26 มีนาคม 2547 20:12 น.
คนเขียนกลอน
ฟังมาจากไหนว่าฉันเป็นแบบนี้
ได้ยินมาจากไหนว่าฉันเป็นแบบงั้น
ที่พูดที่เคยบอกทำไมไม่เชื่อกัน
แล้วทุกวันฉันบอกเธอว่ารักใคร
ใจนี้ที่มีนะใครเป็นยึด
แล้วยังมาคิดนึกสงกะสัย
เอาเถอะๆครั้งนี้ให้มันแล้วๆกันไป
แต่ถ้ามีใหม่อีกครั้งฉันไม่สัญญา
ว่าจะมีอีกคนเหมือนเธอเคยบอก
แล้วจะทำให้เจ็บให้รู้สึกรู้สา
จากนั้นจะจากไกลให้เธอเสียน้ำตา
ถึงแม้ว่าใจนี้มันจะเจ็บสักเพียงใด
ได้แค่นี้แค่คิดอยู่ในใจเท่านั้น
ถ้าทำไปแล้วฉันจะเสียใจสักเพียงไหน
ไม่รู้จะอยู่ยังงัยถ้าขาดเธอสักคนไป
เอาเถอะนะครั้งนี้ฉันยกให้คงต่อไป..
(ก็ยกให้อีกนั่นแหละเพราะฉันนั้นรักเธอ)
22 มีนาคม 2547 17:17 น.
คนเขียนกลอน
อย่ามองตาถ้าเธอไม่คิดรัก
ไม่อยากปักใจหลงคนตาหวาน
เข้ามาคิดเข้ามาใกล้นานสองนาน
เหมือนอยากประสานความรักให้ชื่นดี
อย่าให้ความหวังกับคนที่ไม่รัก
เพราะคนที่อกหกบอบบางไร้ราศรี
อยู่ห่างๆเข้าไว้นั่นเป็นดี
เพราะที่มีรักมาไม่สมใจ
18 มีนาคม 2547 17:58 น.
คนเขียนกลอน
มุมเดียวเท่านั้นที่ฉันอยู่
มุมเดียวเท่านั้นที่เงียบเหงา
มุมเดียวเท่านั้นอยู่ในเงา
มุมเดียวเท่านั้นที่เศร้าและทุกข์ทน
มุมหนึ่งที่ไม่มีเธออยู่เคียงข้าง
มุมหนึ่งที่อ้างว้างและสบสน
มุมหนึ่งที่ไม่มีใครสักคน
มุมหนึ่งที่แม้ฝนก็ยังไม่ช่ำเย็น
มุมนี้นี่แหละคือมุมรัก
มุมนี้นี่แหละที่เธอไม่อาจมองเห็น
มุมนี้นี่แหละที่ฉันเป็น
มุมนี้นี่แหละเช้าเย็นต้องมานั่งรอ(รักจากเธอ)
10 มีนาคม 2547 22:16 น.
คนเขียนกลอน
ดอกไม้ดอกเล็กๆดอกหนึ่ง
ฉันพึงจะให้เธอเหมือนคนอื่นเขา
และหวังว่าดอกไม้ดอกนี้จะช่วยให้รักของสองเรา
เบ่งบานเป้นร่มเงาให้เราทั้งสองคน
ดอกม้ดอกเล็กๆดกนี้เริ่มเหี่ยว
เพราะฉันต้องผ่านลำธารเชี้ยวพผ่านป่าภูเขาใหญ่
ต้องผ่านป่าที่ราบลุ่มพาผ่านไป
ให้เธอคนดีที่สุดฟากฟ้าไปให้เธอ
ขอได้โปรดรับไว้เถอะคนดี
ดอกไม้ดอกนี้ฉันตั้งใจนำมาให้
ดอกไม้ดอกนี้เป็นดังดอกไม้ของหัวใจ
หากเธอไม่รับแล้วดอกไม้คงไม่กลับมาชื่นบาน
10 มีนาคม 2547 22:05 น.
คนเขียนกลอน
อาจไม่เท่าคนอื่นที่มีมากกว่าฉัน
อาจไม่มีมาให้เธอทุกๆวัน
แต่ฉันก็มีให้แต่ความจริงจัง
มีเท่านี้อยากขอให้รับไว้
แม้ไม่เท่าใครๆที่มีให้เธอได้เลือกสรร
อาจไม่มีมากเท่าฟ้าที่แยกเราออกจากกัน
อาจไม่เท่าทะเลที่กั้นตัวเราห่างไกล
เท่านี้แหละนะรักของฉัน
เท่ากับกำปั้นข้างซ้ายไม่มากไปกว่านี้
อยู่มานานแล้วนับได้ก็ยี่สิบกว่าปี
มีเท่านี้แหละรักฉัน...นั้นก็คือหมดทั้งดวงใจ