1 ตุลาคม 2545 22:22 น.
คนเขียนกลอน
หลังจากผมได้ฝากบทกลอนบทแรกให้เธออ่านมันก็ยิ่งทำให้ผมกับนำสนิทกันมากขึ้น
มีคนนั่งรึเปล่า เสียงหวานของน้ำผ่านมาเข้ามาในหูของผม แล้วผมก็แทบหยุดหายใจเมื่อเธอได้มายืนอยู่ข้างโต๊ะที่ผมนั้งอยู่ ม..ไม่..ครับผมตอบไปได้อาการตื่นเต้นเล็กน้อยถึงมาก ยังงัยดีอะเนี่ยเอาเป็นว่าผมกำลังตื่นเต้นอะนะ
แล้วนำก็นั่งลงข้างๆผม กลิ่น้ำหอมของเธอลอยมาแตะจมูกผมเข้าอย่างจัง หอมจังผมพูดโดยไม่ทันได้คิด หอมออะไรเหรอค่ะ น้ำถามด้วยความงงเล็กน้อย ป..เปล่าๆครับแฮ่ๆๆไม่มีอะไรครับ ผมหัวเราะแก้เขิน
หลังจากชั่วโมงเรียนไปกินข้าวเที่ยงกับผมได้ไหมครับ ผมพูดขึ้นขณะเธอตั้งกน้าตั้งตาเรียนอยู่ อะไรนะค่ะ เออ...คือแบบว่าตอนเที่ยงนี้ว่างรึเปล่าคืออย่างชวนไปกินข้าวอะครับ อ๋อ......ว่างคะ
เท่านั้นแหละครับผมแทบอยากจะกระโดดกอดเพื่อนที่นั่งเรียนอยู่ข้างๆเค้าชื่อหนึ่งครับเป็นคนน่าตาพอใช้ได้ น่ารัก ใส่แว่นขยันเรียน(รึเปล่าก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน) เฮ้ยไอ้หนึ่งเค้าจะไปกินข้าวเที่ยงกับกูเว้ยเค้าจะไปกลับกู ผมพูดกับหนึ่งที่กำลังนอนอยู่(แสดงว่าต้องไม่ต้งใจเรียนแน่เลย) เออๆๆๆๆกูได้ยินแล้วเค้าได้ยินกันทั้งก้องแล้วไอ้บ้า.... อ้าวเหรอ ผมพูดพร้อมทั้งหันไปมองรอบๆข้าง ถึงได้รู้ว่าสายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่ผม เออ...จริงวะ ผมหันไปพูดกับไอ้หนึ่ง และก็แอบหันไปมองน้ำ เธอกำลังหัวเราะอยู่ ผมเลยได้แต่นั่งอาย..........
โปรดติดตามความรักของผมว่าจะเป้นยังงัยกับการกินข้าวครั้งแรกกับน้ำนะครับ