26 พฤศจิกายน 2544 15:50 น.
คนมีฝัน
ทุกตัวอักษรของฉัน
มีเธอเท่านั้นเป็นผู้ให้
ทุกข้อความล้วนออกมาจากใจ
ไม่ได้เขียนให้ใคร..ฉันเขียนให้เธอ
อยากให้เธอเธอได้รับรู้บ้าง
ว่าฉันยังคงอ้างว้างหวั่นไหว
ตั้งแต่วันที่เธอจากฉันไม่เคยมีใคร
เพราะหนึ่งหัวใจฉันดวงนี้มีเพื่อเธอ
คงไม่หมดหรอกถ้าจะให้เขียนทุกความรู้สึก
นี่เป็นเพียงส่วนลึก - ลึก..ส่วนน้อยในใจฉัน
อยากบอกว่ายังรัก ยังห่วงใยทุกคืนวัน
เลยเขียนกลอนเพื่อบอกว่าฉัน..ยังเหมือนเดิม
เก็บมันไว้นะคนดี
เก็บความรู้สึกเล็ก-เล็กนี้ที่ฉันตั้งใจเขียนให้
เผื่อวันไหนที่เธอท้อแท้..ไม่มีใคร
บทกลอนของฉันจะเป็นกำลังใจให้เธอ
24 พฤศจิกายน 2544 18:14 น.
คนมีฝัน
ดอกหญ้าเจ้าเอย
เจ้าเคยเริงระบำลู่ลมไหว
แต่วันนี้ทำไมกลับซึมเศร้าไป
เจ็บปวด..อ่อนล้า..อย่างไรบอกฉันที
ดอกหญ้าเจ้าเอย
ใครกันที่ละเลยความรู้สึกเจ้าอย่างนี้
เขาคนนั้นใช่ไหมคนดี
คน- คนนั้นที่เธอรักเขา..มากมาย
ดอกหญ้าเจ้าเอย
แม้เขาไม่เคยมองเห็นคุณค่าเจ้า
รู้ไหมยังมีใครบางคนที่ปวดร้าว
ในยามที่เธอ...เศร้าใจ
เธอคือสิ่งงดงามสำหรับฉัน
แม้เธอไม่เคยรักกันฉันไม่ว่า
ถนนสายนี้ที่รักเธอเสมอมา
ขอสัญญาจะรักเธอตลอดไป
14 พฤศจิกายน 2544 04:03 น.
คนมีฝัน
ริมหน้าต่าง...
หญิงสาวผู้เดียวดายนั่งมองออกไปข้างนอก
เบื้องหน้าคือถนนสายเปลี่ยวที่ไร้ผู้คนสัญจร
มานานแสนนาน.....
ดูเหมือนเธอกำลังรอคอยการกลับมาของใครบางคน
คนที่เธอไม่อาจรับรู้ได้เลยว่า...
อีกนานแค่ไหนเขาจะกลับมา
หรือไม่เขาก็อาจจะไม่กลับมาเลย
ถึงเธอ..หญิงสาวที่กำลังรอคอย
....เหนื่อยไหมกับการรอคอย
เหนื่อยไหมกับการจมอยู่กับร่องรอยของความเศร้า
เหนื่อยไหมที่ต้องทนปวดร้าว
กับหัวใจที่แข็งกร้าวของใครบางคน
....หลับตาลงสักพัก
นึกถึงภาพความรักที่เคยเก็บเอาไว้
นึกถึงความสุขที่เคยมีในหัวใจ
รวบรวมมันแล้วส่งไปให้คนไกลกัน
.....ลืมตาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
ถนนสายเปลี่ยวร้างจะกลายเป็นทุ่งหญ้า
มองเห็นแสงเรืองรองที่ขอบฟ้า
หยดน้ำตาที่เคยมีจะแห้งหายไป
.....สักวันเขาคงกลับมา
นั่งมองขอบฟ้า...บนทุ่งหญ้ากว้าง
สานต่อความรักที่เคยลาร้าง
และไม่ปล่อยให้เธออ้างว้างอีกต่อไป
** จริงๆแล้วเขียนให้ตัวเอง หลังจากที่ ทางสายเปลี่ยวกลายมาเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สวยงาม
ขอบคุณแมลงปอตัวน้อยที่บินวนไปมา และอยู่เป็นเพื่อนมาแสนนาน ยังหวังว่าสักวันเขาจะกลับมา
หน้าส่วนตัว
796
