28 มีนาคม 2547 21:09 น.
คนเจียมตัว
เสียงโห่ร้องของพวกโคบอลต์กึงก่องทั่วป่า ส่งเสียงดังมาแต่ไกล!
ทหารเอลส์ทุกคนยืนเรียงกันตามแนวบนป้อม ทุกคนถือคันธนูเตรียมรบ!
ไม่ช้าขบวนของพวกโคบอลต์ก็มาถึงหน้าป้อม
ชารอน : พวกมันมากันเท่าไหร่
ทหาร : พวกมันมากันเรื่อยๆ เลยครับตอนนี้มีประมาณพันหนึ่งครับ
ชารอน : พันหนึ่ง! ทหารของเรามีแค่ห้าร้อยเท่านั้นเองต้องเรียกทหารจาเมืองมาช่วยซะแล้วละ
เอลก้า : ฉันจะไปเอง...
ชารอน : ด้วยนะเอลก้า อเล็กซ์ ริซา มาเถอะ! มาช่วยกัน! ริซาขึนที่ป้อมคอยโยนหินใส่พวกมัน
ส่วนอเล็กซ์นายพอมีฝีมือการต่อสู้บ้างไหม
อเล็กซ์ : เคยฝึกดาบมาเหมือนกัน
ชารอน : ดี นายคอยอยู่หน้าประตูพวกมันไว้ เอาละไปได้แล้ว
ทั้งสองปฏิบัติตามที่ชารอนสั่ง ส่วนชารอนก็วิ่งไปที่เดียวกับอเล็กซ์ ไม่กี่นาทีพวกมันก็บุกเข้ามา พวกมันถือขวานขนาดใหญ่พังปะตูพวกที่อยู่บนป้อมก็ยิงลูกธนูใส่พวกมันไปเรื่อยริซาเองก็ยกหินโยนใส่พวกมันได้!...
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงพวกโคบอลต์พังประตูได้ พวกมันบุกเข้ามาแต่ก็โดนทหารเอลล์ข้างล่างโจมตีพวกมันอีก อเล็กซ์ช่วยชารอนรุมฟันโคบอลต์ทีละตัว...
ชารอน : กำลังเสริมยังไม่มาอีกหรอ!!!...
ทหาร : ยังเลยครับ!
ชารอน : นี้พวกมันมีอยู่เท่าไหร่!
ชารอนตะโกนถามทหารที่อยู่บนป้อม
ทหาร : ประมาณหกร้อยกว่าตัวครับ!!!
ชารอน : แย่ชะมัด แบบนี้สู้ไม่ไว้แน่
พูดไม่ทันขาดคำชารอนก็โดนโคบอลต์ปาหอกโดนเข้าที่หัวไหล่
อเล็กซ์ : ชารอน!!!
อเล็กซ์วิ่งเข้าไปฟันโคบอลต์ตัวนั่นด้วยความโกรธ แล้วรีบไปหาชารอนทันที
อเล็กซ์ : เป็นยังไงบ้างชารอน!...
ชารอน : ฉะฉันไม่เป็น...อเล็กซ์! ข้างหลัง
อเล็กซ์หันไปมองด้าน เห็นโคบอลต์จะเอาขวานฟันใส่
อเล็กซ์ : (หลบไม่ทันแล้ว!!!) อเล็กซ์คิด
ทันใดก็มีแสงสว่างขึ้นออกมาจากจี้ ทำให้โคบอลต์ชะงักลงแต่มันก็ฟันลงไปที่อเล็กซ์แต่จี้ก็กลายเป็นดาบกันอเล็กซ์เอาไว้ อเล็กซ์หยิบดาบขึ้นมา
(ทำไมถึงได้เบาเหมือนนกขนอย่างงี้) อเล็กซ์คิดพร้อมยกขึ้นมากันโคบอลต์อีกที แล้วเอาดาบฟันไปที่คอทำให้ หัวโคบอลต์ขาดออกจากกัน
อเล็กซ์ : นี้มัน... ดาบอะไรกัน...
ริซา : อเล็กซ์! เป็นไงบ้าง
อเล็กซ์ : อะอืม ฉันไม่เป็นอะไร
ริซา : อืม...ชารอน! ชารอนบาดเจ็บนี้!
