15 มกราคม 2545 12:43 น.
คนมีฝัน
เหนื่อยล้าแค่ไหนหนอ..ใจฉัน
อ่อนล้า..หมดกำลังแล้ว...ใช่ไหม
หมดแรง..จะก้าวเดินอีกต่อไป
ไม่มีแล้วแรงใจจะสู้ทน..
หนทางยาวไกลที่ตรงหน้า..
ก็หัวเราะร่ายิ้มเยาะยามหวั่นไหว
ฉันพยามยามแล้วที่จะก้าวไป
แต่เส้นขอบฟ้าใกล้กลับถอยไปจนไกลตา
10 มกราคม 2545 17:02 น.
คนมีฝัน
รู้ไหม..ฉันเสียใจ
ที่เห็นเธอเดินจูงมือไปกับใครคนนั้น
เธอสองคน...เดินเคียงคู่กัน
เหมือนเธอกับฉัน...เมื่อวันวาน
รู้ไหม..ฉันปวดใจแค่ไหน
แต่ต้องทำนิ่งเฉยไว้เพราะ เขา ..เพื่อนฉัน
ไม่อยากให้ใครมาทำลายความผูกพัน
ที่เพื่อน..กับฉันสร้างไว้อย่างมั่นคง
10 มกราคม 2545 11:02 น.
คนมีฝัน
ในวันที่เธอจาก..
เธออาจมองว่าฉันเสียใจไม่มากเท่าไหร่
ไม่มีแม้น้ำตา..ในวันที่เธอห่างไกล
อาจสงสัยว่าฉันไม่ได้มีใจให้เธอ
แต่เธอจะรู้ไหม..
ว่าน้ำตามันเอ่อล้นในใจฉันดวงนี้
ไม่อยากให้เธอเห็นเพราะกลัวเธอจะไม่ไป..นะคนดี
เพราะไม่อยากเป็นคนที่กีดขวางทางฝันเธอ
แม้ยอมให้เราห่างไกล
แต่ฉันก็ไม่ยอมให้ใจของเราห่างเหิน
ฉันรู้ดี..คนเรามีเส้นทางที่ต้องเดิน..
จึงได้แต่อวยพรให้เธอเผชิญแต่สิ่งดีดี
ยังหวังไว้ว่าสักวัน..
ณ ตรงที่ฝั่งฝัน..แห่งนั้น
เราสองคนจะได้เดินทางมาพบกัน
แล้ววันนั้น..ฉันจะไม่ยอมให้เธอจากไป
9 มกราคม 2545 13:55 น.
คนมีฝัน
ณ ยอดดอยสีเขียว
เหล่าดอกไม้สีขาวบนสะพรั่ง
ลมหนาวพัดผ่านมาเมื่อฤดูหนาวมาเยือน
ตะเกียงดวงน้อยถูกจุดขึ้น..เด็กน้อยทำการบ้าน
เด็กน้อยนอนหนุนตัก..แว่วยินเสียงแม่กล่อมยามค่ำคืน
เด็กน้อยนอนหลับใหลในอ้อมกอดแม่...
หลับสนิทด้วยอ่อนเพลียจากการวิ่งเล่น
นาฬิกาหมุนไปอย่างช้า - ช้า
เช้าของวันสดใส...เด็กน้อยตื่นจากการหลับฝัน
ตะเกียงถูกจุดขึ้นอีกครั้ง
เด็กน้อยในชุดนักเรียนสีขาวสะอาด
กินข้าวได้แล้ว ... แม่เรียก
เด็กน้อยเดินไปโรงเรียนพร้อมกับเพื่อน ๆ........
- - - - - - - - - - - - - - - - -
แต่...ณ ที่อีกแห่งหนึ่ง..ตึกสูงระฟ้าไม่มีสี
ชีวิตน้อยๆ กำเนิดขึ้นมากมายในเมืองหลวง
ฤดูหนาวที่ดูจะไม่เป็นฤดูหนาวเอาเสียเลยมาถึง
แดดร้อนแผดเผา....เหม็นกลิ่นซากเศษจากการจราจร
ยามค่ำคืน..ไฟในห้องทำงานถูกเปิดสว่างจ้า
ไม่รู้เสียงใครต่อใครสนทนา...บ้าจริง!!! เสียงเพลงอึกทึกแม้ดึกดื่น
ใครบางคนนั่งจิบกาแฟหน้าโต๊ะทำงาน
...อ่อนล้า จนแทบหมดแรง...แต่งานยังไม่เสร็จ!!
นาฬิกาช่างหมุนเร็วเหลือเกินสำหรับเขา
อีกไม่กี่นาทีจะถึงเช้าของวันใหม่...เขายังไม่ได้นอน
เช้าแล้ว..ไฟที่ห้องทำงานถูกปิดลง
เขา...เดินไปอาบน้ำ.. เสื้อแขนยาวสีอ่อน.. เนคไทสีน้ำเงิน
ขนมปัง 2 ชิ้น กาแฟถ้วยเล็ก - เล็ก ถูกวางลงตรงหน้า
เขาออกจากบ้านไปทำงานอย่างเดียวดาย
พี่ชายของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเป็นเหมือนกับเขาไหม ? ในเมื่อเธอไม่เคยบอกกับฉันว่าเธอเหนื่อยล้าแค่ไหนกับชีวิตของเธอ แต่ฉันหวัง...หวังให้ชีวิตบางส่วนของเธอเหมือนกับเด็กน้อยคนนั้นบ้างไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนกับ เขา คนนั้นแม้ว่าเธอและเขาจะดำเนินชีวิตอยู่ในที่ที่เดียวกัน...
6 มกราคม 2545 19:12 น.
คนมีฝัน
คืนนั้นฉันฝันร้ายเธอรู้ไหม
ฝันว่าเธอบอกเธอจะไป..ไปกับเขา
เธอบอกว่าหมดเวลาแล้วสำหรับเรา
แล้วเธอก็จูงมือเขาเดินจากไป
ลืมตาตื่นจากความฝัน
บอกตัวเองอยู่ทุกวัน แค่ฝันร้าย
ก็เธอเคยบอกจะรักกันจนวันตาย
แค่ฝันร้าย...ฝันร้าย...เท่านั้นเอง
ไม่นึกเลย..ในวันนี้
เธอคนดีเดินเข้ามากับเขา
บอกเหมือนในฝันว่าหมดเวลาแล้วสำหรับเรา
ฝันไปอีกแล้วหรือเรา?...หรือความจริง?
บิดแขนตัวเองอย่างช้า - ช้า
แล้วน้ำตาก็รินไหล
เจ็บปวดเหลือเกินในหัวใจ
เมื่อเรื่องที่เคยคิดว่าแค่ฝันไป..กลายเป็นความจริง
ก่อนหน้าที่เคยมีคนบอกว่าหากฝันร้าย
พรุ่งนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องดีได้
เลยไม่คิดว่าที่เราเคยฝันร้าย..มันจะกลายเป็นความจริง
ร้องไห้กับตัวเองเบา - เบา
มองดูเธอที่เดินไปกับเขาอย่างสุขสันต์
บอกตัวเอง ช่างมันเถอะ..ช่างมัน
เมื่อหมดเวลาแล้ว..คนแพ้อย่างฉันคงต้องยอม
หน้าส่วนตัว
795
