5 เมษายน 2551 12:40 น.

... เรี่ยวแรง แห่ง วัยหนุ่ม ..... !

( ๑ ) 

เจ้าอาจเปรียวโดยเรี่ยวแรงแห่งวัยหนุ่ม

แลกระชุ่มกระชวยด้วยแรงใฝ่

เจ้าอาจเหลิงทระนงหลงวันวัย

ฉกชิงเชี่ยวเปลี่ยวในเชิงฉกรรจ์

 


ผิสิ้นกาลสิ้นฝันวันมอดเชื้อ

เรี่ยวแรงใดสิเหลือมาเสกสรรค์

ความหักเหสารเพสารพัน

แปรเปลี่ยนกันมิเว้นว่างบนทางใจ

 





มันเปล่าดายคล้ายชีวินจะสิ้นค่า

กาลเวลาพิสูจณ์เห็นเป็นไฉน

ก็แค่ผ่านมาเยือนแล้วเลือนไป

หวังสิ่งใดแจ่มชัดในอัตตา

 

 


( ๒ )

นัยยะแห่งบริบท

ร่ายปรากฏในแรงแสวงหา

จากหนึ่งผู้ต้อยต่ำธรรมดา

เสกสรรค์หนมรรคาโดยชีวิต

 


ในครึ่งทางครึ่งคนอันวนย่ำ

ผ่านสูงต่ำร้อนเย็นเห็นถูกผิด

สัมผัสชั่วสัมผัสงามในความคิด

บ้างวิจิตรบ้างโสมมผสมพา

 


ในบางอย่างบางอยากอันหลากล้น

หรืออาจทนตัวสั่นด้วยตัณหา

ในบางสุขบางสิ่งแอบอิงมา

หรือทอดทิ้งด้วยชีวาปลดปล่อยวาง

 


จักเอาแก่นเอาเปลือกเลือกกระพี้

เหลียวหันมองวิถีอันเหินห่าง

ทุกสิ่งยังแจ่มเพริดบรรเจิดทาง

รอยทำสร้างบ่งชี้หนที่เดิน

 


เจ้าอาจเปรียวด้วยเรี่ยวแรงแห่งวัยหนุ่ม

หวังเททุ่มอันใดให้สรรเสริญ

เจ้าอาจหลงวัยวันอันเพลิดเพลิน

แต่งฝันวาดขาดเกินด้วยหัวใจ

 

 


( ๓ )

โลกมิอาจบอกกล่าว

บางเรื่องราวเร้นรู้สู่หนไหน

ความรู้สึกลึกเร้นเห็นภายใน

ลึกลึกหยั่งลงไปย่อมคุ้นชิน

 


โดยเรี่ยวแรงแสวงหา

ไปกับกาลเวลาอันบ้าบิ่น

ฉกรรจ์วัยเจ้าเผ่นโผยดั่งโบยบิน

ไปในทุกแดนดินแห่งความฝัน

 


ด้วยปรารถนาแห่งใจปอง

ในถ้วนทุกครรลองหรือไหวหวั่น

มิว่าจะสูงสุดหรือสามัญ

มุ่งโดยแรงประจัญผจญพบ

 


จนสุดเรี่ยวสุดแรงแห่งวัยหนุ่ม

ข้าซุกตัวอยู่ในมุมอันสงบ

บรรยายสรรพสิ่งอันเร้ารบ

ก่อนสิ้นจบความฝันวันเวลา

 


แลเฝ้ารอว่าวันหนึ่ง

เจ้าคงจะมาถึงสิ่งที่ค้นหา

ทิ้งเบื้องหลังรอยสุขโศกโชคชะตา

บอกเจ้าเหยียบย่ำมันมาหมดสิ้นแล้ว

 


-------------------

โดยคำ  ลานเทวา

997

love

comment

31 มีนาคม 2551 17:30 น.

.... น ร ก .... !!!!!!

ลานเทวา

ไม่มีใครเห็นใครใสพิสุทธิ์

ในยุคที่มนุษย์ต่างไขว่คว้า

ไม่มีใครไหนพร้อมยอมลดลา

ต่างบีฑาเผ่นโผยโดยกำลัง

ไม่มีใครเห็นใครด้วยใจดอก

ในยุคที่การกลับกลอกนั้นเกินหยั่ง

ไม่มีใครไหนพร้อมจะยอมฟัง

อย่างจริงจังจริงใจในลำเค็ญ

จึงแลทรามมิพ้นทราม

ประหนึ่งความดียากจะฝากเห็น

ชอบธรรมใดไหนสร้างที่อ้างเป็น

ล้วนโดดเด่นความอุบาทว์สุดคาดคิด

ไม่มีมีใครเห็นใครดีงามดอก

ในยุคสมัยลวงหลอกดัดจริต

ไม่มีใครยอมใครในชีวิต

ศัตรูมิตรเหมือนกันแค่ผันแปร

ไม่มีใครมองใครบริสุทธิ์

จึงไม่มีใครผ่องผุดมาเผื่อแผ่

ไม่มีความจริงใจไหนเหลียวแล

โลกแท้แท้จึงเป็น ...... เช่นนรก !

--------------------

ลานเทวา

1055

love

comment

31 มีนาคม 2551 17:21 น.

..... ร่องรอยแห่งสายลม ....

ลานเทวา

ดังร่องรอยแห่งสายลม

ที่พร่างพรมเหน็บหนาวอันร้าวไหว

ทิ้งร่องรอยแผ่วพลิ้วผ่านผิวใจ

ยะเยือกนั้นกำซาบในห้วงตราตรึง





มรรคา

อันเลยลาลับล่วงมาช่วงหนึ่ง

ฝากร่องรอยสุขไว้ในรำพึง

ฝากทุกข์ย้ำคำนึงอันปวดร้าว





บาดแผลในสำนึก

ระบมลึกเร้นใจเกินไหวกล่าว

ชีวิตต่างรู้กาลผ่านเรื่องราว

มิอาจเก็บร้อนหนาวที่พบพาน




ในรอยทางอันต่างมา

เราทิ้งซากฝากชีวากับเถ้าถ่าน

ดีชั่วใดสรรค์ในวันวาร

ทิ้งร่องรอยสันดานบ่งโลกไว้




--------------------

โดยคำ ลานเทวา

1004

love

comment

30 มีนาคม 2551 21:38 น.