ชารอน : แค่นี้...ไม่เป็นไรหรอก...
ริซา : ไม่เป็นนะ... (อยากช่วย อยากช่วย) ริซาคิดภาวนาไว้ไนไจ
และแล้ว ก็มีแสงสว่างเกิดแบบเดียวกับอเล็กซ์ บาดแผลของชารอนค่อยๆหายไป
แล้วปรากฏ ไม้เท้าข้างหน้าริซา
ริซา : ไม้เท้า ของฉันหรอ
ริซาหยิบไม้เท้า แมีความรู้สึกเหมือนมีพลังปกคลุมทั่วตัว
ชารอน : ดีละ ลุยยกที่สองเลย!!!...
25 มีนาคม 2547 07:16 น.
คนเจียมตัว
ริซายังไร้สติ เพราะ ยังตกใจกับเรื่องเมื่อกี้อยู่ อเล็กซ์โอบไหล่ริซาไว้ แล้วตอบชารอนหัวหน้ากองทหารไป
อเล็กซ์ : เออ...เราไม่สามารถตอบท่านได้ว่าเรามาที่นี่ได้ยังไง
....ชารอนดูสภาพของคนทั้งสองจึงเห็นใจ
ชารอน : เอาละ...พวกเธอคงไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้สินะ งั้นเราจะพาไปพักที่ป้อมของเราก่อนก็แล้วกัน ส่วน เออ..เพื่อนๆของพวกเธอทางเราคงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะว่า ถูกพวกมันกินไม่เหลือแล้ว
ริซาก็เริ่มตัวสั่นอีกและมีน้ำตาไหลออกมาพร้อมความสั่น อเล็กซ์พยายามปลอบริซาให้เธอเข้มแข็งเข้าไว้ แล้วก็เป็นฝ่ายถามชารอนบ้าง
อเล็กซ์ : เออ...พวกปีศาจเมื่อกี้
ชารอน : อ๋อ..พวก โคบอลต์ นะ พวกมันอาศัยอยู่ในถ้ำบริเวณนี้จะออกหากวางกินกันเป็นประจำทางเมืองเอลส์เลยให้พวกเราลงมาจัดการกับพวกมัน...
เอาละ ไปกันเถอะก่อนที่พวกมันจะมาอีก ทีนี่มันคงมากันเยอะจะสู้ไม่ไว้แน่
หลังจากจบการพูดถามกันแล้วชารอนก็พาอเล็กซ์และริซาพากลับไปที่ป้อมโดยอเล็กซ์ก็อุ้มริซาที่สงบเดินไป เมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าป้อม อเล็กซ์ตะลึงกับป้อมนี้มากมันดูเหมือนไม่ใช่ป้อม แต่ดูเหมือนข่ายเวทย์มนต์เสียมากกว่าหน้าป้อมนั่นเป็นประตูบานใหญ่มีทหารเฝ้าหน้าผระตูอยู่สองคน พอมองเรียบไปข้างๆจะเห็นแสงสีน้ำเงินคล้ายๆตะข่ายกั้นไว้ ซึ่งป้อมที่ว่านี่ก็คือทางผ่านไปเมืองของเอลส์นั่นเอง... เมื่อเข้ามาในป้อม ชารอนก็ให้ไปที่ห้องพักห้องหนึ่ง
ชารอน : พักกันตามสบายนะ ที่นี่เป็นห้องเก่าของฉันเองแหละ
หลังสิ้นคำพูด อเล็กซ์ก็พาริซาไปนอนที่เตียงส่วนเขาก็ลองสำรวจห้องดูรอบๆ ห้องนี้มีเตียงเล็กอยู่สองเตียงมีเครื่องประดับที่ทำจากไม้อยู่มากมาย มีมุมอยู่มุมหนึ่ง ซึ่งเป็นชั้นหนังสือ ได้เก็บหนังสือเก่าไว้เยอะมากมาย แต่ก็อ่านไม่ออกเพราะมันเป็นภาษาเอลส์ทั้งหมด และตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วอเล็กซ์จึงไปนอนอีกเตียงหนึ่ง
เช้ารุ้งขึ้นอเล็กซ์ลืมตาขึ้น มองไปที่เตียงของริซาแต่ ริซาไม่อยู่บนเตียง อเล็กซ์ตกใจพร้อมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วมองปรอบห้อง ก็เห็นริซากำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ อเล็กซ์ก็โล่งใจทันที
อเล็กซ์ : เป็นไงบ้างริซา
ริซา : อือ...ฉันไม่เป็นไรแล้วละ แต่ว่า...พวกเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน
ทันใดนั่นก็ไม่เสียงเคาะประตูให้ทั่งสองสะดุ้งขึ้น และประตูก็เปิดออก
ชารอน : พวกเธอจะรู้...หลังจากที่มานอาหารเช้าเสร็จ...
