4 กันยายน 2545 21:50 น.
คนเดินดิน
ทำไมวันนี้ฉันอ่านกลอนของใครๆก็ไม่เพราะ
หรือเพราะว่าใจฉันมันพังพาบเพราะรักลา
หรือเพราะว่าใจมันล้าเกินกว่าจะรับรู้อารมณ์ใด
หรือเพราะว่าความรักที่มาจากไกล
ได้ทำลายสิ้นทั้งวิญญาณและอารมณ์
ความรับรู้จะมีเกิดขึ้นอีกไหม
ความรับรู้ใจ รับรู้รักอันขื่นขม
ความรับรู้ ในรสชาดความตรอมตรม
ถึงขื่นขม ยังดีกว่า ไร้อารมณ์ ไร้วิญญาณ แล้วขอให้รักรานร้ายไม่กลับมา
2 กันยายน 2545 10:09 น.
คนเดินดิน
หยาดหยดน้ำ ปลายใบ ใสสวยสด
หยาดน้ำหยด แวววับ จับจิตใจ
ทอแสงเหลือง เรืองรอง ของวันใหม่
งามสดใส ไร้สิ้น ดินผุ่นผง
ดุจดั่งคน เฝ้าทน ฝึกฝนตัว
ละสิ่งชั่ว ไม่มั่ว สิ่งลุ่มหลง
งามทั้งกาย ทั้งใจ ยั่งยืนยง
ขอน้องคง งามล้ำ ดั่งน้ำค้าง งาม..
28 สิงหาคม 2545 16:14 น.
คนเดินดิน
อยากจะควักทิ้งทั้งดวงใจ
ให้สิ้นไปในวันนี้
ไม่ขออยู่ให้ทุกข์ทวี
กับใจที่แหลกสลายเพราะไปรักคุณ
27 สิงหาคม 2545 12:21 น.
คนเดินดิน
อยากเกิดเป็นคนไร้ความรู้สึก
ไร้สำนึก ไร้รัก ไร้ทุกข์สา
ไร้เจ็บปวด ไร้ร้าวราน ไร้น้ำตา
ไม่ขอมา รักใคร ให้เจ็บจม
เพราะได้พบ เจอเธอ จึงเผลอรัก
เพิ่งประจักษ์ รักเป็น เช่นยาขม
เข้าฉวยคว้า มาดื่มกิน ลิ้มลองชม
พิษรักคม บาดลึกลิ้น จนสิ้นใจ
24 สิงหาคม 2545 13:48 น.
คนเดินดิน
น้ำหยาดไหลโปรยปรายเป็นสายฝน
น้ำตาหยดระคนปนน้ำฟ้า
นภาช้ำหรือก็ไม่ เหตุใดจึงยังหลั่งน้ำตา
คนนั้นหนาเพราะรอนล้าหยดน้ำตาจึงร่วงริน
เจ็บจนช้ำย้ำคิดผิดไฉน
ถึงได้จากจนไกลเยื่อไยสิ้น
เพียงน้ำเสียงคำอำลาไม่ได้ยิน
จิตใจสิ้นจมสลายพร้อมใจเธอ
หน้าส่วนตัว
681
