26 กรกฎาคม 2551 21:06 น.
ลานเทวา
ปรารถนาเพียงใจจะไหวชื่น
ผ่านล่วงคืนบันเทิงเริงสนาน
เล่นสนุกซุกซ่อนตะกอนกาล
ประดับทิพย์จักรวาลฝันมายา
ไปเถอะไปอิ่มเอมเปรมชีวิต
ไปสถิตฝันลวงความห่วงหา
วาดทุกสิ่งทุกอย่างพรางดวงตา
แล้วโอบกอดกาลเวลาอันผ่านเลย
ฟังเถอะฟังคนเขลาผู้เล่าขาน
อยู่ท่ามรัตติกาลเอื้อนเอ่ย
โสมมสุขปลุกซ่านใดปานเปรย
ความคุ้นชินถวิลเชยชื่นสันดาน
เริงรอยยิ้มพริ้มพรายกระสายกระสัน
คีตกามรำพันพร่ำพลิ้วผ่าน
มอบหัวใจกำซาบไปกราบกราน
มนต์สามานย์อันร้อยร่ายจากสายลม
ซึ้งปานซึ้งตรึงซ่านผันผ่านซึ้ง
โลมรำพึงปลอบปลุกรอยสุขสม
ก็สิ้นห่วงรำพันอันตรอมตรม
ดิ่งใจจมสเน่หามารยากาม
................................
โดยคำ ลานเทวา
25 กรกฎาคม 2551 08:09 น.
ลานเทวา
กี่ครั้งหนวนว่ายตายแล้วเกิด
กี่กำเนิดในหนวนยะถา
กี่ศพซากชีวีกี่น้ำตา
ต้องผันผ่านกี่เพลาจึงรู้รัก
กี่อำนาจบาตรใหญ่ใช้อำนาจ
กี่คนโง่คนฉลาดได้รู้จัก
กี่ความเป็นความตายมาทายทัก
อีกกี่ศพจึงจะพักสงบใจ
กี่บทเรียนไม่เคยย้ำความสำนึก
กี่หนศึกความเขลาอันเผาไหม้
กี่ครั้งแล้วที่พี่น้องเหล่าผองไทย
ต้องฆ่ากันเพื่อใครก็ไม่รู้.... ?
กี่รอยเลือดความจริงทิ้งเป็นคราบ
กี่รอยบาปจารึกเห็นความเป็นอยู่
กี่อำนาจทรามเทิดการเชิดชู
กี่ชั่วครูผิดเห็นไม่เป็นธรรม
กี่น้ำตาโศกเศร้ากี่เถ้าถ่าน
แลอีกกี่ตำนานจะตอกย้ำ
กี่ศพไทยฆ่าไทยใคร่ก่อกรรม
จึงจะล่วงพ้นระยำการเมืองไทย
ยังแต่เสียงสดุดีแห่งปีศาจ
ผู้เริงทรามอำนาจความยิ่งใหญ่
ยังแต่ความผยองลำพองใจ
อยู่กับความบรรลัยของบ้านเมือง
..................
โดยคำ ลานเทวา
23 กรกฎาคม 2551 16:21 น.
ลานเทวา
สวยสดงดงามคือความตาย
จินตนาการสุดท้ายแห่งอักษร
โลกจะจารบทร่ำคำอาวรณ์
ฝากกุศลใดจรนำพาไป
สู่วิเวกกระยาหงัน
เสวยสุขนิรันดร์ ณ ภพไหน
หากที่นั่นมีโทรฯทางไกล
โปรดช่วยส่งข่าวหัวใจบทกวี
แลว่าเวิ้งใดจะไปสู่
สุขใจกว่าอดสูโลกใบนี้
วานช่วยเมตตาตัวข้าที
พรากเอาไปเถอะชีวีอันบัดซบ
แม้นเหลือแต่วิญญาณ
ข้าจะร่ายกลอนกานท์กล่อมซากศพ
วรรณกรรมความตายสัมปรายภพ
ถ่ายทอดคำมิรู้จบจินตนา
มาเถิดวิญญาณเสรี
สู่บทนิพนธ์กวีอันไร้ค่า
จะขับเห่เล่ห์ย้อมกล่อมมายา
สดุดีเมธาแห่งธุลี
ด้วยหยาดน้ำตาและสายเลือด
อันมิเคยแห้งเหือดจากวิถี
ข้าจะเคี่ยวแทนหมึกตรึกวจี
เขียนกวีแผ่วโผยอยู่โดยใจ
แม้นจะสิ้นวิญญาณสุดท้าย
เจตสิกมะลายสู่ภพใหม่
โดยคำข้าจะแจ้งทุกแห่งไป
เยี่ยงทาสผู้รับใช้ถ้อยกวี
...........................
โดยคำ ลานเทวา
21 กรกฎาคม 2551 12:28 น.
ลานเทวา
พ่อจ๋า .. แม่ไปไหน ?
แลทำไมมีแต่พ่อลูกพ้อหา
กี่หนครั้งหลับตื่นสะอื้นมา
เหม่อไม่เห็นมารดาเหมือนดั่งใคร
ลูกเอย .. ว่าลูกรัก !
แผ่วสายลมทายทักดอกไม้ไหว
โลกยังมีความพลัดพรากจากกันไกล
สักวันลูกจะเข้าใจการจากลา
แม่เจ้า อยู่ที่ดาวดวงนั้น ....
ยามหลับฝันเจ้าจงวาดปรารถนา
อธิษฐานเอาเถิดเจ้าลูกยา
ยามพริ้มหลับนัยน์ตาจักอุ่นไอ
แม่เจ้าจะโอบกอด ...
ด้วยอุ่นอ้อมอยู่ตลอดมิไปไหน
ทุกยามที่เจ้าหลับตาฝันหาใด
แม่จะอยู่เคียงใจนิจนิรันดร์
แม้นราตรีจะเลยล่วง
แม่ยังห่วงยังเฝ้าเจ้าจอมขวัญ
ในทุกยามเวลาทิวาวัน
ผีเสื้องามตัวนั้นจะโบยบิน
ลูกเอย วันที่โลกสดใส ...
งามดวงดอกพฤกษ์ไพรขจรกลิ่น
รัญจวนแห่งพฤกษาระรวยริน
แผ่วเพลงพิณสายลมจะพรมไกว
แม่เจ้าจักโบยบินคืนถิ่นรัก
มาทายทักมวลมาลีที่สดใส
นั่นไงลูกผีเสื้อตัวนั้นไง
งามปีกบางกางไกวอ่อนหวานนัก
ลูกเอย เจ้าดั่งดวงดอกไม้ ...
ผลิบานกลีบสดใสโลกประจักษ์
แม่จะมาพร้อมปีกงามแห่งความรัก
ให้เจ้าอุ่นหนุนตักหลับฝันดี
พ่อจ๋า ! ผีเสื้อตัวนั้นบินมาอีกแล้ว...
ตาใสแป๋วจ้องมาหาหนูนี่
เหมือนแววตาของใครดูในที
พ่อจ๋า พ่อดูซี แม่บินมาอีกแล้ว ... !
...................
โดยคำ ลานเทวา
โลกเอย บางครั้งความเงียบ และน้ำตา ก็คือคำตอบดีๆ นี่เอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1156
