4 ธันวาคม 2551 16:08 น.
ลานเทวา
พราวหยดชื้นน้ำค้างจะแตะแต้ม
เป็นหยาดเพชรเก็จแซมแสงจันทร์ฉาย
แผ่วเพลงขลุ่ยวังเวงบรรเลงพราย
กล่อมเห่โลกเดียวดายทุกอณู
หลับใหลเถิดความห่วงหา
ซ่อนนัยน์ตาโศกสลดยามอดสู
เย็นสายลมอ้างว้างจะพร่างพรู
เป็นความหนาวกราวกรูสะท้านใจ
ฤาจักเปลื้องห้วงเหงาอันเปล่าเปลี่ยว
ฝ่ากระแสทรามเชี่ยวมาห่มใคร่
ก่อนหุบห้วงเสน่หานิราลัย
เถอะ โอบกอดโลกละไมอุ่นชีวา
คราบหวานของน้ำผึ้งพระจันทร์
จะโลมฝันที่วาดปรารถนา
ให้เจ้าล่วงว้าเหว่โลกเอกา
อยู่ในห้วงนิทราอันภิรมย์
หลับเถิดจงหลับฝัน
สู่ห้วงนิจนิรันดร์แห่งสุขสม
ลืมเหน็บหนาวอ้างว้างที่พร่างพรม
หลับใหลจากความระทมในชีวิต
ฝันเจ้าจะข่มข้าม
สิ่งชั่วร้ายเลวทรามวิปริต
ลำนำแห่งความจริงจากมิ่งมิตร
จะบอกทิศบอกทางกระจ่างใจ
เพื่องดงามแห่งฝันในวันพรุ่ง
แสงตะวันจักจรุงชีวิตใหม่
วิถีอันทอถักจักอำไพ
ให้คนกล้าก้าวไปถึงสิ่งหวัง
โดยคำ ลานเทวา
3 ธันวาคม 2551 10:22 น.
ลานเทวา
ไม่มีเสียงบทสวดวิงวอนใดใด
คำถามทุกลมใจหรือปรารถนา
ควันธูปเคลื่อนคลี่จางบางตา
อบอวลห้วงวิญญาณ์กำซาบซ่าน
จุดจบของความจริงแจ้งแจ่มชัด
เมื่อมัจจุราชผู้ซื่อสัตย์ก้าวล่วงผ่าน
ปลายทางเรื่องราวของวันวาร
จบทุกสิ่งโดยกาลอันกลืนกิน
เหมือนละครฉากสุดท้าย
ที่มาพร้อมความเดียวดายไม่รู้สิ้น
บางบทสนทนายังแว่วได้ยิน
บางความรู้สึกอันคุ้นชินยังหวนรู้
สิ่งบางสิ่งยังทิ้งค้าง
ไว้กับความอ้างว้างที่เป็นอยู่
ปล่อยภวังค์หม่นเศร้าให้เฝ้าดู
ภาพเรื่องราวหนึ่งผู้พรากจากลา
แลบทสวดวิงวอนบทใดเล่า
พอดับเศร้าโศกหม่นจักค้นหา
ยามพระธรรมเหน็บหนาวภาวนา
บนความธรรมดาที่น่าใจหาย
โดยคำ ลานเทวา
30 ตุลาคม 2551 17:01 น.
ลานเทวา
เร่ซมซานซากชีวานี้มาสู่
หวังโลกรู้ดวงแดผู้แพ้พ่าย
ฝันพะนอล้อเล่นความเป็นตาย
ฝืนชะตาเดียวดายบนเส้นทาง
คุยกับตัวเองอยู่บ่อยบ่อย
เคลื่อนอารมณ์ล่องลอยอยู่ระหว่าง
ห้วงความฝันความจริงสิ่งอำพราง
และร่องรอยจางจางของหัวใจ
นิรนามบนเส้นทาง
ปลดปล่อยวางชีวินดั่งสิ้นไร้
แลสิ่งวาดปรารถนามรรคาใด
มีค่าให้เสพสมภิรมย์ภักดิ์
ผิดแต่ห้วงดาวเดือนที่เกลื่อนฟ้า
ปรารถนาใดสู่หรือรู้จัก
บนเศษซากงมงายที่ทายทัก
งดงามแห่งความรักกระไรแล
ห่วงพันธะอันใดจะให้มี
ฤาหมายเปลื้องซากชีวีก็แล้วแต่
ใคร่เสนอสนองครรลองแด
บอกเบื่อแล้วความผันแปรโชคชะตา
จึงซมซานซากชีวานี้มาสู่
หวังโลกรู้ความผกผันแห่งตัณหา
ใช้ชีวิตล้อเล่นความเป็นมา
บนมรรคาจรจัดโลกบัดซบ
..
โดยคำ ลานเทวา
15 ตุลาคม 2551 21:46 น.
ลานเทวา
ขุ่นตะกอนวิถีธุลีธาตุ
สำนึกสาดใดสบมิพบแสง
เศษภวังค์หม่นย้ำไร้สำแดง
โลกเปลี่ยนแปลงมารยาสาธยาย
ขุ่นนัยน์ตาฝ้ามัวไปทั่วทิศ
เราก็หนึ่งชีวิตในหลากหลาย
อัตคัดลำเค็ญความเป็นตาย
ซุกเร้นใจงมงายเร่ชีวิต
อยู่บนโลกกลมกลวงลวงตา
เสพมารยาสารพัดดัดจริต
โดยไมตรีฉาบทาเคลือบยาพิษ
ใส่หน้ากากเป็นมิตรประทังใจ
โอ้ ! ปรากฏการณ์
โลกสามานย์เบือนบิดชีวิตใคร่
เราหนึ่งผู้ปวดร้าวเหน็บหนาวใน
กับห้วงการณ์อันเป็นไปแห่งมรรคา
ขุ่นตะกอนวิถีธุลีธาตุ
สำนึกสาดชีวินเหมือนบิ่นบ้า
เศษรำพึงตรึงซากฝากชีวา
หนาวอารมณ์ อนิจจา ความเป็นไป
..
โดยคำ ลานเทวา
13 ตุลาคม 2551 15:54 น.
ลานเทวา
โอ้ ชีวา
ปรารถนาใดเล่าที่เฝ้าเพรียก
ถามชั่วดีใดย้ำโลกสำเหนียก
ใคร่ตะเกียกตะกายอยู่รายวัน
โอ้ สาไถย
โลกเป็นไปอย่างสุ่มเสี่ยงอยู่เยี่ยงนั้น
โดยมารยาสารพัดสารพัน
ดัดจริตชีวิตกันด้วยชีวิต
โอ้ วิถีโลกขี้เรื้อน
งามตอแหลผันแปรเกลื่อนแล้วใจจิต
วิไลโลกโสภาเคลือบยาพิษ
สวมหน้ากากแห่งมิตรเข้าทักทาย
โอ้ ผู้คน
สาละวนดีทรามเพียงความหมาย
แลคุณค่าใดเร้นความเป็นตาย
เกียรติกามกินลิ้นร่ายระเริงโลก
โอ้ ความเป็นไป
ช่างละเมียดละไมอุปโลกน์
เร้นดำรินิรนามทรามโสโครก
บริโภคสามานย์กาลเวลา
โอ้ ดัดจริต
งามชีวิตเสกสรรโดยตัณหา
กระบวนใจใดย้ำหรือนำพา
ต่างร่ายเริงชีวา ดัดจริต
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
2517
