6 มิถุนายน 2551 13:15 น.
ลานเทวา
( ชีวิต อย่าสิ้นกำลังใจ )
รัตติกาลจะผ่านคล้อย
ละอองน้อยแววมณีหยาดสีสรรค์
ระยับคืนเหน็บหนาวพราวอรัญ
เปลี่ยวเรไรรำพันเพ้อราตรี
ละอองชื่นโปรยปรายอยู่พรายพร่าง
ม่านแพรจันทร์นวลกระจ่างจะจางคลี่
สะท้อนงามไหมฟ้าศิวามณี
ลงไล้แตะมวลมาลีและพฤกษ์ไพร
พลิ้วตามสายลมไกวอ่อนไหววาด
สะท้อนหยาดละอองงามผ่องใส
ดังเพชรงามกลิ้งเคลื่อนบนเรือนใบ
แล้วรินไหลหยาดชื่นลงรื่นดิน
ดอกเอย ดอกน้ำค้าง
จะพรมพร่างไปทั่วแคว้นแดนถิ่น
ชื่นราตรีแผ่วโผยระโรยริน
โลมไล้สรรพชีวินเอื้ออาทร
แม้นสิ้นแสงมืดมิดชีวิตเจ้า
ใช่สิ้นเงาปลอบขวัญอันโอนอ่อน
ชื่นราตรีดาวพร่างน้ำค้างจร
ชื่นชีวันไหววอนกำลังใจ
...............................
โดยคำ ลานเทวา
31 พฤษภาคม 2551 23:12 น.
ลานเทวา
ก่อนจะเคลื่อนเลือนจางแล้วร้างลับ
ใจจะซับซ่านซึ้งไปถึงไหน
กว่าจะรู้จะเห็นประเด็นนัย
ก็สิ้นแล้วสายใยสายสัมพันธ์
กว่างดงามความจริงจะปรากฏ
บางสิ่งก็เลือนลดไปจากฝัน
เก็บร้าวโลกขมขื่นมายืนยัน
ในร่องรอยจาบัลย์แห่งชีวา
กว่าสำนึกจะตรึกชัดถึงสัจจะ
ต้องผลัดแพ้ผลัดชนะแสวงหา
เข้ากำหนดวิถีตีราคา
เป็นรูปเงาเป็นมายาอันเป็นไป
ก่อนจะเคลื่อนเลือนจางแล้วร้างลับ
โลกก็ซับกำซาบในวาบไหว
เราต่างซึ้งถึงทางอันกว้างไกล
เหมือนเข้าใจกับบางสิ่งอันจริงแท้
เถอะ ผู้เฝ้ารอการเยียวยา
โดยเสี้ยวกาลเวลาอันเผื่อแผ่
นานเท่าไรที่เราไม่เหลียวแล
โลกผันแปรสู่หนใดก็ไม่รู้
.......................
โดยคำ ลานเทวา
26 พฤษภาคม 2551 18:19 น.
ลานเทวา
ยุติธรรมใดไหนเล่าที่เจ้าเพรียก
อำนาจใดสำเหนียกการใฝ่หา
กี่หนครั้งพังพายเป็นตายมา
ทั้งหยดเลือดและน้ำตาเป็นของใคร
กี่ศพซากฝากย้ำมิสำนึก
แม้นเศษเสี้ยวตะกอนผลึกก็หาไม่
กี่ภาพความปวดร้าวหนาวหัวใจ
สิ้นสุดลงตรงไทยฆ่ากันเอง
อำนาจเงินโปรยหว่านสะท้านภพ
อำนาจธรรมอันสงบโดนข่มเหง
ทุรชาติแห่งคนชั่วหรือกลัวเกรง
ต่างละเลงถึงเลือดเนื้อถามเพื่อใคร
เพื่อความดีความงามความสำเร็จ
เพื่อบำเหน็จชาวประชาก็หาไม่
กี่ครั้งเสียงเพรียกร้องดังก้องไป
ถามสวรรค์ชั้นใดสิรับรู้
กี่ชีวิตรบมาค่อนชีวิต
บางชีวิตพลีร่างกระจ่างอยู่
บางชีวิตหยัดยืนโลกชื่นชู
บางชีวิตบางผู้ยังโสมม
ยุติธรรมใดไหนเล่าที่เจ้าเพรียก
อำนาจใดสำเหนียกใจร้าวข่ม
กี่หนครั้งความตายดั่งสายลม
กี่น้ำตาทุกข์ระทมเป็นของใคร
................................
โดยคำ ลานเทวา
21 พฤษภาคม 2551 20:23 น.
ลานเทวา
ย่ำไปบนลาภยศชื่อเสียง
แผ่วเบาเพียงก้าวใจล่วงพ้นผ่าน
ปลดเปลื้องคืนวันพันธนาการ
ดังปลดปล่อยวิญญาณเดียวดาย
โอ้ ! เวนยชาติทั้งปวง
แลเถิดบ่วงอันรัดรึงตรึงสาย
เทิดอธรรมคัมภีร์แห่งอบาย
ลุ่มหลงอยู่ทุกพายปุถุชน
ฟังเถอะ ฟังข้าจากภายใน
หยุดโต้ตอบสักเสี้ยวใจเถิดเหตุผล
ในรู้เห็นบำเพ็ญแค่เพื่อตน
ธรรมมิแท้หรืออดทนสภาวะ
ผู้มิรู้ข้อบกพร่องย่อมโง่เขลา
ลุ่มหลงเงามรรคาสารัตถะ
มหาธรรมใดเล่าเจ้าชำระ
เศษขยะใหม่เก่า ณ เหง้าใจ
จงรู้ที่จะปล่อยวาง
เพื่อกระจ่างความเป็นจริงอันยิ่งใหญ่
ความน่ากลัวแห่งศัตรูใดใด
ยังมิเท่าบางสิ่งในตัวตนเรา
ดูเถิด มิตรสหายแห่งวัฏฏะ
ผู้เฝ้ารอการชำระความโง่เขลา
สิ่งใดเร้นเย็นร้อนสะท้อนเงา
บนร่องรอยเก่าเก่าของจิตใจ
..........................
โดยคำ ลานเทวา
18 พฤษภาคม 2551 20:43 น.
ลานเทวา
กลางมหานทีสีน้ำผึ้ง
ข้ากับหนึ่งนาวาจักฝ่าล่อง
มุ่งหมายสู่บุรีฝั่งสีทอง
ท่ามกลางแรงคะนองแห่งฝนฟ้า
ลิบลิบไกลโพ้นตาแลหาฝั่ง
ทิศแสงดาวพราวหวังนำค้นหา
แรมคืนเปลี่ยวเชี่ยวลมอันพรมพา
วังเวงลำนาวาล่องเดียวดาย
ปรารถนาเทียบยังฝั่งดอกโมก
ทิ้งเบื้องหลังทะเลโศกกระแสสาย
รอเรืองฟ้ารุ่งผ่องฝันพรรณราย
หม่นราตรีจักคลายทมึนเงา
ยุติการร่อนเร่วันเวลา
สู่ฟากฝั่งมรรคาแลขุนเขา
หวังสงบแห่งคืนวันจักบรรเทา
ความมัวเมาอันเร้นร่ายอยู่ภายใน
.........................
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1930