23 มีนาคม 2547 07:29 น.
คนเจียมตัว
ความเดิมที่ริซากำลังโดนปีศาจฆ่า แต่อเล็กซ์เข้ามากันไว้............
อเล็กซ์ได้ยินเสียงร้องอันน่ากลัวอีกครั้ง
อเล็กซ์กับริซา ค่อยๆเหลือบตาไปมองพร้อมกัน...!!!
เสียงร้องเมื่อกี้เป็นเสียงของปีศาจ ที่ร้องออกมาเพราะมีลูกธนูเสียบเข้าที่เป้าตาข้างขวา ไม่กี่เสี้ยววินาทีก็มีลูกธนูพุ่งเข้ามาอีกดอก ทีนี่ปักเข้าไปที่คอทำให้ปีศาจตนนั่นล้มลงแล้วนอนแน่นิ่งไปเหล่าปีศาจที่กำลังกินอยู่กับคนในชมรมได้ยินดังนั่นก็วิ่งเข้ามาหาหัวหน้ากลุ่มของมัน
(ลูกธนูนี่ มันมาจากไหนกัน) อเล็กซ์คิด
พวกปีศาจหันหน้ามาทางอเล็กซ์แต่มองขึ้นเหนือหัวของเขา.. อเล็กซ์หันไปดูตามที่พวกปีศาจมอง
แต่ไม่มีอะไรเป็นเนินสูงขึ้นไปถึง4-5เมตร พอเงยขึ้นไปดูข้างบน
ก็เห็นกลุ่มคน กลุ่มหนึ่งแต่มองไม่ชัดเพราะแสงอาทตย์ส่องมาด้านหลังของพวกเขา แล้วมีคนหนึ่งเดินออกมาข้างหน้า
แล้วพูดด้วยภาษาที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนกับพวกปีศาจ
พวกปีศาจโกรธจัด ซึ่งอเล็กซ์กับริซาก็มองออกว่าพวกมันกำลังโกรธ
เพราะ... จากดวงตาของพวกมันที่เมื่อกี้ เป็นดวงตาสีทอง
ตอนนี้กลับกลายเป็นดวงตาสีเพลิง ที่ดูน่ากลัว...
พวกมันวิ่งเข้ามาหาอเล็กซ์กับริซา หวังจะแก้แค้นแทน
แต่ก็โดนกลุ่มคนนั่นใช้ธนูยิง! ทำให้พวกมันตายกันหมด
พวกเขาเดินลงมาจากเนิน อเล็กซ์มองด้วยความแปลกตาและคิดในใจว่า
พวกเขาแต่งชุดเสื้อผ้าทำเหมือนจะทำจากยางต้นไม้
ตัวสูงประมาณ 2 เมตร มีใบหูที่ยาว ผิวของพวกเขาดูขาวกันทุกคน
มีคนเดินเข้ามาหาเราคนหนึ่ง ซึ่งคนนี้ไม่ได้สวมผ้าแต่สวมเกราะเหล็กเงิน
??? : r;dg0hkgxHo... โทษทีคงฟังไม่รู้สินะงั้นจะพูดภาษามนุษย์แล้วกัน
อเล็กซ์ : พวกท่านเป็นใคร? แล้ว...ที่นี่..ที่ไหน?
ชารอน : ข้าชื่อชารอน เป็นหัวหน้าป้อมทหารของเอลส์
อเล็กซ์ : (เอลส์? เอลส์! งั้นเหรอ)
ชารอน : ...ดูพวกเจ้าแล้วไม่น่าใช่พวกของศัตรูนะ งั้นเราจะพาไปพักที่ป้อมก็แล้วกันและจะได้ถามด้วยว่า... พวกเจ้าเป็นใคร...
