21 กุมภาพันธ์ 2545 12:00 น.
คนมีฝัน
เธอบอกไม่รู้ว่า...
เธอมีค่ากับฉันมากน้อยแค่ไหน
ก็เลยยิ้ม- ยิ้มแล้วตอบเธอไป
ว่ามากมายกว่าเม็ดทรายที่เรียงรายริมทะเล
- - - - - - - - -
หากเธอคิดว่ามันยังน้อยไป
ก็ขอให้วัดระยะทางจากจุดนี้..ถึงเส้นขอบฟ้า
นำสองสิ่งมาบวกกันแล้วจะรู้ว่า...
เธอมีค่ามากมายจนนับไม่ได้เลย
- - - - - - - - - -
ที่นี้รู้แล้วใช่ไหม...
ว่าเธอมีค่ามากมายเพียงใดสำหรับฉัน
อย่ากลัวไปเลยคนดี..หากเราจะเดินร่วมทางกัน
ขอเพียงเธอเชื่อใจฉันเราจะเดินด้วยกันตลอดไป
6 กุมภาพันธ์ 2545 14:24 น.
คนมีฝัน
เมื่อก่อนเป็นประชาชนคนเล็ก-เล็ก
ไม่ขี้เก็กไม่หยิ่ง..ไม่ยโส
แต่พอเป็นนายกฯ ทำตัวโต...
หยิ่งยโสไม่เคยมีกลับมีมา
ประชาชนเลือกมาเป็นนายกฯ
ทำยืดอกกูใหญ่กว่าใครเขา
มีลูกน้องตามติดมาเป็นเงา
มาคอยเฝ้าประจบหวังเป็นคนใหญ่โต
วัน- วันเอาแต่วางก้าม
ไม่ทำตามสัญญาประชาไว้
หาแต่ประโยชน์ส่วนตนไม่สนใคร
ไม่ใส่ใจประชาชนคนเดินดิน
นโยบายชั่วช้าประชาห้ามกูไม่ฟัง
ใครจะพังพินาศยับกูไม่สน
กูจะรวยใครจะเป็นคนยากจน
กูไม่สนถ้ากูได้กูจะทำ...
เมื่อนายกฯ ขึ้นไปนั่งอยู่บนวอ
คนโง่เรียกมันว่าพ่อ...เลียแข้งขา
ประจบประแจง..โดนความโลภปิดหูตา
มองไม่เห็นความชั่วช้าที่มันมี
นายกฯ ลืมตนเคยเป็นคนเล็ก-เล็ก
ตัวเองไร้เดียงสากว่าเด็กยังไม่รู้
หยิบคำว่านายกฯมาแปะหน้าแล้วเชิดชู
หวังจะอยู่ค้ำฟ้าทัดเทียมบิดาไทย
สุดท้ายนายกฯ นึกว่าตัวเองใหญ่
เป็นเจ้าของประเทศไทยทั้งหมดสิ้น
มองไม่เห็นแม้ความสูงส่งของประมุขของแผ่นดิน
ลืมหมดสิ้นความนบน้อมและถ่อมตน...
หน้าส่วนตัว
936
