21 เมษายน 2554 01:18 น.
ลานเทวา
ปลดเปลี่ยวโลกกำหนัด บำบัดท่วง
ปล่อยเปลือยห้วงร้าวหม่น ก้าวพ้นผ่าน
สัมผัสแห่งตัณหา ราตรีกาล
ช่างยาวนานเกินใจ จะไหวรับ
..................
โดยคำ ลานเทวา
20 เมษายน 2554 17:45 น.
ลานเทวา
.
.
เราไม่รู้อะไรเลย หรือไรเล่า
กี่ทุกข์ทนหม่นเศร้า เราไม่รู้
กี่พลั้งผิดคิดเห็น ใดเป็นครู
เราทนดูกี่พลั้งพลาด อนาถนัย
เราได้อะไร จากซากปรักหักพัง
เราได้อะไรจากความชิงชัง ที่ก่อไว้
ถามกี่ครั้งเหมือนเก่า เราได้อะไร
จากร่องรอยอันหมองไหม้ ของแผ่นดิน
เราไม่รู้สึกอะไรเลย หรือไรเล่า
บทเรียนเก่าพอได้ปลื้ม ก็ลืมสิ้น
ไร้สำนึกตรึกหา เพราะชาชิน
กับโสมมมลทิน ในสันดาน
เราได้อะไร จากอะไรที่ไหนเล่า
ดูแต่ความโศกเศร้า สันนิฐาน
สรรพสิ่งมอบไว้กับวัยวาร
ก่อนจะอันตรธาน อย่างปวดร้าว
อะไรเล่าที่เราได้ จากความแตกแยก
ความรู้สึกแปลกแปลก ตะโกนกล่าว
ความชิงชังรั้งเห็น เป็นเรื่องราว
ความโกรธเกลียดช่างเนิ่นยาว ในหัวใจ
เราไม่รู้อะไรเลย หรือไรเล่า
ความเป็นคนหม่นเศร้า ขนาดไหน
สามัญแห่งสำนึก ตรึกสิ่งใด
ความเป็นคนความเป็นไทย หรือสิ้นแล้ว
........................
โดยคำ ลานเทวา
17 มีนาคม 2554 15:31 น.
ลานเทวา
.
แต่ละภาพ แต่ละภาพ ให้ทราบรู้
กี่ตาดูก็ดูว่า น้ำตาไหล
แต่ละบ้านแต่ละเรือน สะเทือนใจ
เขาจะอยู่กันอย่างไร หนอยามนี้
เมื่อทุกสิ่งทิ้งเห็นไว้เป็นซาก
หมื่นศพเศร้าเล่าฝาก ไปทุกที่
ความอาดูรหม่นร้าว ท่ามข่าวมี
โอ้ ธรรมชาติไม่ปรานี มนุษย์แล้ว
แต่ละภาพ แต่ละภาพ อันทราบรู้
ให้หมองหม่นทุกอณู ที่ผ่านแผ่ว
ภาพโหดร้ายกลืนกิน สิ้นหนอแนว
โลกมิอาจคลาดแคล้ว หายนะ
เหมือนภาพหนึ่งไม่นาน ที่บ้านฉัน
ความรู้สึกเดียวกันทุกขณะ
หลังแรงคลื่นหื่นโหมถาโถมชะ
กวาดทุกสิ่งราบละ จากเราไป
จึงแต่ละภาพ แต่ละภาพ กำซาบเศร้า
ความสูญเสียบอกเล่า เราเห็นไหม
ท่ามเศษซากและน้ำตา อาทิตย์อุทัย
แลมิต่างน้ำตาที่ไหล จากใจเรา
เถอะ กำลังใจมอบฝาก ลบซากเกลื่อน
แด่เพื่อนร่วมโลก ผู้โศกเศร้า
ดับอาดูรหม่นไหม้ ให้จางเบา
ร่วมเยียวยาเพื่อบรรเทา ความสูญเสีย
.......................
โดยคำ ลานเทวา
14 มีนาคม 2554 18:13 น.
ลานเทวา
.
.
ปลดเปลื้องเถิดความห่วงหา อนาทร
จากหุบห้วงสัญจร อันอ่อนล้า
เหม่อผ่านยุคสมัย นัยน์แววตา
กร้านรอยยิ้มชรา ร้าวรำพึง
จากเช่นนี้ เช่นนั้นอยู่วันค่ำ
เดียวดายโลกโศกร่ำ ปานประหนึ่ง
ไหวรู้สึกลึกล้ำ บางคำนึง
บ่งตรมตรึง ชีวาดังสาใจ
เพียงรอยยิ้ม ของความเศร้า
แย้มบอกเล่า ครรลองอันหมองไหม้
ฝากเจ็บทนเจ็บจำ บอบช้ำใน
มอบแด่เธอผู้ห่างไกล วัน เดือน ปี
ก่อนเคลื่อนความคุ้นเคย ระเหยหาย
เป็นภาพเลือนสุดท้าย ปลายวิถี
สิ้นสุดคำบอกเล่า อันเรามี
ดังสิ้นสมประดี สรรพางค์
ขอเป็นเจ็บสุดท้าย บั้นปลายนี้
สิ้นสุดตรงไมตรี ที่เหินห่าง
ความอบอุ่นอันใด ในแรมทาง
ปล่อยมันจาง บางเบาทุกเงาไป
เถอะ ความตาย สหายข้า
มิหวังหรอกโลกหน้า พบกันใหม่
เมื่อโลกนี้ต่างหน ต่างคน ใคร
ต่างหมดสิ้นเยื่อใย สิ้นไร้รัก
.............................
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
.
. 
2403
