำ มีมืด กลับคืนมา
เปรียบปุถุชน ทุกคนผู้
มีรู้สุข รู้ทุกข์ เหนื่อยล้า
เจ็บจำแบกถือด้วยน้ำตา
ทุกข์และสุขนั้นหนาเช่นกงเกวียน
หน้าส่วนตัว
691
