11 ธันวาคม 2545 11:15 น.
คนเขียนกลอน
วันที่ฝนตกวันนั้นฉันจำได้
วันที่เสียงเธอมาตามสายยังจำได้เสมอ
วันนั้นจำได้ว่าฉันได้นอนละเมอ
แต่ไม่ได้ฝันถึงเธอเสียดายจัง
วันที่ฝนตกวันนี้มีอีกแล้ว
ก็ยังไม่แคว้นที่จะฝัน
แต่วันนี้มันเป็นฝันกลางวัน
เพราะว่าฉันฝันว่าได้เจอน่าเธฮ
ฝนตอนนี้ก็หยุดตกแล้ว
ฉันจึงแจวไปที่ตู่จดหมาย
แล้วก็สายตาหาจม.ที่มีลวดลาย
แลัวก็เจอจดหมายของเธอ
เปิดออกอ่านพาใจฉันนั้นสั่นสั่น
ก็มีรูปอยู่สองอันฉันก็รีปเปิด
เปิดไปแล้วโอ้ว้าว........สวยละเบิด
ขอบคุณที่ฟ้าส่งฉันให้เกิดมาเจอเธอ
11 ธันวาคม 2545 10:55 น.
คนเขียนกลอน
กี่วันแล้วที่รู้จัก
กี่วันแล้วที่คิดถึง
กี่วันแล้วที่ฉันรำพึง
กี่วันแล้วที่ฉันคิดถึงเธอ
กี่คืนแล้วที่ฉันนอนไม่หลับ
กี่วันแล้วที่เธฮโทรหา
กี่วันแล้วที่คิดถึงเธอตลอดมา
กี่วันแล้วน้า...ที่ฉันรักเธอ
9 ธันวาคม 2545 12:01 น.
คนเขียนกลอน
ไม่อยากเห็นเธออยู่กับเขา
ไม่อยากเห็นเราต้องเลิกกัน
ไม่อยากให้ความรักความผูกพันธ์
ไม่อยากให้มันต้องจบไป
ไม่อยากให้ใครมาใกล้เธอ
เพราะว่าเธอนั้นเป็นของฉัน
แต่ว่าวันนี้เธอนั้นไม่รักกัน
และเธอก็เป็นฝ่ายเดินจากฉันไป
ยังจำได้วันนั้นฉันบอกว่ารัก
เธอก็ว่ารักฉันที่เป็นฉันอยู่
แต่ตอนนี้เธอกับจากไปและไม่หันกลับมาดู
เหมือนโชมตรูไม่เคยมีใจให้กัน
รู้รึเปล่าว่าใครเค้ารักมากแค่ไหน
ทั้งความห่วงใยก็มีให้อยู่เสมอ
แต่เธอกับไปกับเค้าที่เพิ่งได้เจอ
ทำไม่เธอจึงได้ลาจากไป
รึว่าฉันคนนี้มันไม่ดีตรงไหน
เธอจึงไปแล้วไม่ย้อนคืนมาหา
อยากบอกยังรอเธอเสมอมา
เผื่อว่าเธอนั้นจะเปลี่ยนใจ
แต่เมื่อคืนเธอทำให้ฉันเจ็บ
เหมือนเอาเข็มเย็บผ้ามาทิ่มแทงใส่
มันเจ็บลึกที่สุดที่ขั่วหัวใจ
ขอให้เธอไปกับเขาและโชคดี
6 ธันวาคม 2545 19:09 น.
คนเขียนกลอน
จากขุนเขาลงมาสู่ท้องทะเล
จากนอนเปมาเป็นนอนเสื่อ
จากนั่งช้างมาเป็นนั่งเรือ
น่าเหลือเชื่อชืวิตของคนเรา
จากเขาสูงมาสู่ที่ไม่สูง
เราถูกจูงลงมาสู่ภาคใต้
ที่ที่มีท้องน้ำและหาดทราย
นี่คือจุดหมายการเดินของตัวเรา
เธออยู่สูงที่สุดของประเทศ
ฉันก็อยู่สุดเขตที่ใต้สุด
แต่หัวใจความรักยังไม่หยุด
แม้อยู่สุดขอบฟ้าที่ห่างกัน
3 ธันวาคม 2545 10:04 น.
คนเขียนกลอน
เพื่อนบางทีก็ที่หนึ่ง
เพื่อนบางทีก็ที่สอง
เพราะว่าเพื่อนก็มีคนที่เค้าจอง
แล้วเราก็เป็นที่สองของเพื่อนเหมือนกัน
ดังนั้นอยากเป็นที่หนึ่ง
จะได้ซึ้งกว่าเป้นที่สอง
ซึ่งซึ้งใจกว่ายามที่ฉันได้มอง
เวลาเราสองอยู่ด้วยกัน