10 มกราคม 2547 21:39 น.
คนเขียนกลอน
ใ จ เ ดี ย ว ใ จ นี้ ที่ มี ใ ห้
ทั้ ง ห ม ด ใ จ ใ จ นี้ มิ ห ว ง แ ห น
ใ จ ด ว ง โ ต ด ว ง นี้ ไ ม่ อ่ อ น แ ร ง
ใ จ ร้ อ น แ ร ง ด ว ง เ ดี ย ว มี แ ต่ เ ธ อ
รั ก เ ดี ย ว รั ก นี้ ฉั น ม อ บ ใ ห้
รั ก ห ม ด ใ จ ใ ห้ ไ ป อ ย า ก ไ ด้ คื น บ้ า ง
รั ก เ ธ อ ค น ดี ไ ม่ เ ค ย มี จื ด จ า ง
รั ก เ ธ อ แ ม้ ห่ า ง ก็ ยั ง รั ก เ ธ อ
ข อ เ ธ อ ไ ด้ ไ ห ม รั ก ฉั น บ้ า ง
ข อ เ ธ อ สั ก อ ย่ า ง รั ก ฉั น ใ ห้ ห นั ก ห น า
ข อ เ ธ อ น ะ รั ก ฉั น ทุ ก ช่ ว ง ค ร า ว เ ว ล า
ข อ เ ธ อ ห น่ อ ย น ะ บ อ ก รั ก ฉั น บ้ า ง สั ก คำ
7 มกราคม 2547 16:37 น.
คนเขียนกลอน
รู้สึกใจมันหวิวๆยามเจอหน้า
ยิ่งได้สบสายตายิ่งหวั่นไหว
ได้แต่ยิ้มทักทายแล้วก็ห้ามใจเดินจากไป
พอนะอย่าหวั่นไหวกับเธอคนเดิม
ยิ่งยามเพื่อนถามเรื่องเธอกับฉัน
ยิ่งหวั่นจะตอบว่ามันเป็นไปไม่ได้
ยิ่งเพื่อนเล่าให้ฟังยิ่งปวดหัวใจ
ยามที่เธอเดินไปกลับใครคนใหม่ที่เธอมี
เหงาจังยามขาดเธออยู่เคียงข้าง
สุดอ้างว่างนั่งนับดาวพลางร้องไห้
ไม่อาจลืมเธอได้จนวันชีวาวาย
อยากละลายหากต่อไปไม่มีเธอ
***ตอนแรกก็นึกว่าลืมเค้าได้แล้ว
แต่พอเจอเค้าวันนี้...เค้ายิ้มให้พูดคุยแบบ
เดิมๆที่เคยเป็นยิ่งทำให้เรารู้สึกหวั่นๆ
ไม่อยากกลับไปเหมือนตอนนั้นเลย
ตอนที่ทำอะไรก็เป็นหน้าเค้า...ไม่อยากจริงๆ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟคนเขียนกลอน
หน้าส่วนตัว
15450
