6 กรกฎาคม 2553 23:37 น.

ทะเล กาม ....!






...ทะเลกาม...


( ๑ )

ไกลโพ้นแห่งมหานที
เรือแก่นจันทร์ดั้นวารีระล่องฝ่า
มรสุมกร้าวแฝงแรงมนต์ตรา
ให้เชี่ยวเร้าโดยกามา ชวนภิรมย์

ลิบลิบแลคลื่นหยอกฝั่งดอกโมก
เคลื่อนรอยโศกรอยเศร้ารุมเร้าข่ม
เดียวดายฝ่าห้วงฝันอันตรอมตรม
ล่องทะเลอารมณ์ ข้ามคืนวัน

วับวับเพียงตะเกียงดาวพราวแสงเรื่อ
เจ้าล่องเรือมาจากฝากไหนนั่น
แลบรรทุกใดมาสารพัน
จะนำมาแบ่งปันหรือขายค้า


( ๒ )

ในลำเรือตัณหาข้าบรรทุก
อุปกรณ์แห่งสุขแสวงหา
ระล่องเร่กลางทะเลแห่งมายา
หมายล่วงมาถึงถิ่นแผ่นดินทอง

มาเถิดท่านผู้นิยมผู้ชมชอบ
ความภิรมย์จักนอบใคร่สนอง
เร่เข้ามาเถิดมาจับแลมาจอง
ในสิ่งปองสิ่งหมายอันรายเรียง

นั่นก็ดีนี่ก็งามตามแต่เลือก
กระสันต์เสือกแห่งใจหรือไหวเลี่ยง
ห้วงราตรีดั่งมนต์ดำร่ายจำเรียง
ทุกสิ่งเพียงผ่านแสวงโดยแรงใจ

ในลำเรือตัณหาข้าบรรทุก
อุปกรณ์แห่งความสุขและความใคร่
อวิชชาลำพองกองนั้นไง
เลือกเอาไปเถอะนายขายไม่แพง

แม้นเลือกได้สมใจจักไปต่อ
มีคนรอมากมายสุดปลายแสง
ด้วยสินค้าเลิศล้ำการสำแดง
คนต่างแย่งจับจองสนองพา


( ๓ )

ไกลโพ้นแห่งมหานที
เรือแก่นจันทร์ดั้นวารีระล่องฝ่า
ไร้จุดหมายปลายฝันจากมรรคา
เขาบรรทุกอวิชชามาเต็มลำ

ช้าก่อนจะขึ้นท่าวานิชหนุ่ม
จะหลงลุ่มใดปลื้มใจดื่มด่ำ
ณ ฟากฝั่งแห่งนี้มีแต่ธรรม
คอยชี้นำชาวชนในหนทาง

สินค้าเจ้าเรามิปอง .. !
เพราะครรลองแห่งธรรมเรานำสร้าง
ผิดแต่เจ้าผู้เร่ลอยมิปล่อยวาง
เถอะอัปปางเมื่อไรคงได้รู้

จงไปเถิดท่านพ่อค้า
ชนมืดบอดในชีวาคงรออยู่
ท่ามทะเลมายาไร้ตาดู
ทิศทางผู้ลุ่มหลงคงอีกไกล
........................
โดยคำ  ลานเทวา