22 มีนาคม 2547 07:11 น.
คนเจียมตัว
จากสติที่เลือนลาง โย ค่อยๆ ลืมตาขึ้น พร้อมกับข้อสงสัยที่กำลังจะถามตัวเองว่า มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อโยตั้งสติได้แล้ว เขามองไปลอบอย่างมึนงงเพราะที่ๆเขายืนอยู่ไม่ใช่ที่โรงเรียนแต่เป็นป่าแห่งหนึ่งที่ดูแปลกตาและบรรยากาศที่ดูแปลกๆ พื้นดินนั่นถูกปกคลุมด้วยใบไม้ที่สลัดใบลงมา ต้นไม้ทุกต้นมีใบสีส้มอมเหลืองสูงไม่ต่ำกว่า 3 เมตรเหมือนกับไม่ใช่โลกที่พวกเราเคยอาศัยอยู่
ขณะที่โยงงอยู่กับสถานที่แห่งนี้ก็นึกขึ้นมาได้ว่า แล้วโยก็เรียกหาพรรคพวกที่หายไป โย : รัน! ทุกคน! อยู่ไหนกันหมดดดดดดดดด.
ทันใดนั่น! โยก็ได้ยินเสียงร้องเหมือนกับเสียงแห่งความตายอันน่าขนลุก มาทางด้านตะวันออก โยจึงรีบวิ่งไปทันที พอวิ่งๆไปก็เห็นคน คนหนึ่งกำลังนั่งอยู่กับพื้น ใช่แล้วรันนั่นเอง! โยรีบวิ่งแล้วไปนั่งคุยกับรัน
โย : รัน! เป็นยังไงบ้างรัน แล้วคนอื่นๆละ รัน รัน! เป็นอะไรไป รัน!
รันไม่ได้ดีใจเลยที่ได้เจอหน้าโย แต่หน้าของรันกลับแสดงอากาศถึงความน่ากลัวสุดขีด!!!!!
รัน : ยะยะโยขะขะขะขะข้างหลัง
โย : ข้างหลังหรอ?
โยรู้สึกงงๆ กับอากาศของรันแต่เมื่อหันไปข้างหลัง.ก็ไม่แปลกใจเลยที่รันต้องทำท่าหวาดกลัวเช่นนั่น!!!!
มันมีอยู่7-8ตัว กำลังล้อมกันกินพวกเพื่อนๆในชมรม และมันก็เดินมาหาเราตัวหนึ่งซึ่งด฿ตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆ
??? : แฮ่ๆ!!!! ฮ่าๆๆ ยังมีอาหารอีก 2 ตัว เว้ย พวกเรา
มันพูดได้!!!!! เสียงของมันดูน่ากลัว! ใบหน้าของมันดูเหมือนคล้ายๆแกะแต่ดวงตาของมันแสดงถึงความเป็น ปีศาจอันน่ากลัว! มันมีรูปร่างใหญ่แต่มัน ยืนด้วยขาเพียง 2 ข้าง และมีมือที่ใหญ่ทั้งเล็บที่ยาวและแหลมคม สวมใส่เสื้อที่ทำมาจากหนังสัตว์
ไม่ชั่วอึดใจมันก็กางแขนออก! เหมือนจะเอาเล็บของมันฟันลงไปที่รัน
??? : อาหาร! อาหาร! ฮ่าๆๆๆ
โยเป็นฝ่ายตั้งสติก็บอกรันว่า โย : รัน! หนีเร็ว! มันจะฆ่าเธอแล้วนะ รัน!
.ดูเหมือนรันจะไม่ได้ยินเสียงของโยทั้งที่อยู่ห่างกันไม่ถึง 1 เมตร ทั้งเนื้อทั้งตัวของรันสั่น
น้ำตาเริ่มซึมออกมาที่ขอบตา
??? : ฮึ! กลัวงั้นหรือ อย่ากลัวไปเลย เพราะ จะทำให้สบายเดี๋ยวนี้แหละ ฮ่าๆๆ!!!
ขณะที่มันจะเอาเล็บฟันรัน โยก็วิ่งไปกอดรันไว้
เพียงช่วงวินาทีเสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นอีกครั้งเหมือนที่โยได้ยินอีกครั้ง
หน้าส่วนตัว
641
