5 กันยายน 2553 22:55 น.
คนสาธารณะ
๐๒๐๙๕๓
๏ สานกาย, กลึง..เกี่ยวรั้ง, กันพลั้งหลุด
แรงโน้มนุชเพลงหน่วงคืนห้วงหนาว
ในคืนมืดจันทร์มอดยังพรอดดาว
ยินเสียงผ่าวลมผ่อนกรุ่นร้อนเกิน
๏ หากแต่ฝนร่วงผายจากปลายฟ้า
ยังโอบกล่อมผืนนาครอบป่าเขิน
ทั่วลุ่มดอนแอ่งที่ทั้งมีเนิน
ก็ชุ่มเกินใจฝันที่หวั่นพอ
๏ คืนหนาวนอนฟังฝนที่หล่นพ่วง
ในโซ่บ่วงแรงบุกที่คลุกต่อ-
เพลงหวานแทรกเพลินรักที่ถักทอ
ยังร่ำห่อ, จนหับไม่หลับ..แล้ว
๏ อา..สายกาล เกี่ยวฝากเพื่ออยากฝ่า-
วงหรรษาภาพไล้ยังไม่แผ่ว
คงแต่ลึก โลมธาตุ ในวาดแนว
ลีลาแผ้ว ถางผากให้อยากชม
๏ ไหน..ระฆังเคาะยกให้ถกนับ
ไร้ผู้จับสำเนียงและเสียงขรม
หากมีแต่สายฝนช่วยหล่นพรม
พร้อมการบ่มเสียงอุ่นให้กรุ่นอวล
๏ สานกาย, ซบ..พอซับสำทับทุก-
อนู, ต่อ..ตั้งลุก..สนุกสรวล
ไร้รูปแบบ..รสพร่ำ..หลากสำนวน
ในคืนครวญ..ศัพท์หาย แห่ง..สายกาล
๐๐๒๖
๐๓๐๙๕๓
19 สิงหาคม 2553 21:10 น.
คนสาธารณะ
๏ หลาก..ร้อยคำถามไถ่ที่ไหลหลาก
หลาย..ถ้อยพอเลี่ยงฝากเพื่ออยากถาม
กับ..คำเกริ่น..ถกถ้อยที่ร้อยความ
ใจ..จึงบ่ามบุ่มบอกเพื่อตอกคำ-
๏ ถาม..เถิดถ้า..คำนิยาม จะถามไถ่
ถึงความนัย คราวปลื้ม ยามดื่มด่ำ
ด้วยแห่งพร่ำเพลินรสที่จดจำ
เป็นลำนำบอกเล่าเรื่องเก่าเติม-
๏ พลังไฟพอกอุ่นให้กรุ่นอีก
คงหลายผีก..รวมใฝ่ที่ไหลเพิ่ม
จากห้วงหาวหล่นหับมาจับเจิม
ช่วยแต้มเสริม ใจช่วงหลุดบ่วงลอย
๏ ฝากแต่ฝันตอนพร่ำแห่งคำเพ้อ
คงมึนเหม่อมองผ่านเหตุการณ์บ่อย-
บ้างปลิดปลอบเบี่ยงเป็นหลบเฟ้นคอย
จึงแต่พลอยเอ่ยพล่ามให้ถามมา
๏ ถึงเวลาทางลงเพื่อปลงปลด-
ทางลาดลดเลี้ยวชันก็ฟันฝ่า
ฝันเพียงร้อย ร่ำพจน์รจนา
ฝากกับสายลมปร่าที่ฝ้าฟาง
๏ หลาก..ความหวังเริ่มวาดที่หวาด,หว่าน
เพลงกลอนขานขับกล่อมมิยอมห่าง
ด้วยคำถามถกไถ่อย่าได้จาง
ไปจากหว่างใจหวั่น..ที่พรั่นพรำ ๚ะ๛
๑๖๒๗
๑๙๐๘๕๓
16 สิงหาคม 2553 00:59 น.
คนสาธารณะ
๒๒๓๔
๏ ฤา..แรงคำ..เพ้อครวญ..ที่ด่วนขับ-
เสียงพร่ำศัพท์ เพลงกานท์ประสานวิถี
เรียงแต่ร้อยบอกต่างบางวิธี
ณ แห่งที่เคยร่ำถิ่นพำเนา
๏ โปรดเอ่ยปากปล่อยถามในความลึก
ให้รู้สึกความหลังเมื่อครั้งเก่า
เก็บรอยกรุ่นอิ่มเกินที่เพลินเรา-
สองต่างเฝ้าเพลงชอบพร้อมตอบเติม
๏ ณ แห่งห้วงหนึ่งใจของใครนี้
รอคำถามถ้อยถี่เพื่อมีเสริม
เติมคำถาม,ตอบจะเพื่อประเดิม
ฝากแรงเพิ่มฝันหลักเข้าปักรอย-
๏ ทาง,เก่ากรุ เก็บฝันเมื่อวันก่อน
ที่ยังซ่อนใจอยากเข้าถากถอย
ถกเพลงถั่งโถมถึงตะลึงลอย-
ตาค้างปล่อยแรงสุดฝนหยุดพรำ
๏ อา...โลมฝนตกผ่านเมื่อกาลนั้น
เพลงสวรรค์โปรยปลื้มพาดื่มด่ำ
ฉากมืดทุมเสียงระทึกผนึกนำ
จากพลบค่ำจวบสางแสงพร่างโพลน
๏ ฤา...แต่รอ..ถามเกริ่น..จนเนิ่นหน่วง
แผ่วเสียงร่วง..แรงกร่อย..จนห้อยโหน
เพลินลมผ่าวยามมอบ..คำปลอบโยน
เพราะไหวโอนเอนกลับ..เพื่อรับคืน
๒๓๔๕
๑๔๐๘๕๓
หน้าส่วนตัว
1624
