9 มกราคม 2553 18:45 น.

วาด ควัน .... !

.

.

.

คงเป็นภาพเลือนราง ที่จางหาย
แลไร้ค่าและความหมาย ไปทุกส่วน
ดังสายลมพัดเพ ใจเรรวน
แผ่วผ่านฝันรัญจวน เพียงครู่ยาม

ล่วงกำซาบ ปลาบปลื้มการดื่มด่ำ
ซ่านกระหน่ำใจสู่ อณูหวาม
เร้นห่วงหาอารมณ์ นิรนาม
มโนภาพงดงาม เป็นความรัก

ละลิ่วล่องครรลองไร้ ไปทุกทิศ
เปลื้องชีวิตทุกห้วง ครุ่นตวงตัก
อยู่แต่ความโหยหา สามิภักดิ์
กับความหมายที่ทายทัก และมอบปัน

ถามเธอเขาเราใคร ไม่อาจรู้
เผินตาดูเพียงภาพ กำซาบฝัน
ล่องลอยในเลอะเลือน ปี เดือน วัน
ฝากสัมพันธ์เคลื่อนคล้อย รอยจางจาง

ไม่ทันคว้าเอาไว้ในอ้อมกอด
ประโลมฝันมืดบอด คลายอ้างว้าง
ไม่ทันเอื้ออุ่นมอบ ใจบอบบาง
ก็เลือนรางลับฝัน ไร้มรรคา

ภาพเธองามความฝัน ควันบุหรี่
อ้อยอิ่งความจริงที่ ไม่อาจคว้า
ดอกไม้งาม งามซ่อนกาลเวลา
เฉกชะตาเร้นเรา กับเงาตัว

บกพร่องโลกหรือไร ในรอยก้าว
ล่วงขื่นร้าวอดอิ่ม ร่านยิ้มหัว
นั่นความรัก ความเขลา หรือเมามัว
ลิขิตพรหมพันพัว เหมือนล้อเล่น
……………………….
โดยคำ ลานเทวา

2505

love

comment

8 มกราคม 2553 14:19 น.

ถนนมิตรภาพ ๑... !

ลานเทวา

นานมาแล้ว กรรณิการ์

รอยยิ้มกาลเวลา ยังสดใส

หวานแววซึ้งตรึงรับ ประทับใจ

ปลุกอดีตงามละไม ห้วงรำพึง

เหมือนเรื่องราวผันผ่าน เมื่อวานนี้

ทุกอณูไมตรี งามประหนึ่ง

ดอกไม้กาลเวลา อันตราตรึง

หอมไปทุกคำนึง อดีตกาล

เป็นภาพงาม ยามหวนคืนวันหา

สบแววตาประไพพิมพ์ รอยยิ้มหวาน

ฝากประทับเอาไว้ กับวัยวาร

ให้อบอุ่นเนานาน แม้เดียวดาย

งดงามอยู่หนใด กรรณิการ์

ยามสายลมผ่านพา ผมสยาย

ถนนมิตรภาพ ความฝันพรรณราย

เธอซ่อนเร้นความเป็นตาย ไร้ข่าวคราว

อีกครั้ง กับถนนสายนี้

ผ่านฤดูหลากสี ผ่านร้อนหนาว

บนรอยทาง ที่ไปไม่ถึงดวงดาว

เรากอบเก็บกี่เรื่องราว ไว้นำพา

ดังเส้นทางสายเก่า ทอดเงาผ่าน

ทิ้งร่องรอยอดีตกาล ให้หวนหา

ภาพความหลังความฝัน วันเวลา

ย้ำตรึงตราตรึงเตือน มิเลือนใจ

……………………………

โดยคำ ลานเทวา

1353

love

comment

5 มกราคม 2553 12:39 น.

เรื่องในคืนที่ผ่านมา.... !

ลานเทวา

.
.

เปลี่ยวลมดึก ระโชยชาย….

กล่อมราตรีเดียวดาย ปรารถนา

หนาวอารมณ์ว้าเหว่ กาลเวลา

โศกแสงฝันจันทรา ระโหยไห้….

 

จ่มกับความบอบช้ำ ค่ำคืนนี้

แต่ละท่วงนาที อันอ่อนไหว

ความรู้สึกอะไร ต่อมิอะไร

ผ่านเผินในภวังค์ ประดังประเด….

 

สงัดดึกลึกร้าว หนาวน้ำค้าง

ลมอ้างว้างหอบรัก ไกลหักเห

เปลี่ยวห้วงเหงารำพึง คนึงคะเน

ใจเอย ช่างรวนเร ดังสายลม….



ฝากฟูกหมอนผ่อนพัก เหนื่อยหนักท้อ

บทเพลงเศร้าเคล้อคลอ ความขื่นขม

โลกยามนี้มีแต่ ตรม และ ตรม

หม่นเสียงไพรระงม ในเรื่องราว…..
 


ลิบลิบแลเคว้งคว้าง อ้างว้างโลก

นัยน์ตาโศกสบซึ้ง คำนึงร้าว

หม่นไปทุกหุบห้วง เจ้าดวงดาว

เคยสกาวเด่นใจ เลือนไกลตา….

 

วิเวกฝันสรรค์สู่ ฤดูเศร้า…

เดียวดายเงาทอดผ่าน กาลห่วงหา

เสียงกระซิบแว่วแว่ว ดังแผ่วมา

รักเจ้าสิ้นกาลเวลา แล้วหรือไร…..

…………………………………

โดยคำ ลานเทวา